Nowy film braci Coen - od piątku w kinach

"Ladykillers" jest remakiem angielskiego klasyka "Jak zabić starszą panią", w którym w 1955 główne role zagrali m.in. Alec Guinnes, Peter Sellers oraz Katie Johnson. Jest także pierwszym filmem wspólnie wyreżyserowanym przez Coenów. W ciągu trwającej ponad dekadę kariery braci jako reżyser występował zawsze sam Joel. Ethan natomiast figurował jako współscenarzysta i producent.

Akcja filmu rozgrywa się na Południu Stanów Zjednoczonych. Podający się za profesora, a w rzeczywistości oszust i włamywacz, Goldhwait Higginson Dorr, planuje "skok stulecia" na kasyno. W tym celu kompletuje gang, w skład którego wchodzą m.in. spec od materiałów wybuchowych, fachowiec od drążenia tuneli, siłacz oraz wywiadowca.

Wynajmują piwnicę w domu naprzeciwko banku i zaczynają drążyć tunel. Oficjalnie odbywają tam próby orkiestry kościelnej. Szybko okazuje się, że "eksperci" są mocno niekompetentni. W dodatku właścicielka pomieszczenia, czarnoskóra starsza osoba, pani Munson, sama śpiewająca w chórze kościelnym, jest niezwykle dociekliwa i odkrywa plany przestępczej piątki. Wtedy zapada decyzję, by staruszkę wyeliminować. Okazuje się to jednak bardzo trudnym zadaniem i to z wielu różnych względów.

Do głównej roli zaangażowano Toma Hanksa. Aktor w wywiadach porównywał mierzenie się z klasycznym występem Aleca Guinessa do nowej interpretacji "Ryszarda III". Kluczową sprawą było oczywiście obsadzenie roli starszej pani - zagrała ją Irma Hall.

"W naszej wersji starsza pani na początku wydaje się mocniejsza niż starsza pani z oryginalnego filmu. Z czasem jednak przekonujemy się, ile kryje się w niej wielkiej łagodności i słodyczy pod pozorną szorstkością" - powiedział Joel Coen podczas majowego festiwalu filmowego w Cannes, gdzie film był pokazywany.

Bracia Coen - Joel (ur. 29.11.1954) i Ethan (ur. 21.09.1957) to reżyserzy, scenarzyści i producenci amerykańscy. Joel studiował reżyserię na Uniwersytecie Nowojorskim, Ethan - filozofię w Princeton. Wkrótce po debiucie w 1983 r. zyskali pozycję czołowych filmowców niezależnych.

Swobodnie mieszają tradycje amerykańskiego filmu, nie stroniąc od ironii, pastiszu i groteski. Często odwołują się do literatury, zwłaszcza teatru absurdu, oraz do tradycji kina amerykańskiego, "czarnego kryminału" czy twórczości Franka Capry. Za "Bartona Finka" zdobyli Złotą Palmę na MFF w Cannes, za "Fargo" - Oscara za scenariusz.