Łączenie zadań z równoważeniem godzin pracy to obejście przepisów

- Jestem właścicielem osiedlowego sklepu spożywczego. Zamierzam zatrudnić sprzedawczynię. W jej umowie o pracę chcę zamieścić postanowienie, że będzie ona świadczyć obowiązki służbowe w mieszanym systemie czasu pracy. Przewiduję bowiem, że podwładna często będzie pracować dłużej niż osiem godzin. Nie chcę jednak traktować tej ponadnormatywnej pracy jako nadgodzin i płacić za nie. Czy takie postępowanie jest dopuszczalne? - pyta czytelniczka.

Nie.

Artykuł 140 k.p. regulujący zadaniowy czas pracy nie przewiduje konstrukcji mieszanego systemu czasu pracy. Ta norma stanowi jedynie, że zadaniowy czas pracy fakultatywnie stosuje się w przypadkach uzasadnionych rodzajem pracy lub jej organizacją albo miejscem świadczenia obowiązków służbowych.

Kodeksowe normy

Zatrudniający w porozumieniu z zainteresowanym etatowcem ustala czas niezbędny do realizacji powierzonych zadań, uwzględniając wymiar czasu pracy wynikający z norm określonych w art. 129 k.p. Co do zasady wykluczone jest zatem jego przekroczenie ponad osiem godzin na dobę i przeciętnie powyżej 40 godzin w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy. Przez wprowadzenie takiego „mieszanego systemu czasu pracy" właścicielka naraziłaby się na zarzut, że jej postępowanie podyktowane było wyłącznie chęcią uniknięcia wypłaty pracownicy dodatkowego uposażenia za pracę w godzinach nadliczbowych (patrz przykład wymiany korespondencji między stronami).

Nielegalne oszczędności

Na uwagę w tym kontekście zasługuje wyrok Sądu Najwyższego z 10 czerwca 2010 r. (I PK 6/10). Wskazuje on, że „niewypłacanie dodatkowego wynagrodzenia za pracę z tytułu stałego przekraczania obowiązujących pracownika norm czasu pracy nie może być usprawiedliwione powoływaniem się przez pracodawcę na nieznaną prawu pracy konstrukcję ?mieszanego czasu pracy?, obejmującą jakoby równocześnie elementy zadaniowego oraz równoważnego czasu pracy i stosowaną ewidentnie w celu obejścia przepisów o czasie pracy w godzinach nadliczbowych".

podstawa prawna: art. 129 § 1 oraz art. 140 kodeksu pracy - ustawa z 26 czerwca 1974 r. (tekst jedn. DzU z 2014 r., poz. 1502)