Tańczy solo

– To przeszłość, którą warto zapamiętać. Ale jak to się mówi, „to se ne wrati”.

– Nie ma już takiej możliwości. Coraz większa konkurencja, coraz więcej kanałów na rynku i coraz więcej platform cyfrowych, Internet itd.

– Myślę, że nic. Po prostu wtedy była mniejsza konkurencja, a dzisiaj jest większa.

– Nie. Wcześniej telewizje ogólnopolskie miały 90 parę procent rynku, a dzisiaj już tylko 80. To bardzo duża różnica. Te ma-łe stacyjki, które są w sieciach kablowych, w platformach cyfrowych mają już zasięg połowy Polski.

– Boli, ale radzimy sobie.

– Nie tylko emocjonalnie. Jak wiadomo, raz wygrywa TVN, raz my, mówię o poprzednim roku.
W tym roku oni się zmobilizowali i trochę przyspieszyli, zrobili kolejne wydatki programowe, ale to jest loteria. To nie jest tak naprawdę kwestia wydanych pieniędzy, tylko tego, czy dany program wypali. My robiliśmy światowy format „Show time”...

– A jak zrobiliśmy – też światowe – „Jak oni śpiewają”, to jest sukces. Na to nie ma lekarstwa, trzeba mieć też trochę szczęścia.

– My idziemy troszkę w innym kierunku, oni bardziej w kierunku kryminalistycznym: „W–11”, które chodzi codziennie, „Kryminalni”, a my w kierunku bardziej rozrywkowym.

– Mnie się wydaje, że tak. Będziemy też rozwijać duże, kosztowne formaty, bo innych, mniejszych stacji nie będzie stać na to, żeby taką produkcję uruchamiać. Tu widzimy swoją szansę.

– Polsat ma się dobrze, ma dobre zyski i na pewno jest w stanie finansować nowe produkcje.

– Dokładnie. To jest loteria.

– Czy brakuje... Wtedy był potrzebny, ale nie chciał robić tego, co myśmy chcieli, i rozstaliśmy się w zgodzie, bez żadnych animozji. Dziś każdy robi to, co chce.

– Nadal są to te same przyczyny. Tomek miał troszkę inną wizję kanału informacyjnego, który miał się połączyć z „Wyda-rzeniami”. On mówił o pewnej agresji w tych programach, która spowoduje, że wtedy będą oglądane. Może i miał rację, lecz ja nie wyraziłem na to zgody.

– Nie, nie było żadnych nacisków.

– Powiedziałbym, dlaczego nie, bo co mam do ukrycia... Powiedziałbym: miałem naciski. I co mogłoby mi się stać?

– Ja wiem, że każdy polityk, każda partia, która rządzi, zawsze będzie niezadowolona. A jeżeli uważają, że coś robimy nierzetelnie, to po to jest zarząd, rada programowa, tu czekamy na interwencje. Nie pamiętam takich.

– Jeżeli mówimy o Tomku, to trudno w tej chwili mówić o tępieniu, kiedy w telewizji publicznej ma duży program. A więc – bez komentarza.

Życzy mu pan szczęścia na nowej drodze życia?

– Oczywiście, nie jestem człowiekiem mściwym czy zawistnym. Staram się być dla wszystkich uprzejmy i jak ktoś sobie wybrał taką drogę, to niech sobie nią idzie.

– Najpierw się pan pyta, dlaczego tracimy, a potem... Niech pan zobaczy oglądalność programu, będzie pan miał od razu odpowiedź. Niestety, jest duża konkurencja, na dodatek telewizja publiczna tak naprawdę nie jest telewizją publiczną, nie ma określonych celów publicznych. A my nie jesteśmy w stanie z nią konkurować, bo oni mają dochody nie tylko z reklamy, ale także z abonamentu.

– Każdy pomysł jest dobry, jeśli prowadzi do prawdziwej konkurencyjności, w tym sensie, że jeżeli pan ma sto złotych i ja mam sto złotych, i pan ma coś za sto złotych wyprodukować, i ja też, to łut szczęścia zdecyduje, kogo ludzie będą chcieli oglądać – pana czy mnie, a nie to, że ja mam sto złotych, a pan dwieście. Więc być może jest to jakaś koncepcja.

