Umorzone śledztwo ws. sprzedaży lokomotyw do Niemiec

Po powtórnym śledztwie i zebraniu dodatkowych dowodów, w tym opinii biegłych, uznała bowiem, że czyny tych urzędników nie miały znamion przestępstwa - poinformował rzecznik prokuratury Adam Kozub. Postanowienie nie jest prawomocne.

W pierwszym śledztwie, które rozpoczęło się w maju 2002 roku, urzędnicy zostali oskarżeni, ale po długim procesie Sąd Rejonowy w Białymstoku, jako sąd pierwszej instancji, ich uniewinnił.

Sąd odwoławczy zwrócił mu jednak sprawę do ponownego rozpoznania ze szczegółową listą zaleceń. Wtedy sąd rejonowy przekazał sprawę Prokuraturze Okręgowej w Białymstoku do uzupełnienia. Ta, po zebraniu dodatkowego materiału, uznała, że podejrzani nie popełnili jednak przestępstwa, działali w ramach swoich uprawnień, procedury sprzedaży lokomotyw były zgodne z prawem, a sama transakcja nie przyniosła PKP szkody. Prokurator Kozub przyznał, że można w tej sytuacji przyjąć, iż skierowany w tej sprawie kilka lat temu do sądu akt oparty był na niepełnym materiale dowodowym.

Sprawa dotyczyła sprzedaży dziesięciu lokomotyw do Niemiec w latach 1998-99. Wszczynając pierwsze śledztwo, policja i prokuratura oparły się na opinii biegłych, którzy uznali że transakcje przyniosły PKP straty. Niemiecki kontrahent zapłacił za te maszyny prawie 790 tys. zł (według ówczesnego kursu marki niemieckiej) i dopłacił jeszcze za ich remonty w polskich zakładach naprawczych.

Na podstawie opinii biegłych prokuratura uznała, że PKP straciły na tej transakcji ponad 2 mln zł, dlatego postawiła urzędnikom zarzuty i skierowała do sądu akt oskarżenia. Ci od początku nie przyznawali się do winy.

Inna para biegłych, powołana już przez sąd, uznała, że umowa przyniosła kolei zysk, bo lokomotywy - zanim zostały sprzedane - niszczały na bocznicach i obciążały majątek PKP. Właśnie na podstawie tej opinii sąd pierwszej instancji uniewinnił oskarżonych.

Sąd Okręgowy w Białymstoku wyrok ten jednak uchylił uwzględniając apelację prokuratora i sprawę zwrócił do pierwszej instancji do ponownego rozpoznania z listą zaleceń liczącą blisko dwadzieścia punktów.

Ich realizacja wymagała jednak poszukiwania wielu dokumentów i powołania kolejnych biegłych, dlatego sąd zwrócił akta prokuraturze. Zbieranie przez nią dowodów trwało pół roku.