Wielka Sobota - święcenie pokarmów, adoracja Grobu Pańskiego
Wielka Sobota to w kalendarzu chrześcijańskim dzień żałoby obchodzony na pamiątkę śmierci Chrystusa. Przypada w Wielkim Tygodniu, dzień przed Wielkanocą. Jest to dzień ciszy i adoracji. Podobnie jak w Wielki Piątek, w Wielką Sobotę nie odprawia się mszy świętej.
Dopiero po zachodzie słońca wierni gromadzą się w świątyniach na liturgii Wigilii Paschalnej. Z Wielką Sobotą związany jest zwyczaj adoracji Grobu Pańskiego oraz święcenia pokarmów. Jest to dzień, w którym wierni najliczniej odwiedzają kościoły. Główny ołtarz pozostaje obnażony. Zgodnie ze starym polskim obyczajem przy symbolicznej mogile Zbawiciela czuwa warta — ministranci, harcerze, na wsiach niekiedy także strażacy w galowym umundurowaniu.
Obrzęd święcenia pokarmów i napojów wielkanocnych jest znany w Kościele Wschodnim i Zachodnim od VIII wieku. W Polsce przyjął się na stałe w XV stuleciu.
Początkowo święcono tylko baranka, później także inne pokarmy mięsne, jaja, ser, ryby, chleb, ciasto oraz przyprawy i zioła.
Kosz ze święconym ustawia się w domu na honorowym miejscu, by w Niedzielę Wielkanocną spożyć świąteczne śniadanie, składające się głównie z poświęconych potraw.
Dla chrześcijan, baranek jest symbolem Zmartwychwstałego Chrystusa. Baranek z cukru, ciasta lub masła przypomina o nocy paschalnej. Chrzan i pieprz symbolizują gorzkie zioła, z którymi Żydzi jedli baranka przez wyjściem z Egiptu.
Jajko, mimo, że stało się najbardziej popularnym symbolem wielkanocnym, nie ma odniesienia do posiłku paschalnego. W chrześcijańskiej interpretacji oznacza nowe życie.
Chleb w koszyku wielkanocnym ma przypominać o "chlebie żywym, który zstąpił z nieba" i o nakarmieniu głodnego ludu, który na pustkowiu słuchał słów Chrystusa. Jest odniesieniem do przaśnego chleba paschalnego, który Żydzi spożywali podczas Paschy.
W wielkanocnym koszyku nie może także zabraknąć soli, która ma chronić przed zepsuciem.
Więcej na ten temat w serwisie Wydarzenia.wp.pl