– Co to znaczy „w sojuszu”? Wystąpiliśmy w słusznej sprawie, w końcu abonament jest we wszystkich krajach Europy.

– Ale właśnie o to chodzi, żeby określić rolę tej telewizji publicznej. Nie jest problemem abonament, tylko to, co ta telewizja ma robić – trzeba określić tę misję publiczną, a nie likwidować abonament.

– I ja się zgadzam z diagnozą. Dlatego trzeba precyzyjnie określić funkcje, które ma spełniać TVP, bo ona ich nie spełnia. Co ma do tego abonament?

– Nie wiem, nie zajmuję się tym.

– Tak, płacimy.

– Jeżeli ktoś chce się rozwijać tak jak ja, to oczywiście, mając odpowiednie fundusze, trzeba je w jakiś sposób zagospoda-rować. W telewizję można włożyć wszystkie pieniądze...

– Tak, bo telewizja to zbyt wielka niewiadoma.

– To zawsze można.

– Ale akurat to jest przypadek, ponieważ wszedłem w Elektrim – a tu jest geneza mojego zaangażowania w energetykę – przypadkowo, gdyż chciałem inwestować w telekomunikację i media. Inwestycja w Elektrim to był pomysł, żeby wejść w Erę. To z różnych względów nie wyszło i stało się tak, jak się stało. Podpisaliśmy umowę, z różnych przyczyn nie doszło do reali-zacji tej umowy i zostałem z tym bałaganem.

– U mnie akurat one idą osobno, tak się złożyło. Tylko ja osobiście jestem w nie wszystkie- zaangażowany. Jestem zdania, że trzeba robić jedno, a dobrze. Ale najpierw, kiedy przyszedł kryzys, mówiło się o tym, że trzeba mieć dwie nogi, więc po-jawiły się te inwestycje, fundusz, PTE, banki itd. A jak już się zaczęło, trzeba było to kontynuować, bo przykro patrzeć na upadek interesu. Podchodzę do tego tak troszkę ambicjonalnie. Nie wypadało odpuszczać, trzeba było to trzymać, docze-kać momentu, kiedy będzie lepiej. I to się udało, ale też wymaga to mnóstwo pracy. Jednak nikomu nie radziłbym rozdrabniania się.

– Myślę, że nie z tego powodu, że prowadzimy inną działalność. Oczywiście są możliwe, ale nie tylko dlatego, że się prowadzi inne interesy, próby dotarcia do właściciela i sugestie: panie, bo jak się nie uspokoicie, to panu zamknę kopalnię...

– Nie, absolutnie nie. W swoich interesach poza telewizją, również w tych łączących się ze Skarbem Państwa, kieruję się zasadą: nie chcecie robić interesu, to nie chcecie i koniec. Nie ma takich targów z Polsatem w tle. Teraz przecież mamy spór ze Skarbem Państwa, który toczy się już kilkanaście miesięcy, już nie powiem lat. Skarb Państwa nie chce wykonać tego, do czego się zobowiązał, ale, niestety, to też musi mieć jakiś finisz, nie może to trwać w nieskończoność. I Polsat nie bierze w tym udziału.

– Co pan ma na myśli, mówiąc „misja dziennikarska”?

– To będzie jeden z elementów Polsat News, nowego kanału informacyjnego, który będzie się zajmował sprawami ludzi, służył społeczeństwu.

– Nie, nie angażował się i ja cały czas mówiłem: nie będę się angażował ani po jednej stronie politycznej, ani po drugiej. U mnie jest jedna zasada – mamy przedstawiać rzeczywistość, a więc jedna i druga strona musi się wypowiedzieć. Nie można kogoś atakować, nie dając mu możliwości obrony.

– Taką drogę wybraliśmy. Nie chcieliśmy wchodzić w politykę i nadal nie chcemy, chcemy przedstawiać rzeczywistość, w której strony będą mogły przedstawić swoje stanowisko.

– O, i żeby generalnie było wesoło.

– Jak pan wie, jestem już troszkę uodporniony na te wszystkie zarzuty. Zaczęły się przecież, kiedy otrzymaliśmy koncesję. To już właściwie wszystko było, żona mówiła, że tylko stręczycielstwa mi nie zarzucili... A dzisiaj co z tego, że w ciągu 10 lat wygrałem wszystkie procesy?
To tylko tak dla swojej wewnętrznej satysfakcji.

