Ranny chodził od lekarza do lekarza

Piotr Szymanowski zranił się w nogę. Lekarz z pogotowia we Wrocławiu nie zaszył mu rany, bo uznał, że wymaga ona leczenia w szpitalu. Piotr mieszka w Oławie. Po południu w poniedziałek skaleczył się grubą szybą z drzwi do pokoju. Rana była bardzo głęboka. Wujek zaraz zawiózł dziewiętnastolatka do miejscowego szpitala. – Pielęgniarka powiedziała nam, żebyśmy jechali do Wrocławia na Traugutta, bo u nich lekarze akurat operują pacjenta i nie wiadomo, kiedy skończą – opowiada Mieczysław Skowronek, wujek Piotra. Krew chłopakowi tak ciekła z nogi, że nie było na co czekać.

Na pogotowiu przy Traugutta Szymanowski zasiadł w długiej kolejce. – Nie mogłem patrzeć, jak Piotrek krwawi– opowiada wzburzony wujek. – Zapytałem więc pielęgniarki, czy lekarz nie mógłby go przyjąć wcześniej. Usłyszeliśmy, że trzeba czekać w kolejce, bo jest dużo ludzi. Dodała, że oni nie są robotami i nie zrobią wszystkiego w pięć sekund. Piotr spędził bite dwie godziny pod gabinetem dyżurnego lekarza. W końcu chirurg obejrzał mu nogę, pielęgniarka zabandażowała ranę i... chłopak z powrotem pojechał do szpitala w Oławie. Doktor we Wrocławiu stwierdził, że musiałby szyć tę ranę 45 minut– relacjonuje zdenerwowany pan Mieczysław. – A ludzie stoją w kolejce i nie ma na to czasu. To po co my czekaliśmy dwie godziny?!

Dyżurny lekarz odpiera zarzuty. – Rana wyglądała poważnie, mogła być uszkodzona torebka stawowa, więc zakwalifikowałem przypadek do leczenia szpitalnego– wyjaśnia Jerzy Borkowski, lekarz. – Dlatego nie zszyłem rany na miejscu i odesłałem chłopaka do jego szpitala w Oławie. Okazało się, że mimo, że najbliższy oddział ratunkowy w szpitalu znajduje się tuż obok ambulatorium, do którego trafił dziewiętnastolatek, to lekarz nie miał obowiązku go tam skierować. – Zasadę transportu do najbliższej placówki stosuje się w sytuacjach bezpośredniego zagrożenia życia pacjenta. Gdy takiego zagrożenia nie ma, lekarz może odesłać pacjenta do jego rejonowego szpitala– argumentuje Piotr Szetelnicki, lekarz inspekcyjny pogotowia. – To może się okazać praktyczniejszym rozwiązaniem, bo gdyby była konieczna hospitalizacja, to wówczas rodzinie będzie łatwiej odwiedzać chorego, a potem odebrać go ze szpitala– dodaje. W ten sposób do Piotra uśmiechnęło się szczęście dopiero w rodzinnym mieście. Oławscy lekarze właśnie
skończyli operację i od razu go przyjęli. Stwierdzili, że rana nadaje się do zszycia i po kwadransie było już po zabiegu.

Piotr nie musiał stracić tyle czasu, by odejść z kwitkiem. We Wrocławiu w dwóch szpitalach oprócz Marciniaka przy ul. Traugutta przez całą dobę można uzyskać pomoc. Takie miejsca nazywają się szpitalne oddziały ratunkowe (SOR) i znajdują się w szpitalu przy ul. Kamieńskiego i przy ul. Weigla. – U nas zawsze jest duży ruch– mówi Borkowski. – Pacjenci przyzwyczaili się, że tylko do nas można zgłosić się z nagłymi przypadkami o każdej porze. Warto zajrzeć gdzie indziej. Nie jesteśmy szwalnią.

Opinii w tej sprawie zasięgnęliśmy w urzędzie marszałkowskim, któremu podlega większość wrocławskich szpitali. – Taki uraz, jak rozcięcie nogi powinien zszyć każdy chirurg– uważa Anna Szejda z Urzędu Marszałkowskiego. – Wystarczy, że pacjent trafi do szpitala, który pełni właśnie dyżur chirurgiczny. Szpital przy Traugutta ma codziennie taki dyżur. Zagadkę potraktowania chłopaka z rozciętą nogą rozwiązuje pielęgniarka z dyżuru. Wolała zachować anonimowość. – Jak mamy pracować, skoro po magisterskich studiach pielęgniarskich dostaję 800 zł wypłaty?– pyta, kończąc na ławce przed izbą przyjęć wysyłać SMS-a. – Nawet nie możemy zorganizować strajku, bo mówią, że to niehumanitarne.

Dyżury We Wrocławiu mają trzy szpitalne oddziały ratunkowe (SOR-y): przy ul. Traugutta 116, ul. Kamieńskiego 73a i ul. Weigla 5. Tam pacjenci mogą się zgłaszać w nagłych przypadkach o każdej porze dnia i nocy. Codziennie szpitale przez całą dobę pełnią specjalistyczne dyżury, np. okulistyczny, chirurgii dziecięcej, ortopedyczny, laryngologiczny. Ich wykaz można znaleźć co dzień w naszej gazecie lub pod numerem 999.

Anna Waszkiewicz, Anna Gabińska