Nowy wicemarszałek Senatu Marek Pęk dla WP: Pracuję na swoją markę. Nie jestem wyłącznie "synem swojego ojca"

– Muszę powiesić sobie tutaj na ścianie panoramę z Krakowa, Wawel. No, i koniecznie jakiś plakat z Michaelem Jordanem! – śmieje się Marek Pęk. Polityk został właśnie wicemarszałkiem Senatu. Przejął gabinet poprzednika, Adama Bielana.

Najwyższy senator. Najwyższy polityk w ponad dwustuosobowym klubie parlamentarnym PiS. Były koszykarz. Wielki fan NBA.

Wicemarszałek Senatu Marek Pęk: Całą kadencję byłem sekretarzem Senatu. Pomagałem marszałkowi i wicemarszałkom w prowadzeniu obrad. Ale zawsze jest trema w nowej roli. Dla mnie to wielkie wyróżnienie. Jestem senatorem pierwszej kadencji. Nie wiem, czy historia zna taki przypadek, że senator-sekretarz po trzech latach w izbie wyższej zostaje wicemarszałkiem.

Raczej tak. Choć oczywiście wiele razy emocje i gorące spory polityczne brały górę. Jak choćby podczas procedowania ustaw reformujących sądy. Czasem na komisjach dochodziło do scen, do których dochodzić nie powinno. Ale jednak w porównaniu z Sejmem, jesteśmy izbą zdecydowanie spokojniejszą.

Oczywiście pewne rzeczy były dla mnie nowe, ale chciałbym odkłamać mit Senatu przyjmującego "pod osłoną nocy" ustawy. To było takie sformułowanie używane przez opozycję. Ale taka nierzadko jest formuła pracy Senatu. Mamy tak skonstruowany regulamin, że marszałek czy wicemarszałkowie nie mają za bardzo możliwości skrócenia fazy pytań, dyskusji. Opozycja często, na zasadzie obstrukcji, przeciągała obrady do późnej nocy. Oni mieli swoje "dyżury", zadawali te same pytania, wygłaszali te same "formułki"...

W naszym systemie Senat jest mocno uzależniony od tego, co robi Sejm. Jesteśmy "skazani" niejako na tryb pracy Sejmu i nie mamy wpływu na ten tryb. Faktycznie czasem jest tak, że decyzja polityczna wymaga przyjęcia ustaw szybko. Czasem te szybkie procedowanie bierze się stąd, że nie ma takiej prawdziwej debaty merytorycznej nad projektami ustaw i nowym prawem. I jest takie poczucie, że czasem dzielimy włos na czworo, ale nie posuwamy się do przodu i stoimy w miejscu. Chciałbym, by debata w parlamencie była bardziej spokojna, merytoryczna. Ale we wszystko wkrada się polityka, rozumiana jako ostry spór, emocjonalny konflikt.

Myślę, że można. Gdyby udało nam się wygrać drugą kadencję, to myślę, że i tempo prac izby wyższej byłoby na pewno inne. A napięcie – mniejsze. Mamy taką, a nie inną atmosferę w parlamencie, w dużej mierze dlatego, że opozycja – jak sama o sobie mówi – jest "totalna". I tak też działa. Może w przyszłej kadencji przyjdzie czas na większą rozwagę.

Miałoby to wymiar symboliczny. Jesteśmy odrębną izbą polskiego parlamentu, korzystamy z gościnności Kancelarii Sejmu. Jest tu nam czasem najzwyczajniej w świecie ciasno. Myślę, że nowa siedziba jest dobrym pomysłem. I udałoby się odbudować w dodatku coś trwałego, prestiżowego dla państwa polskiego. Nie chcemy bynajmniej budować pałacu, który miałby zrujnować budżet państwa.

Mam coraz większe wątpliwości co do tego projektu. Przed wyborami europejskimi – mogę powiedzieć szczerze – w kuluarach senackich był taki niepokój, że zjednoczona opozycja, ten cały "obóz anty-PiS", mogłaby sprawić, że niektóre mandaty senatorskie sprawowane dziś przez nas mogłyby być zagrożone. Ale po wyborach do Parlamentu Europejskiego sytuacja się zmieniła.

