Senat w związku z 30. rocznicą wydarzeń Radomskiego Czerwca

W uchwale wyrażono także uznanie "dla solidarności różnych środowisk społecznych i miasta, które było przykładem odwagi wykazanej w odpowiedzi na działania ówczesnych władz, będące zbrodnią komunistyczną".

Jak przypomniano, radomskie protesty "zostały brutalnie stłumione". "Masowe aresztowania, 'ścieżki zdrowia', brutalne pobicia, pokazowe procesy - to typowe działania komunistycznych funkcjonariuszy" - czytamy w uchwale. Zaznaczono również, że "prawda o tamtych wydarzeniach nie została jeszcze w pełni odkryta", "winni represji nie ponieśli zasłużonej kary, a ofiary nie otrzymały satysfakcjonującego zadośćuczynienia".

"Brutalnie stłumiony Radomski Czerwiec nie pozostał bez echa. Protesty w Radomiu wywołały w polskim społeczeństwie - wbrew oficjalnej propagandzie i przymusowym wiecom poparcia dla partii, a pogardy dla 'warchołów' z Radomia - odruch solidarności z radomskimi robotnikami. Już we wrześniu tego samego - 1976 roku - powstał Komitet Obrony Robotników (KOR), a kilka miesięcy później Ruch Obrony Praw Człowieka i Obywatela (ROPCiO), Wolne Związki Zawodowe" - podkreślono w uchwale.

W 1976 roku robotnicy zaprotestowali przeciw wprowadzanym przez władze podwyżkom cen żywności. Zastrajkowało łącznie około 60 tys. osób z 97 zakładów w 24 województwach. Na ulicach Radomia, Ursusa i Płocka odbyły się pochody i manifestacje, które zakończyły starcia z milicją. W Radomiu doszło do walk ulicznych. Zginęły dwie osoby - Jan Łabędzki i Tadeusz Ząbecki, przygniecieni przyczepą ciągnikową wypełnioną betonowymi płytami, którą sami próbowali zepchnąć w kierunku milicjantów.

Po wydarzeniach Czerwca '76 zaczęły się tworzyć ugrupowania opozycyjne. Powstał KOR - Komitet Obrony Robotników, a później Ruch Obrony Praw Człowieka i Obywatela (ROPCiO). Prowadziły one m.in. akcje pomocy socjalnej i prawnej dla represjonowanych.