Pamiątki po gen. Komorowskim w Muzeum AK

Najcenniejszy z eksponatów, o jakie wzbogaciło się muzeum, to mundur, który gen. Komorowski nosił w Anglii i USA jako Naczelny Wódz Polskich Sił Zbrojnych na Obczyźnie. Do muzeum trafiła także płyta CD z zapisem przemówienia do Polonii z 1946 r., w którym generał opowiada o wojnie, AK i Powstaniu Warszawskim, jego kalendarzyk z 1958 r. oraz popiersie wykonane po wojnie w Londynie na podstawie maski pośmiertnej.

"Do tej pory nie mieliśmy żadnych oryginalnych pamiątek po generale. One są zbyt cenne i rzadkie. Posiadaliśmy jedynie repliki rozkazów i depesz" - powiedział dziennikarzom dyrektor Muzeum AK Adam Rąpalski.

Syn gen. Komorowskiego - Adam podkreślił, że zdecydował się przekazać pamiątki po ojcu do krakowskiego muzeum, bo to jedyna funkcjonująca w Polsce placówka, dokumentująca historię AK.

Część przekazanych pamiątek będzie prezentowana na stałej ekspozycji, inne podczas wystaw czasowych.

Tadeusz Komorowski w międzywojniu był dowódcą m.in. 12. pułku ułanów, instruktorem jazdy w Oficerskiej Szkole Artylerii i Inżynierii w Warszawie, dowódcą 9. pułku ułanów. Był też szefem polskiej ekipy jeździeckiej na Igrzyska Olimpijskie w Berlinie, gdzie kierowana przez niego grupa zdobyła srebrny medal w drużynowym Wszechstronnym Konkursie Konia Wierzchowego. Od jesieni 1938 r. był komendantem Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu.

Był współtwórcą - obok płk. Klemensa Rudnickiego i płk. Edwarda Godlewskiego - konspiracyjnej Organizacji Wojskowej w Krakowie. Od 1941 r. był zastępcą Komendanta Głównego ZWZ-AK, a po aresztowaniu w czerwcu 1943 r. gen. Roweckiego "Grota" został mianowany Komendantem Głównym AK. Nosił wówczas pseudonimy: "Lawina", "Znicz" i najbardziej znany "Bór".

To właśnie gen. Komorowski wydał rozkaz rozpoczęcia akcji "Burza" i wybuchu Powstania Warszawskiego. We wrześniu 1944 r. został mianowany przez prezydenta RP Naczelnym Wodzem. Po upadku Powstania Warszawskiego dostał się do niewoli niemieckiej. Po uwolnieniu w maju 1945 r. objął funkcję Naczelnego Wodza Polskich Sił Zbrojnych na Obczyźnie, którą pełnił do listopada 1946 r.

Od lipca 1947 r. do kwietnia 1949 r. był premierem rządu emigracyjnego, a od lipca 1956 aż do śmierci był obok gen. Władysława Andersa i Edwarda Raczyńskiego członkiem Rady Trzech. Zmarł nagle 24 sierpnia 1966 r. w Anglii. Odznaczony m.in. Orderem Orła Białego, trzykrotnie Krzyżem Walecznych oraz Orderem Virtuti Militari.