– Nie wiem, bo nie mam bezpośrednio kontaktu z reklamodawcami. Może to miało jakiś wpływ, trudno mi to ocenić. To, co było w przeszłości, powiedziałem, nie mam tutaj nic do ukrycia. Nawet dzisiaj byłem na rozprawie przeciwko panu Macierewiczowi, który zaczyna się wykręcać i mówi: no tak, ale ja tylko mówiłem, że pan Solorz nie był agentem, tylko był wpisany jako agent. Już próbuje słówkami rozmywać to wszystko.

– Dla mnie znaczenie miało przede wszystkim to, że pan Macierewicz mówił nieprawdę.

– Po mnie może one tak spływają, ale bardziej patrzę na rodzinę, na znajomych, bo one jednak mają jakieś znaczenie, chociażby w pracy... Ci ludzie tak naprawdę nie wiedzą, przecież ja z nimi nie rozmawiam codziennie na takie tematy. Oni to jednak przeżywają.
Dlaczego uznał pan już, że Polsat da sobie radę bez partnera strategicznego z branży?

– Chyba jesteśmy skazani na siebie, a poza tym w końcu już te 15 lat jesteśmy na rynku. A więc jeśli przez 15 lat nam się udawało, to... mamy już co najmniej 15 lat doświadczeń.

– Chociażby inwestycję w Elektrim. Później to się zrobiła troszkę sprawa ambicjonalna, bo z jednej strony wiemy, że wyroki sądu trzeba akceptować, nie możemy się temu przeciwstawiać, ale nasz przeciwnik procesowy tego nie respektował.

– O tym zdecydował zarząd i moim zdaniem to była wtedy słuszna decyzja. Jednak późniejsze wypadki ją zepsuły i stało się tak, jak się stało.

– Sukcesem jest to, że taki długi czas daję sobie dobrze radę. A ostatnio sukcesem jest chociażby platforma.

– Nie, nie Obywatelska.

– To już tak naprawdę nie zawsze chodzi o pieniądze, choć oczywiście pieniądze są wynikiem sukcesu... Czasami mam już dosyć, lecz ja często podchodzę do biznesu ambicjonalnie...

– Męskie. Krótko mówiąc, ktoś mi oświadcza: ja nie będę przestrzegał prawa, ale ja tego nie mogę przyjąć do wiadomości. Albo ktoś mówi: oddaj mi coś, albo: zrób to i to, co mu się nie należy, ale ja tego zrobić nie mogę.

– Nie mogę sobie pozwolić na to, żeby nas tak traktowano. Jesteśmy w demokracji młodym narodem i nie jest tak, że wszyscy na Zachodzie mają po prostu rację i tylko oni się liczą. Mówię tu chociażby o sporze z francuskim Vivendi.

– Być może. Dlatego mówię: dzisiaj już jestem usatysfakcjonowany i dzisiaj już mogę sobie to odpuścić. Mogę, ale nie odpuszczę.

– Wolę budować, niż walczyć. I budował będę do końca.

– Raczej nie, kilkanaście lat nieustannej pracy zrobiło swoje, człowiek się przyzwyczaił i to nie da się tak odpuścić.

– Można tak powiedzieć.

– Kto wie?

– Na razie tego nie zakładam…

– Nie, absolutnie. Wiem, że zawsze dam sobie radę.

rozmawiał Piotr Najsztub

Rozmowa odbyła się 27 maja 2008 roku w Warszawie

Zygmunt Solorz-Żak (właściwie Krok, nazwiska przyjął po dwóch kolejnych małżonkach), 52 lata, jeden z najbogatszych polskich biznesmenów (z majątkiem wycenionym na półtora miliarda dolarów zajmuje 664. miejsce na liście najbogatszych magazynu „Forbes”), właściciel między innymi telewizji Polsat. Działalność biznesową zaczynał na początku lat 80., importu-jąc do Polski niemieckie wartburgi. Na początku lat 90. zainwestował w media, uruchamiając w 1992 roku telewizję Polsat. W 2006 roku przyznał, że w PRL został zwerbowany do współpracy z wywiadem, działał pod pseudonimem „Zeg”.

rozmawia Piotr Najsztub