SN uniewinnił świadka Jehowy skazanego w PRL na 1,5 roku więzienia

W 1959 r. Sąd Wojewódzki w Katowicach uznał go za winnego tego, że w latach 1950-1958 w Bytomiu "pełnił czynności kierownicze sługi zboru stowarzyszenia 'Świadków Jehowy', któremu decyzją z 2 lipca 1950 r. Urząd do Spraw Wyznań w Warszawie odmówił zalegalizowania". Na podstawie osławionego dekretu z czerwca 1946 r. o "przestępstwach szczególnie niebezpiecznych w okresie odbudowy Państwa" (drakońskiego tzw. małego kodeksu karnego) skazano go na 1,5 roku więzienia. Wyrok ten w 1963 r. utrzymał Sąd Najwyższy.

Kasację w tej sprawie złożył Prokurator Generalny, który zarzucił wyrokowi z PRL "rażące naruszenie prawa materialnego". Polegało to na bezzasadnym przyjęciu, że przynależność do wspólnoty "Świadków Jehowy" oraz pełnienie czynności kierowniczych sługi zboru było przestępstwem określonym w małym kodeksie karnym jako "szczególnie niebezpieczne w okresie odbudowy Państwa". Kasacja wnosiła o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz uniewinnienie.

Siedmioosobowy skład SN, pod przewodnictwem jego I prezesa Lecha Gardockiego, uznał kasację za zasadną i uniewinnił Kozłowskiego od zarzucanego mu czynu, a kosztami procesu obciążył Skarb Państwa.

Wyroki sądu w Katowicach i SN zapadły z rażącą obrazą prawa - uznał SN. Podkreślił on, że w chwili wydania wyroku z 1963 r. wolność wyznania w Polsce gwarantowała Konstytucja PRL z 1952 r., a także dekret z 5 sierpnia 1949 r. o ochronie wolności sumienia i wyznania. Według SN, te akty spowodowały utratę mocy prawnej przepisów małego kodeksu karnego z 1946 r. w zakresie, w jakim odnosiły się do związków religijnych.

"W tej sytuacji skazanie za występek z art. 37 m.k.k. należało uznać za 'oczywiście niesłuszne'" - brzmiała konkluzja SN. Jego wyrok jest ostateczny.

Świadkowie Jehowy działają w Polsce od 1925 r. Nie byli związkiem wyznaniowym uznawanym w PRL. Został on zalegalizowany dopiero w maju 1989 r.