Zmarł uznany polski poeta i tłumacz
We wtorek nad ranem w warszawskim szpitalu zmarł Jerzy Stanisław Sito, poeta, dramatopisarz, tłumacz, krytyk - poinformował syn pisarza Paweł Sito. Miał 77 lat. Jerzy Stanisław Sito był znawcą teatru elżbietańskiego, przekładał głównie sztuki Szekspira.
Jerzy Stanisław Sito urodził się 8 listopada 1934 r. w Pińsku na Polesiu. Po wybuchu drugiej wojny światowej i wkroczeniu Armii Czerwonej na Polesie jego ojciec został aresztowany (zginął w 1940 r. Starobielsku), a rodzina wywieziona w głąb Rosji. Do 1942 r. przebywał w Kazachstanie, w latach 1942-1948 w Indiach, od 1948 r. w Wielkiej Brytanii.
W Londynie ukończył szkołę średnią i studia techniczne w zakresie inżynierii konstrukcyjnej. Pracował następnie w biurze projektowym na stanowisku młodszego inżyniera.
Debiutował w 1954 r. wierszem "Odloty" ogłoszonym w wychodzącym w Londynie miesięczniku "Życie Akademickie". Należał do londyńskiej grupy poetyckiej Kontynent. Współpracował także z prasą krajową, m.in. w 1956 r. opublikował fragmenty poematu "Człowiek o siedmiu twarzach" na łamach tygodnika "Po prostu".
Z emigracji powrócił do kraju w 1959 r. i zamieszkał w Warszawie. Od 1960 r. był członkiem zespołu redakcyjnego dwutygodnika "Współczesność" początkowo jako kierownik działu zagranicznego, a następnie poetyckiego i teatralnego. Zaczął w tym czasie pisać utwory dramatyczne; zajął się także pracą przekładową z języka angielskiego. W latach 1961-63 współpracował stale jako recenzent teatralny z tygodnikiem "Polityka". W 1964 r. za twórczość poetycką otrzymał w Londynie nagrodę im. Zofii Polkowskiej-Szkaradzińskiej w konkursie zorganizowanym przez pismo "Kontynenty-Nowy Merkuriusz".
Od 1963 do 1989 pracował, jako kierownik literacki teatrów: im. S. Żeromskiego w Kielcach, Klasycznego, Powszechnego, Narodowego i Ateneum w Warszawie. W latach 1976-1986 wyjeżdżał kilkakrotnie z wykładami na uniwersytety amerykańskie i kanadyjskie.
W 1967 r. został członkiem Polskiego PEN Clubu. W 1968 r. za przekłady z języka angielskiego otrzymał nagrodę "Roju" (Roy Publishers, Nowy Jork)
im M. Kistera. Pełnił liczne funkcje w Związku Literatów Polskich; w latach 1974-1983 był wiceprezesem Klubu Dramatopisarzy Polskich. W 1977 r. otrzymał nagrodę im. W. Pietrzaka, rok później nagrodę Polskiego PEN Clubu za przekłady poezji angielskiej.
W 1976 r. podpisał "Memoriał 101" wyrażający protest przeciw projektowanym zmianom w konstytucji PRL. W latach 80. działał w opozycji demokratycznej.
Był członkiem Międzynarodowego Instytutu Teatralnego (ITI), w latach 1979-1981 był wiceprezesem, a w 1981-1985 prezesem Międzynarodowego Komitetu Dramatopisarzy ITI.
W latach 1990 do 1991 był prezesem Spółdzielni Wydawniczej Czytelnik. W 1991 został mianowany ambasadorem Polski w Danii. W latach 1997-1999 był wiceprezesem Polskiego PEN Clubu.
Jest autorem m.in. zbiorów wierszy "Wiozę swój czas na ośle" (1958), "Śmierć i miłość" (1963), "Ucieczka do Egiptu" (1964), "Wiersze dawne i nowe" (1974). Pisał też utwory sceniczne: "Pasja i potępienie doktora Fausta" (1973), "Polonez" (1979), "Słuchaj, Izraelu" (1989). Uprawiał twórczość eseistyczną: "W pierwszej i trzeciej osobie" (1967), "Szekspir na dzisiaj" (1971).