Odkopujemy Świątynię Ognia
Starożytne miasto Seraks nad rzeką Tedżen w Turkmenii jest od kilku lat terenem badań prowadzonych wspólnie przez archeologów z Uniwersytetu Warszawskiego i Uniwersytetu w Aszchabadzie. Tegoroczne prace koncentrowały się przy odsłanianiu odkrytej wcześniej Świątyni Ognia związanej z irańskim kultem Zoroastry.
Odsłoniliśmy szóste już pomieszczenie świątyni - salę z malowidłami ściennymi przedstawiającymi jakieś postacie. Malowidła pochodzące z V wieku n.e. zostały przykryte później białym tynkiem. Zachowały się one tylko do pewnej wysokości. Dlatego postacie są bez głów, co utrudnia ich identyfikację. W przypadku jednej, z mieczem u boku, możemy domyślać się miejscowego władcy, zapewne fundatora świątyni - powiedziała kierująca badaniami dr Barbara Kaim z Instytutu Archeologii UW.
Odkryta przez polskich archeologów Świątynia Ognia - użytkowana w okresie od I do VII wieku n.e. jest jednym z najstarszych i najlepiej zachowanych obiektów kultu Zoroastry w Azji Środkowej.
W poprzednich latach odkopano: główne sanktuarium z z ceglanym ołtarzem, na którym palono święty ogień, pomieszczenia dla kapłanów i duży przedsionek z ławami. Ostatnie badania potwierdzają wcześniejsze przypuszczenia, że był to obiekt kultu najwyższej rangi - Świątynia Zwycięskiego Ognia.
Zdaniem dr Kaim, świątynia - zanim ją opuszczono w VII wieku - została specjalnie zabezpieczona przez kapłanów, lub wyznawców. Została celowo zasypana piaskiem, dzięki czemu jej mury i wnętrza zachowały się w tak dobrym stanie. Opuszczenie świątyni nastąpiło zapewne z powodu podbojów arabskich w VII wieku i ekspansji islamu.
Seraks - miasto położone w sztucznie nawadnianej i ufortyfikowanej oazie nad rzeką Tedżen - było w starożytności i wczesnym średniowieczu ważnym ośrodkiem handlowym na sławnym Jedwabnym Szlaku, biegnącym z Chin przez Azję Środkową i Syrię do wybrzeży Morza Śródziemnego.
Na terenie oazy, gdzie krzyżowały się wpływy różnych kultur znajdują się ślady osadnictwa od II tysiąclecia p.n.e, aż po średniowiecze.