Oddaj mi synka!

Już na pierwszej rozprawie sąd ustanowił nianię zastępczą dla chłopca. Matka pierwszy raz od narodzin 3,5-letniego Adriana w tę Wigilię prosiła opiekunkę o widzenie w synkiem. Nie dam go, bo wiesz, że ja teraz mam władzę – relacjonuje jej słowa Joanna Kondratowicz, matka dziecka.

W 2002 roku daliśmy do gazety ogłoszenie, że szukamy opiekunki do dziecka – wspomina pani Joanna. Zgłosiła się Ewa G. Od pierwszego spotkania obie kobiety przypadły sobie do gustu: Czuło się od niej ciepło, była miła, mieszkała niedaleko, także w Swarzędzu. Idealna kandydatka: rozwódka bez pracy, dorastające córki w domu – pani Joanna kontynuuje swoje wspomnienia.

Po domu biegała już Daria, więc obawiała się, że nie da sobie rady, zwłaszcza, że mąż był zajęty interesami. Remontowali w tym czasie dom, który też wymagał dozoru. Ewa G., która bardzo się starała wywiązać ze swoich obowiązków, szybko zaproponowała pani domu przejście na ,,ty’’. Zostałyśmy niemal przyjaciółkami, lubiłam Ewę i całkowicie jej ufałam, bo widziałam, że jest czuła dla Adriana – mówi dzisiaj kobieta, którą we wrześniu 2002 roku przeżyła wielką, osobistą tragedię. Tragicznie zginął jej mąż. Musiała wziąć w dzierżawę hotel i prowadzić pub. To przerastało jej siły. Bankructwo było nieuniknione. Przez około miesiąc w jej domu, zaraz po tragicznej śmierci męża, zamieszkała koleżanka z mężem i swoimi dziećmi. W tym też czasie Adrian bardzo zżył się z opiekunką, która coraz częściej zatrzymywała go na noc: Nie protestowałam, bo wiedziałam, że jest pod dobrą opieką.

Niepokoju nie wzbudziło w niej to, że ktoś z rodziny usłyszał jak Adrian zwracał się do swojej niani mamo: To nie było pierwszy raz. Kiedy zwróciłam uwagę Ewie, zasypała mnie słowami i całkowicie uspokoiła, że to nie ma znaczenie(przecież on wie, że prawdziwą mamą jesteś i tak ty!). Przełomowe wydarzenia nadeszło we wrześniu 2005 roku: Daria rozpoczynała zerówkę, a Adriana zapisałam do przedszkola. Ewa wiedziała, że przestanie u nas pracować, bo pogorszyły się nasze warunki i nie było już takiej potrzeby – opowiada Joanna Kondratowicz.

Pamięta, jak Ewa prosiła, żeby nadal mogła odwiedzać Adriana. Zgodziła się i nie sprzeciwiła, gdy Ewa G. zaproponowała, że zabierze dzieci na weekend: Pojechały nad jezioro. Był piątek, 3. września... W niedzielę wróciła tylko Daria: – Usłyszałam, że Adrian był bardzo śpiący i pozostał na noc u Ewy. Kiedy zadzwoniłam wieczorem, krzyczała, że syn nie pójdzie do przedszkola, bo jest znerwicowany. Kiedy w poniedziałek również nie udało się odebrać synka, pani Joanna zgłosiła sprawę policji. W tym samym czasie Ewa G. zwróciła się do sądu z prośbą o ustanowienie rodziny zastępczej dla dziecka. Sąd Rejonowy Wydział VIII Rodzinny i Nieletnich w Poznaniu na wniosek Ewy G., po zbadaniu zarzutów i kierując się dobrem dziecka, na czas trwania postępowania umieścił Adriana w rodzinie zastępczej. W połowie grudnia pani Joanna dowiedziała się, że rodziną zastępczą jej synka została Ewa G.

Ewa zrobiła ze mnie w sądzie dziwkę i pijaczkę. Boję się, że odbierze mi dziecko. Obie kobiety czeka teraz badanie przez biegłych psychologów. Termin kolejnej rozprawy nie jest jeszcze ustalony.

Beata Kolska-Lach, przewodnicząca Terenowego Komitetu Ochrony Praw Dziecka w Poznaniu:
Znamy sprawę i opiniowaliśmy ją, a jeżeli sąd wystąpi z odpowiednim wnioskiem, będziemy uczestniczyć na kolejnej rozprawie. Dopóki sprawa jest w toku, nie zabieram głosu.

Ewa G., opiekunka, rodzina zastępcza Adriana:
Gdyby była dobrą matką, dziecko nie byłoby u obcej osoby. Chodzi mi tylko o dobro dziecka. Adriana wychowuję od urodzenia. Nie odbieram matce dziecka, bo wystąpiłam o ograniczenie praw.

Danuta Pawlicka