Telefon komórkowy posiada ośmiu na dziesięciu Europejczyków

Wynika z badania Eurobarometr zrealizowanego pomiędzy 7 grudnia 2005 a 11 stycznia 2006 przez TNS Opinion & Social na zlecenie Komisji Europejskiej.

Z badania obejmującego prawie 30 000 respondentów z 25 państw Unii Europejskiej, Rumunii, Bułgarii, dwóch krajów kandydujących oraz z Tureckiej Republiki Cypru Północnego wynika, że mały, ale jednak znaczący odsetek gospodarstw domowych w Polsce, Portugalii i na Litwie nie posiada żadnego telefonu.

Porównując obszary nowych państw członkowskich pod względem zurbanizowania, wydaje się, że gospodarstwa domowe z terenów wiejskich są słabiej wyposażone w telefony od gospodarstw z dużych miast. W przypadku gospodarstw jednoosobowych – im młodszy respondent, tym większe prawdopodobieństwo, że posiada telefon.Prawie wszystkie gospodarstwa domowe w Szwecji, Holandii, Luksemburgu i na Malcie posiadają telefon stacjonarny. Z drugiej strony średnia liczba linii telefonicznych jest niska na Litwie, Łotwie, Słowacji, w Czechach i Portugalii.

W państwach nie będących członkami Unii Europejskiej tylko w Chorwacji i na Cyprze Płn. dziewięć na dziesięć gospodarstw domowych posiada telefon stacjonarny, natomiast pozostałe państwa są poniżej średniej UE.

Generalnie jednoosobowe gospodarstwa domowe są rzadziej wyposażone w telefony stacjonarne. W państwach „starej” 15 więcej telefonów stacjonarnych jest na obszarach wiejskich, natomiast w 10 nowych państwach więcej telefonów stacjonarnych mają gospodarstwa domowe w dużych miastach.

Najczęstszym powodem nie posiadania telefonu stacjonarnego jest (21% w 25 państwach członkowskich) jest fakt, że co najmniej jedna osoba w gospodarstwie ma telefon komórkowy, który zaspokaja potrzeby gospodarstwa. Ogólnie w państwach członkowskich dwóch na pięciu respondentów deklaruje nieposiadanie telefonu stacjonarnego wyłącznie z powodu kosztów. Wyraźniej to widać w nowych państwach członkowskich (45%) niż w państwach „starej” 15 (40%). Poziom penetracji telefonii komórkowej wśród gospodarstw domowych UE wynosi 80% i jest nieco wyższa od poziomu penetracji telefonów stacjonarnych (włączając ISDN), która wynosi 78%.

Im większe miasto, tym wyższy poziom penetracji telefonii komórkowej - z pewnością dotyczy to nowych państw członkowskich oraz w mniejszym stopniu państw „starej” 15.Wiek jest czynnikiem wpływającym na posiadanie telefonu komórkowego; im starszy respondent tym większe prawdopodobieństwo, że nie posiada komórki. Na poziomie 25 państw członkowskich więcej mężczyzn niż kobiet (83% vs 76%) deklaruje posiadanie telefonu komórkowego.

Można również powiedzieć, że im gospodarstwo domowe jest większe, tym mniejsza jest średnia liczba telefonów komórkowych na osobę. W więcej niż połowie jednoosobowych gospodarstw domowych (61%) osoba ta ma jeden lub więcej telefonów komórkowych. Ten odsetek (posiadania przez każdego członka gospodarstwa domowego własnego telefonu komórkowego) drastycznie spada w gospodarstwach dwuosobowych (37%) i dalej spada w gospodarstwach trzy osobowych (27%) aż do 24% w największych gospodarstwach.

Z drugiej jednak strony widać, że im większe gospodarstwo domowe, tym bardziej jest prawdopodobne, że posiada co najmniej jeden telefon komórkowy. Podczas gdy 61% jednoosobowych gospodarstw domowych posiada telefon komórkowy, odsetek ten rośnie w dużych gospodarstwach (aż 94% w cztero i więcej osobowych gospodarstwach domowych).

Na poziomie 25 krajów Unii Europejskiej zdecydowana większość respondentów uważa, że telefony komórkowe wzbogaciły ich życie. Jedna trzecia (35%) czuje się bezpiecznie wiedząc, że mogą zadzwonić bez względu na to gdzie się znajdują w razie jakby się działo coś złego. Kolejna jedna trzecia respondentów (34%) wskazała, że można się z nimi kontaktować w każdym miejscu i o każdej porze. Dwóch na dziesięciu respondentów (19%) również wspomniało, że czują się swobodnie mogąc dzwonić znajdując się poza domem.

Aspekt bezpieczeństwa jest wymieniany przez większość respondentów z Luksemburga, Cypru, Szwecji i Holandii. Jest również najczęściej wymienianą odpowiedzią w Danii, Francji, Belgii, Niemczech, Wielkiej Brytanii, na Litwie i na Malcie.

W Portugalii, Słowacji i w Czechach większość się zgadza z korzyściami płynącymi z możliwości kontaktu bez względu na to gdzie się znajdują. Również wśród Słoweńców, Polaków, Łotyszów, Finów, Irlandczyków, Włochów, Estończyków i Węgrów jest to największa korzyść z używania telefonów komórkowych. Możliwość kontaktu o każdej porze i w każdym miejscu jest najczęstszym wskazaniem we wszystkich czterech państwach nie będących państwami członkowskimi oraz na Cyprze Płn.

Na poziomie europejskim 18% gospodarstw domowych deklaruje dostęp do jednego lub kilku telefonów komórkowych, ale zarazem do żadnego stacjonarnego. Poziom penetracji wyłącznie telefonii komórkowej jest wyższa wśród jednoosobowych gospodarstw domowych w krajach „starej” 15. Średni odsetek jednoosobowych gospodarstw posiadających jedynie telefon komórkowy wynosi 58% dla grupy osób w wieku 15-29 lat i spada do 6% wśród osób w wieku 60 lat i więcej.

Gospodarstwa bez żadnego telefonu komórkowego (20% na poziomie 25 państw członkowskich) jako najczęstszy powód nie posiadania telefonu komórkowego podają, że żaden z domowników nie chce mieć komórki, że telefon stacjonarny jest wystarczający dla ich obecnych potrzeb bądź też, że nie posiadają telefonu komórkowego ze względu na wysokie koszty.

Urszula Krassowska komentuje: Obecnie więcej jest Europejczyków deklarujących posiadanie telefonu komórkowego niż stacjonarnego. Użytkownicy komórek postrzegają tę technologię jako poprawiającą ich życie, umożliwiającą wykonywanie i odbieranie telefonów w każdym miejscu i o każdej porze. Jednak mały, ale znaczący odsetek gospodarstw domowych w Polsce, na Litwie i w Portugalii wciąż nie ma dostępu do żadnego rodzaju telefonu.

*Sondaż Eurobarometr został zrealizowany metodą wywiadu face-to-face w okresie 27.03.06 –01.05.06 r. na próbie 29 220 mieszkańców 25 krajów należących do Unii Europejskiej, w dwóch krajach oczekujących na akces (Bułgaria, Rumunia) oraz w dwóch krajach kandydujących do Unii (Chorwacja, Turcja), a także na Cyprze.