Skarb wikingów w Obrze

Zdaniem odkrywców, depozyt z Obry (w literaturze błędnie określany jako pochodzący z Obry Nowej), to jeden z najciekawszych skarbów wczesnośredniowiecznych.

To tak zwany skarb siekańcowy, w którym występują przede wszystkim pocięte fragmenty monet i ozdób - wyjaśniła archeolog Małgorzata Andrałojć. Ukryty był w dwóch naczyniach wypełnionych do połowy. Złożono go do ziemi po 975 r., następnie w jakimś celu wydobyto, dosypano nieco monet i ponownie zakopano po 1000 r. - dodała.

Archeolodzy przypuszczają, że depozyt ma związek z obrządkiem pogrzebowym jednej z grup wikingów - Szwedów (Waregów), zgodnie z którym każdy wojownik powinien przed śmiercią zakopać w ziemi swój skarb.

Odkrycia w Obrze dokonał archeolog Mirosław Andrałojć i elektronik Piotr Szyngiera, a w dalszych pracach 11 czerwca brali udział archeolog Małgorzata Andrałojć oraz studenci archeologii Tomasz Bartoszewski, Adam Budynek i Łukasz Dyczkowski.

Odnalezione przedmioty są pozostałością po odkryciu dokonanym w tym samym miejscu w 1930 r. Wydobyta wtedy większa część skarbu trafiła do Państwowego Muzeum Archeologicznego w Warszawie, a jego niewielka partia znajduje się w Muzeum Archeologicznym w Poznaniu. W ziemi pozostały jednak drobno pocięte monety i ozdoby, które odnaleźli teraz archeolodzy.

Dotarliśmy do nich dzięki pomocy ostatniego z żyjących znalazców, dziś już ponad osiemdziesięcioletniego Pawła Kalki z Obry - zaznaczył Andrałojć. Odkrycie w Obrze to kolejny efekt badań prowadzonych dzięki grantowi Ministerstwa Nauki i Informatyzacji realizowanego przy Muzeum Archeologicznym w Poznaniu i kierowanego przez dr. Andrzeja Prinkego.

W końcu maja ta sama ekipa archeologów odnalazła w Dębiczu koło Środy Wielkopolskiej inny skarb prawdopodobnie także wikińskiego pochodzenia: ponad 200 drobno pociętych srebrnych ozdób, arabskich monet i fragmenty naczynia z połowy X w.