Pacanów i okolice, czyli czego ci u nas dostatek [OPINIA]

Niejaki Michał Cieślak był ministrem w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów Mateusza Morawieckiego. A już nie jest, bo dostał ultimatum: albo sam zrezygnuje, albo zostanie odwołany.

Jednocześnie najważniejsi politycy obozu Zjednoczonej Prawicy mówią, że z Cieślaka honorowy chłop, bo sam się podał do dymisji. W nagrodę będzie mógł startować w kolejnych wyborach.

Cieślak, będąc na poczcie w Pacanowie, wdał się w dyskusję z pracowniczką poczty. Argumenty kobiety na tyle go nie przekonywały, że postanowił złożyć na nią donos.

Potem publicznie tłumaczył się, że faktycznie donos złożył, ale prosił o łagodny wymiar kary. Łaskawca!

Są różne wersje powodów złożenia donosu. Niemal wszyscy mówią, że chodziło o to, że Cieślakowi nie spodobało się narzekanie pracowniczki poczty na drożyznę. Sam Cieślak z kolei twierdził, że kobieta była wulgarna.

Jeśli ktokolwiek teraz zastanawia się, dlaczego tak ważna persona, jak Cieślak, składa dymisję z powodu przeklinania pracowniczki poczty - błagam, nie pytajcie; wiem, że to nie ma żadnego sensu.

Tak czy inaczej: kobieta ostatecznie pracy na poczcie nie straciła, za to Cieślak swoją misję służenia Najjaśniejszej Rzeczypospolitej chwilowo zakończył.

Postanowiłem popytać znajomych o Cieślaka. Kwestią najistotniejszą jest to, że ludzie, którzy zjedli zęby na polityce, nie mają bladego pojęcia, czym on się zajmował w rządzie.

Człowiek został w październiku 2020 r. tzw. ministrem bez teki. I wszystko wskazuje na to, że również bez zadań. Formalnie odpowiadał za sprawy samorządu terytorialnego, ale żaden z moich rozmówców - a było ich kilkunastu - nie kojarzył Cieślaka z żadną aktywnością.

Dla jasności: być może człowiek pracował za czterech, tylko był tak skromny, że nikt go z tą robotą nie kojarzył.

Ale chyba z tą skromnością to tak nie było… Ciekawe jest bowiem to, że sam Cieślak zmienił imię. A przynajmniej tak mogłoby się wydawać, bo dbał o to, by mówiono o nim "Minister Cieślak".

W sumie chłopu się nie dziwię - gdy przeskakuje się z bycia przewodniczącym rady powiatowej Świętokrzyskiej Izby Rolniczej w Busku-Zdroju na stanowisko ministerialne, woda sodowa może uderzyć do głowy.

Ale gdyby chodziło tylko o satysfakcję z tytulatury i małą aktywność zawodową, nie byłoby aż tak tragicznie. Do tego doszły niestety buta i przekonanie o własnej nieomylności. A także świadomość, że gdy się siedzi na wysokim stołku, to można spychać ludzi ze stołków niższych.

I sytuacja z Pacanowa doskonale to obnażyła. Cieślak pokazał najgorszą twarz polityka - bo antyludzką. Jeśli bowiem z kimś wdaję się w polemikę, to nie wykorzystuję potem swojego stanowiska, by swojemu oponentowi zaszkodzić. Dla wielu to oczywiste. Jak widać, nie dla wszystkich.

Właśnie z tego powodu o tej dość błahej z pozoru sytuacji tyle się mówi i zakończyła się dymisją.

Nie pierwszy to jednak przypadek, gdy rządzący postawili się ponad obywatelami.

Wielu do dziś może pamiętać zderzenie się kolumny samochodów premier Beaty Szydło z malutkim seicento z lutego 2017 r. Ale mało kto już pamięta, że w chwilę po wypadku do mediów wyszedł Mariusz Błaszczak - wówczas szef MSWiA - i publicznie wskazał, że winny zdarzenia jest kierowca seicento. Błaszczak zrugał też adwokata młodego mężczyzny, który to adwokat - co niezbyt zaskakujące - wykazywał, że winny był kierowca rządowy, a nie jego klient.

Mieliśmy więc do czynienia z sytuacją, że po wypadku drogowym, w którym uczestniczyła premier polskiego rządu oraz obywatel, ważny pan minister wyszedł do mediów i przesądził o winie.

Przesądzanie o winie jest zresztą modne wśród polityków. Oni z reguły wszystko wiedzą najlepiej.

Gdy tylko media poinformowały, że dwoje znanych sędziów - Małgorzata Gersdorf i Bohdan Zdziennicki - mogło nie udzielić na drodze pomocy motocykliście (co do dziś budzi wątpliwości - media opierają się bowiem na jednym nagraniu, które zdaniem ekspertów nie daje jednoznacznej odpowiedzi, czy sędziowie widzieli motocyklistę), Janusz Kowalski z Solidarnej Polski zakrzyknął: "To barbarzyństwo. Nieludzkie. Wstrząsające. Ci sędziowie muszą ponieść surową karę i spędzić wiele lat w więzieniu".

Ale dla jasności: przekonanie o własnej wszechwiedzy i stawianie siebie na piedestale to domena nie tylko obecnie rządzących.

Dawno, dawno temu, jeszcze za rządów koalicji PO-PSL, rozmawiałem z pewnym wiceministrem zdrowia. Nazwisko pomińmy - już od dawna nie ma go w polityce.

Dopytywałem go o nielegalny wywóz leków. I pamiętam do dziś, jak mnie zamurowało, gdy usłyszałem: "Proszę pana, przecież ja wiem lepiej, to ja jestem ministrem".

Uśmiechnąłem się wtedy tylko i przypomniałem sobie słowa mojego starszego kolegi dziennikarza, który powtarza, że gdy tylko jest źle traktowany przez któregokolwiek z członków rządu, to sobie przypomina w myślach, że każdy polityczny burak lądował na śmietniku historii o wiele szybciej, niż się wszystkim wydawało.

Przy każdym wyskoku kolejnego nikomu nieznanego ministra czy posła zastanawiam się, z czego wynika tak wielka arogancja tych ludzi. Czy z faktu, że długo niewiele osiągnęli w życiu, a w pewnym momencie przeskoczyli siedem szczebli rozwoju zawodowego i nagle poczuli się ważni? A może po prostu zawsze tacy byli, tylko wcześniej mało kto to widział i o tym wiedział?

Kilka dni temu zastanawialiśmy się nad tym z Andrzejem Andrysiakiem, prezesem Stowarzyszenia Gazet Lokalnych.

Andrysiak - który przygląda się przede wszystkim polityce na szczeblu lokalnym - powiedział, że władza zmienia człowieka. Nagle wydaje się komuś, że ma o 15 punktów ilorazu inteligencji więcej. W kampanii kandydat rozmawiał z ludźmi, pytał, gdzie zasadzić drzewa. A po wygranej uważa już, że nikogo o nic nie musi pytać, bo sam wie wszystko najlepiej.

Jest tego tylko jeden plus: ludzie znoszą wiele, ale arogancji u władzy nie zniosą. A przynajmniej nie u tych jej przedstawicieli, którzy są wyłącznie z tej arogancji znani.

Patryk Słowik jest dziennikarzem Wirtualnej Polski