"Nominacje to uroczystość przełamana nastrojem żałoby"

- Zwykle wręczanie aktów nominacji na najwyższe funkcje dowódcze to uroczystość szczególnie radosna. Ta uroczystość, ze względu na dramat, który przeżywaliśmy, jest przełamana nastrojem żałoby, refleksją nad stanem sił zbrojnych - powiedział Komorowski.

Podkreślał doświadczenie mianowanych, przed którymi stoi zadanie dalszych zmian w wojsku, także tych, które wynikają ze smoleńskiej katastrofy. - Jestem rozdarty, z jednej strony odczuwam satysfakcję i radość, że mogę wręczać nominacje osobom, które znam od tylu lat, z drugiej strony, czuję żal, że odbywa się to w takich okolicznościach - dodał Komorowski.

Dowódcą Sił Powietrznych został gen. broni Lech Majewski, dowódcą Wojsk Lądowych - gen. dyw. Zbigniew Głowienka, a dowódcą operacyjnym SZ RP - gen. dyw. Edward Gruszka.

Uroczystość wręczenia nominacji odbyła się w Belwederze. Uczestniczył w niej prof. Jacek Michałowski p.o. szefa Kancelarii Prezydenta RP, prof. Stanisław Koziej szef Biura Bezpieczeństwa Narodowego, Bogdan Klich minister obrony narodowej, gen. broni Mieczysław Cieniuch szef Sztabu Generalnego WP oraz generałowie i przedstawiciele Sił Zbrojnych RP.

Urodził się w 1952 roku. Służbę wojskową rozpoczął w 1976 roku w 21. pułku lotnictwa rozpoznania taktycznego i artyleryjskiego w Powidzu, gdzie do 1982 roku pełnił obowiązki od pilota do nawigatora eskadry. W latach 1986-1990 służył w 32. pułku lotnictwa rozpoznania taktycznego w Sochaczewie. Pełnił tam funkcję dowódcy eskadry lotniczej, a następnie zastępcy dowódcy pułku ds. szkolenia, później ds. liniowych. Od roku 1990 do 1993 był dowódcą 1. pułku lotnictwa myśliwskiego "Warszawa" w Mińsku Mazowieckim. W latach 1994-1995 zajmował stanowisko zastępcy szefa Oddziału Wojsk Lotniczych 1. Korpusu Obrony Powietrznej w Warszawie. Następnie, od 1995 roku do 1998, był szefem Wojsk Lotniczych 3. Korpusu Obrony Powietrznej we Wrocławiu. W roku 1998 został wyznaczony na stanowisko zastępcy szefa Wojsk Lotniczych w Wojskach Lotniczych i Obrony Powietrznej w Warszawie. Później, w latach 1999-2003 był dowódcą 3. Korpusu Obrony Powietrznej Kraju we Wrocławiu. Od roku 2003 do 2004 był dowódcą Centrum Operacji Powietrznych
- zastępcą dowódcy Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej w Warszawie. Od 2005 roku do 2007 służył na stanowisku dowódcy Centrum Operacji Powietrznych - zastępcy dowódcy Sił Powietrznych. W roku 2007 został asystentem szefa Sztabu Generalnego WP ds. Sił Powietrznych.

Gen. broni Lech Majewski w 1976 roku ukończył Wyższą Oficerską Szkołę Lotniczą w Dęblinie. W latach 1983-1986 był słuchaczem Wojskowej Akademii Lotniczej w Monino w ZSRR. Podyplomowe Studia Operacyjno-Strategiczne w Akademii Obrony Narodowej ukończył w 1994 roku. W roku 2004 był słuchaczem Studiów Operacyjno-Strategicznych Narodowego Uniwersytetu Obrony w Waszyngtonie.

Urodził się w 1951 roku. Służbę wojskową rozpoczynał w 35. pułku desantowym w Gdańsku od stanowiska dowódcy plutonu, a następnie kompanii. W latach 1982-1986 dowodził 4. pułkiem desantowym skąd oddelegowano go do sztabu 8. Dywizji Obrony Wybrzeża na stanowisko szefa sztabu, gdzie służył do roku 1988. Przez kolejne cztery lata był dowódcą 7. Brygady Obrony Wybrzeża. Do 8. Dywizji wrócił w 1992 roku jako jej dowódca. W roku 1996 został wyznaczony na stanowisko zastępcy szefa sztabu ds. operacyjnych Pomorskiego Okręgu Wojskowego (POW), a w 1997 r. zastępcy dowódcy - szefa szkolenia POW. W 2000 roku został przeniesiony do Dowództwa Wojsk Lądowych na stanowisko szefa szkolenia. W 2001 roku, awansowany do stopnia generała dywizji, objął obowiązki dowódcy 1. Korpusu Zmechanizowanego, które pełnił przez trzy lata. Od grudnia 2003 roku do października 2006 roku dowodził Pomorskim Okręgiem Wojskowym. 6 października 2006 roku został wyznaczony na stanowisko szefa Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych. W latach 2007-2009
gen. dyw. Zbigniew Głowienka pełnił służbę na stanowisku dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego. W 2009 roku został dowódcą 2. Korpusu Zmechanizowanego.

W 1973 roku został absolwentem Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych we Wrocławiu. Akademię Sztabu Generalnego Wojska Polskiego ukończył w 1980 roku. W roku 1992 ukończył Podyplomowe Studia Operacyjno-Strategiczne w Akademii Obrony Narodowej.

Urodził się w 1957 roku. W 1976 roku rozpoczął studia w Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych we Wrocławiu. Po jej ukończeniu służył w 48. kompanii specjalnej w Krakowie, następnie w jednostkach 6. Brygady Desantowo-Szturmowej oraz w Krakowskim Okręgu Wojskowym. W latach 2000-2004 dowodził 25. Brygadą Kawalerii Powietrznej. W latach 2004-2006 był szefem sztabu 2. Korpusu Zmechanizowanego, w 2006 roku - asystentem dowódcy operacyjnego, a w roku 2006 i 2007 - dowódcą Wojsk Specjalnych. W latach 2007-2009 dowodził 2. Korpusem Zmechanizowanym. W czerwcu 2009 roku został szefem sztabu - zastępcą dowódcy Wojsk Lądowych, a od 13 kwietnia br. czasowo pełnił obowiązki dowódcy tych wojsk.

Edward Gruszka wielokrotnie służył w misjach zagranicznych. W 1994 roku był zastępcą, a następnie dowódcą Polskiego Kontyngentu Wojskowego UNDOF w Syrii, w roku 1997 i 1998 - dowódcą PKW w Bośni i Hercegowinie, a w 1999 roku - zastępcą dowódcy Brygady Nordycko-Polskiej w tym kraju. W 2004 roku dowodził polską brygadą w Wielonarodowej Dywizji-Centrum Południe w Iraku, a w roku 2006 dowodził PKW w Iraku.

W 1985 roku generał ukończył Wyższy Kurs Doskonalenia Oficerów służby spadochronowej, w 1991 - Akademię Obrony Narodowej, w 1998 - Kurs Taktyczno-Operacyjny Dowódców Oddziałów w AON, a w 2000 roku - Studia Operacyjno-Strategiczne w AON. W 2008 r. ukończył kurs oficerów flagowych w Akademii Obrony NATO.