wielkahistoria

W latach 30. XX w. bezrobotna rodzina żyła nie na granicy nędzy, a poniżej jej. Tylko nieliczni otrzymywali zasiłki. Cały artykuł przeczytasz na portalu WielkaHistoria.pl. Bezrobotni, jak i pracujący musieli umieć sobie poradzić. Jak? W Warszawie w bezrobotnej rodzinie statystycznie wydawano 19 zł miesięcznie na osobę (dziś to byłoby ok. 300 zł). W związku z tym 1/4 dzieci nigdy nie jadła śniadania, a połowa dostawała na obiad tylko chudą zupę. 39 proc. bezrobotnych nie miało bielizny na zmianę, a co drugi prał ubrania w samej wodzie, bo ludzi nie stać było na mydło. W takich realiach godzono się niemal na każdą pracę, byleby przeżyć. Skutkiem tego były słabe zarobki dla pracowników. Jak podaje WielkaHistoria.pl, lepiej zarabiano w przemyśle, niż rzemiośle. Płaca robotnika nie przekraczała tam 150 zł, czyli współcześnie ok. 2 tys. zł. Realny koszt żywności w przeliczeniu był podobny do tego, jaki mamy dziś, ale zarobki Polaków były aż kilka razy niższe. Problemem była ciągła niepewność – brak stabilności zatrudnienia - umowy często zawierano ustnie, nie dotrzymując warunków. Pracowników obowiązywała kaucja na wypadek strat w firmie czy uszkodzenia sprzętu. Dzięki dużej rotacji pracodawcy potrafili jeszcze zarobić na wpłacanej kaucji. Z czasem wprowadzono przepisy o ubezpieczeniach, które okazały się być fikcją. Płacono składki, ale już np. świadczenia medyczne były dodatkowo płatne. W międzywojniu doszło do tzw. wielkiego postępu. Wprowadzono wtedy 8-godzinny dzień pracy, ograniczono pracę nocną i pracę dzieci. Z czasem powołano nawet inspekcję pracy. Każde nowe zarządzenie było jednak nagminnie łamane przez pracodawców. Tekst: WielkaHistoria.pl.

Wśród poetów i pisarzy carskiej Rosji typową postawą była niechęć do Polski. Cały artykuł przeczytasz na portalu WielkaHistoria.pl. Okazuje się, że nienawiścią do Polaków miał przesiąknąć Rosjanin Fiodor Dostojewski, autor słynnej "Zbrodni i kary". Dostojewski nie mógł się pogodzić z tym, że Polska po rozbiorach przestała istnieć, ale żyli Polacy nienawidzący carskiej Rosji. Pisarz twierdził, że Polska powinna być rosyjska, pod berłem carów, a nie Zachodu i w pełni oczyszczona z katolicyzmu. Jak podaje WielkaHistoria.pl, antypolonizm Dostojewskiego miał umocnić się na katordze – przymusowych robotach wśród zesłanych Polaków. Jerzy Uglik wskazuje na trzy możliwe przyczyny polonofobii wielkiego pisarza. Pierwsza to wrogość Polaków do caratu. Polacy jako buntownicy przeszkadzali Rosji. Drugi powód to postępowanie zgodnie z wiarą katolicką. Według niego Polacy byli butni i patrzyli na zaborcę z góry. Trzeci powód to konflikt z katolicyzmem. Dla prawosławnego Dostojewskiego katolicyzm był wrogą Rosji ideologią. Historycy do dziś spierają się, czy Dostojewski faktycznie tak nie cierpiał Polaków, czy jednak samego katolicyzmu. Tekst powstał na podstawie książki Macieja Pieczyńskiego "Nie ma innej Rosji", wyd. Zona Zero 2024.