Wymiany na stanowisku prezesa NFZ
30 września premier Marek Belka powołał Jerzego Millera na stanowisko prezesa NFZ. Nowy szef będzie już piątym szefem Funduszu od momentu wejścia w życie ustawy o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia, czyli od 1 kwietnia 2003 roku.
Pierwszym prezesem Narodowego Funduszu Zdrowia został b. wiceminister zdrowia Aleksander Nauman (w resorcie kierowanym przez Mariusza Łapińskiego). Decyzja premiera Leszka Millera o powołaniu Naumana na to stanowisko była powodem podania się do dymisji przez kolejnego ministra zdrowia Marka Balickiego.
Nauman zajmował stanowisko prezesa NFZ do maja 2003 roku. Został odwołany przez premiera Millera po medialnych doniesieniach o patologiach w finansach ochrony zdrowia.
W ślad za publikacjami poszły działania organów państwowych; Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, prokuratury i premiera, któremu podlega Narodowy Fundusz Zdrowia. Po Naumanie obowiązki prezesa NFZ przejął jego ówczesny zastępca Mirosław Manicki.
W lipcu 2003 roku nowym prezesem Funduszu został Maciej Tokarczyk, który pełnił wówczas funkcję wiceministra zdrowia. W październiku Tokarczyk popełnił samobójstwo.
Po śmierci Tokarczyka prezesem Funduszu został Krzysztof Panas. Obejmował on funkcję prezesa NFZ w dramatycznym momencie. Ostatnie trzy tygodnie prezesury Tokarczyka były czasem sporu między zarządem Funduszu a Ministerstwem Zdrowia, który toczył się wokół planu finansowego NFZ na 2004 rok.
Fundusz początkowo nie chciał wprowadzić podziału pieniędzy na regiony, o ich wydawaniu miałaby decydować centrala NFZ. Ostatecznie minister zdrowia w porozumieniu z ministrem finansów przyjął wypracowaną w końcu przez zarząd Funduszu koncepcję podziału pieniędzy na regiony.
W marcu 2004 roku premier Leszek Miller, na wniosek ministra zdrowia, odwołał Krzysztofa Panasa z funkcji prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia.
Ówczesny minister zdrowia Leszek Sikorski złożył pisemną prośbę do premiera o jego odwołanie, wyjaśniając, że powodem decyzji była jego krytyczna ocena działalności zarządu NFZ i jego funkcjonowania, a także zła współpraca z prezesem Funduszu. Gdyby współpraca układała się dobrze, nie byłoby tego wniosku - mówił.
Panas nie zgadzał się z zarzutami Sikorskiego i podkreślał, że wszystko, co robił zarząd NFZ, odbywało się za wiedzą Ministerstwa Zdrowia.
Po odejściu Panasa nowym prezesem Funduszu został ekonomista Lesław Abramowicz. Nie był on szerzej znany w środowisku medycznym. Abramowicz opowiadał się za podziałem zadań Funduszu między jego poszczególne oddziały. Uważał, że szpitale muszą dostawać pieniądze za wykonane świadczenia, nawet ponadlimitowe. Jego zdaniem, na pewno nie mogło wystarczyć środków na pokrycie wszystkich potrzeb w ramach obowiązującej składki zdrowotnej.
7 września Abramowicz został odwołany przez premiera Marka Belkę ze stanowiska prezesa NFZ. Wniosek o odwołanie złożył zarówno sam Abramowicz, jak i minister zdrowia Marek Balicki. Abramowicz powiedział, że zrezygnował z powodów rodzinnych i zdrowotnych.
Minister zdrowia, motywując swój wniosek o odwołanie Abramowicza, mówił, że niepokoiły go m.in. brak terminowego sprawozdania NFZ za 2003 rok czy nieuchwalenie przez Radę Funduszu planu finansowego na 2005 rok.
Ustawa o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym w Narodowym Funduszu Zdrowia zaczęła obowiązywać 1 kwietnia 2003 r. Na jej mocy zlikwidowano kasy chorych.
W styczniu 2004 roku Trybunał Konstytucyjny uchylił większość przepisów ustawy jako niekonstytucyjne. W lipcu Sejm uchwalił nową ustawę o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, która teraz czeka na podpis prezydenta.