Na pewno nikt nie spodziewał się takiej przewagi Zjednoczonej Prawicy nad opozycją. Oni sobie nie zdawali sprawy, że tak wysoko przegrają.

Oczywiście, byliśmy miło zaskoczeni. A opozycja nie za bardzo może się pozbierać. Koalicja Europejska okazała się nieudanym projektem. Sama opozycja to przyznaje.

Ale moim zdaniem to jest mit, że najbardziej znani samorządowcy – a właściwie prezydenci miast – zdecydują się masowo kandydować do Senatu. Prezydenci dużych miast mają taką władzę, takie możliwości, że dla nich bycie w Senacie może nie być w ogóle atrakcyjne. W przeszłości już bywało tak, że popularni samorządowcy w Senacie politycznie "znikali". Albo przegrywali. Bo wyborcy głosowali na zasadzie: "ok, my wybierzemy cię na włodarza miasta, ale w parlamencie to my cię nie chcemy".

Jeśli ktoś jest zdeterminowany, może sporo pracować i osiągnąć w Senacie wiele. Senat jest o tyle specyficzny, że tu nie ma jakichś wielkich rywalizacji czy sporów personalnych. W Senacie się po prostu ciężko pracuje. To kwestia indywidualnego podejścia.

Na pewno tak, wielu patrzyło na mnie jako na "syna swojego ojca”, ale to nic dziwnego – ojciec jest znanym politykiem, zwłaszcza w swoim małopolskim okręgu.

Nie zaznałem nigdy z tego powodu niechęci ze strony kolegów z Senatu. Mój ojciec był politykiem bardzo wyrazistym, napsuł sporo krwi w Platformie w poprzedniej kadencji, ale tak prywatnie był zawsze lubiany i szanowany.

Robię wszystko od wielu lat, żeby wykreować swoją markę. Wicemarszałkiem Senatu zostałem nie dlatego, że jestem synem Bogdana Pęka, tylko dlatego, że kierownictwo PiS najwyraźniej uznało, że jestem dość sprawnym senatorem i dobrze wykonuję swoje zadania.

Ale nigdy nie byłem pracownikiem swojego ojca.

Pracowałem dla kilku europosłów należących do tamtej grupy. Ale nie pracowałem dla swojego ojca, byłem bardziej "obok" niego.

Wykonywałem swoją pracę jako prawnik bardzo konkretnie, realizowałem przydzielone mi zadania jak najbardziej rzetelnie. Poza tym epizodem w Parlamencie Europejskim pracowałem jako prawnik, niezwiązany ze światem politycznym. Kilka razy startowałem w wyborach lokalnych.

Jeśli wolą kierownictwa PiS będzie wskazanie mnie jako kandydata, to oczywiście tak.

Daleko nam do popadnięcia w samozachwyt i do osiągnięcia nastroju triumfalizmu. Nic w polityce nie jest dane raz na zawsze. W ogromnym stopniu rządzą polityką emocje. Dlatego nic nie jest pewne. Ale na szczęście mamy lidera, który nie pozwala nam popaść w samozachwyt.

Jest bardzo racjonalny, on bardzo pragmatycznie patrzy na rzeczywistość. I zawsze powtarza, od lat, że najważniejsze to są te jesienne wybory. Cała machina partyjna jest tak "ustawiana", żeby tę maksymalną mobilizację osiągnąć jesienią. Jesteśmy blisko ludzi, pracujemy nad programem, jeździmy po całej Polsce. Nie odgradzamy się od wyborców. I chcemy to kontynuować.

To myślenie życzeniowe. Realnym celem do osiągnięcia przez nas to samodzielna większość w Sejmie i Senacie.

Z koalicjantami bywa różnie. W polityce każdy gra na siebie. Nic nie jest wykluczone.

Rozmawiał Michał Wróblewski