Wielki Tydzień - liturgia wielkanocna
Wielki Tydzień w Kościele katolickim rozpoczyna się w Niedzielę Palmową, zwaną też Niedzielą Męki Pańskiej (Pasyjną), a kończy się w Niedzielę Zmartwychwstania.
Obie te Niedziele spinają w jedną całość dwa najistotniejsze wydarzenia dla chrześcijaństwa - śmierć i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa. Okres Wielkiego Tygodnia to czas szczególnej pokuty i oczyszczenia.
Historię Męki Pańskiej ukazują dni między Niedzielami, zwłaszcza ostatnie trzy dni paschalne (Triduum Paschalne).
Liturgia koncentruje się wtedy na końcowych wydarzeniach życia Chrystusa. Ukazuje przede wszystkim jego ostateczne zwycięstwo nad grzechem i śmiercią na krzyżu. Triduum Paschalne jest największym świętem w Kościele katolickim i stanowi zwieńczenie całego roku liturgicznego.
Oprócz czytań tekstów biblijnych i liturgicznych, obrzędy Wielkiego Tygodnia posługują się bogatym językiem znaków i symboli (palmy, umycie nóg, procesja do ciemnicy, odsłonięcie i adoracja krzyża, Grób Pański, ogień, światło, paschał, woda, itp.).
Liturgia Wielkiego Poniedziałku, Wtorku i Środy ukazuje Chrystusa cierpiącego za ludzkie grzechy, który dobrowolnie składa w ofierze swoje życie, aby wejść razem z nami do chwały Ojca.
Triduum rozpoczyna się mszą Wieczerzy Pańskiej w Wielki Czwartek. Punktem kulminacyjnym jest Wigilia Paschalna w Wielką Noc, a okres ten kończy się nieszporami Niedzieli Zmartwychwstania. Te dni przypominają katolikom dzieło odkupienia poprzez Wieczernik, Ogrójec, śmierć na Kalwarii i Grób, aż do zmartwychwstania Chrystusa. (aka)