Kleszcze w Warszawie. Sprawdź, gdzie jest ich najwięcej i jak się chronić

Niegdyś o kleszczach nie słyszeliśmy, a dziś informacje i pojawiające się w mediach kampanie edukacyjne z jednej strony próbują nas trochę „przestraszyć”, a z drugiej przede wszystkim wyedukować i uświadomić. W tym roku kleszczy jest wyjątkowo dużo. W Europie Środkowej największe znaczenie epidemiologiczne ma kleszcz pospolity.

Kleszcze to krwiopijne pajęczaki, które przenoszą wiele patogenów (wirusy, riketsje, bakterie, pierwotniaki) wywołujących choroby niebezpieczne dla ludzi i zwierząt. Są to m. in. krętki Borrelia burgdorferi, będące przyczyną boreliozy, wirusy wywołujące odkleszczowe zapalenie mózgu, czy też pierwotniaki Babesia canis, będące przyczyną babeszjozy psów.

Na każdym etapie rozwoju do przetrwania jest mu niezbędny posiłek z krwi, dlatego szuka swojego żywiciela. Głodna dorosła samica może wypić ok 4 ml. krwi. Kleszcz po znalezieniu się na ciele ofiary dość długo poszukuje dogodnego miejsca do wkłucia. Ukłucie kleszcza jest bezbolesne, ponieważ jego ślina zawiera substancje chemiczne o działaniu znieczulającym. Kleszcz o ile nie zostanie usunięty z powierzchni ciała, pozostaje przyssany i może pobierać krew przez 5 do 14 dni.

Przeczytaj też:Najchętniej wybierane imiona w 2018 roku. Sprawdź, jakie królują wśród warszawiaków

Kleszcze odżywają wiosną, kiedy gleba osiąga temperaturę 5-7°C i kończy się, kiedy średnia temperatura powietrza spada powyżej 5°C. Jednak łagodne zimy powodują, że kleszcze mogą być aktywne przez cały rok, a do przekazania człowiekowi chorobotwórczych patogenów może dojść nawet zimą.

Kleszcze można złapać wszędzie tam, gdzie jest ciepło, wilgotno, gdzie występują niewysokie drzewa, krzaki, trawy, czyli ścieżki w lesie, polany, parki miejskie, okolice jezior i rzek, ale także nasze miejskie ogrody.

Nie jest prawdą, że kleszcze żyją na drzewach i „skaczą” na przechodzących żywicieli. Maksymalna wysokość bytowania kleszcza i czyhania na ofiarę to 1,5 m. Przebywają najczęściej na spodniej stronie liści, na końcach traw, na gałęziach, w pobliżu ścieżek, skąd są mechanicznie ściągane przez żywiciela. Kleszcz wyczuwa z dość dużej odległości zapach (zwłaszcza pot a w nim kwas mlekowy, występujący po intensywnym wysiłku fizycznym), ciepło i wydychany dwutlenek węgla. Kiedy wyczuje ofiarę, wchodzi na nią i zaczyna wędrówkę po ubraniu i ciele, w poszukiwaniu ciepłych, miękkich, wilgotnych, delikatnych i dobrze ukrwionych miejsc naszej skóry.

Wczepionego w skórę kleszcza nie wolno smarować niczym tłustym, ani innymi substancjami, drapać, wyciskać, przypalać, gdyż może to wywołać u niego reakcję obronną w postaci „wymiotów”, w wyniku której do naszego ciała mogą dostać się patogeny chorobotwórcze. Najlepiej insekta usunąć pęsetą. Łapiemy nią kleszcza przy samej skórze i zdecydowanym ruchem pociągamy ku górze. Druga opcją jest pompka próżniowa, zakupiona w aptece.

Po usunięciu pajęczaka miesjce należy zdezynfekować i obserwować przez okres 30 dni pod kątem wystąpienia rumienia wędrującego. Z chwilą pojawienia się jakiegokolwiek odczynu zapalnego należy zwrócić się niezwłocznie do lekarza.

• Ubranie powinno chronić jak najwięcej partii ciała
• Na wędrówki leśne zakładaj ubranie w jasnym kolorze, co znacznie ułatwi dostrzeżenie wędrującego po nim kleszcza
• Stosuj środki odstraszające kleszcze tzw. repelenty
• Po powrocie do domu ze spaceru w lesie lub parku obejrzyj starannie całe ciało

Widzisz coś ciekawego? Masz zdjęcie, filmik? Prześlij nam przez Facebooka na wawalove@grupawp.pl lub dziejesie.wp.pl