Kobiety w polityce i biznesie

Piękne panie w polityce muszą częściej udowadniać, iż nie tylko potrafią być ozdobą salonów, sal parlamentarnych i rządowych, ale naprawdę mają kwalifikacje i wiedzą co robią i do czego dążą.

Rama Yade
Właściwie Ramatoulaye Yade-Zimet, francuska polityk pochodzenia senegalskiego, wiceminister spraw zagranicznych. Urodziła się w Senegalu w rodzinie muzułmańskiej. W latach 90. jej rodzina zdecydowała się wyemigrować do Francji, gdzie zamieszkała w jednym z gett na przedmieściach Neuilly-sur-Seine, miasta, w którym funkcję mera sprawował przez lata Nicolas Sarkozy. W trakcie studiów przystąpiła do młodzieżówki partii gaullistowskiej. W 2007 objęła stanowisko sekretarza stanu ds. praw człowieka w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, kierowanym przez Bernarda Kouchnera. W sondażach jest na pierwszym miejscu wśród najpopularniejszych francuskich polityków.

We Francji została uznana za jedną z najbardziej seksownych kobiet na świecie. Była kandydatką Partii Socjalistycznej na prezydenta Francji w wyborach w 2007. 6 maja 2007 w II turze wyborów Royal przegrała z kandydatem centroprawicy Nicolasem Sarkozym.

Posłanka VI Kadencji Sejmu RP. Ukończyła politologię w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Olsztynie, a także studia podyplomowe z zakresu rachunkowości na Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim w Olsztynie. Od początku byłam zaangażowana w tworzenie struktur Prawa i Sprawiedliwości w Olsztynie, pełniłam funkcję skarbnika w regionie olsztyńskim, obecnie jestem wiceprezesem Prawa i Sprawiedliwości regionu Olsztyńskiego.

Włoska polityk, od 2008 minister ds. równego statusu. Ukończyła w Salerno liceum im. Giovanniego da Procida, w międzyczasie uczyła się dodatkowo aktorstwa i gry na fortepianie. W 1997 zgłosiła się do konkursu piękności Miss Włoch, w którym zajęła szóste miejsce. W 2001 obroniła z wyróżnieniem pracę magisterską pt. "Prawo do informacji a system radiowo-telewizyjny" na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Salerno. Była prezenterką w stacji telewizyjnej należącej do koncernu Mediaset, Silvia Berlusconiego. W 2004 została koordynatorką ruchu kobiecego przy Forza Italia w regionie Kampania. W 2006 i 2008 uzyskiwała mandat posłanki do Izby Deputowanych XV i XVI kadencji z ramienia FI i Ludu Wolności. 8 maja 2008 objęła stanowisko ministra ds. równego statusu kobiet i mężczyzn w czwartym rządzie Silvia Berlusconiego. Wkrótce przez dzienniki: włoski "il Giornale" i niemiecki "Bild" została ogłoszona najpiękniejszą minister na świecie.

W sejmie nosi miano "pierwszego cudu Tuska". Sama jednak podchodzi do tego z dystansem. "Mój wygląd jest najmniej ważny. Dużo ważniejsze jest to, co robię" - tłumaczyła w jednym z wywiadów.
Joanna Mucha w 2001 roku ukończyła studia na Uniwersytecie Warszawskim. W 2007 uzyskała stopień doktora nauk ekonomicznych. Pracuje jako nauczyciel akademicki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Od 2002 należy do Platformy Obywatelskiej. Współtworzyła i koordynowała projekt "Akademia Janusza Palikota".

Jest najmłodszą królową świata. Rania podkreśla, że jest muzułmanką. Uważa się za rzeczniczkę równouprawnienia kobiet i nie nosi tradycyjnych strojów, preferując nowoczesny styl ubioru. Królowa angażuje się w zmianę wizerunku krajów arabskich na świecie. Uzyskała tytuł trzeciej, najpiękniejszej kobiety na świecie w rankingu przeprowadzonym przez magazyn Harpers and Queens. Jej mąż, król, nadał jej 9 czerwca 2004 roku honorową rangę pułkownika jordańskich sił zbrojnych. W 2009 otrzymała Medal Zasłużony dla Tolerancji nadawany przez Fundację Ekumeniczną „Tolerancja” ludziom kultury, sztuki, politykom, osobom duchownym różnych wyznań, które w sposób szczególny zasłużyły się szerzeniu idei tolerancji.

Została gubernatorem stanu Alaska, będąc najmłodszą w historii osobą i pierwszą kobietą na tym stanowisku. Złożyła rezygnację ze tego stanowiska 26 lipca 2009, mimo że termin zakończenia kadencji upływa dopiero w 2010 r. Popularna w konserwatywnych kręgach amerykańskiego społeczeństwa, startowała w ubiegłorocznych wyborach u boku kandydata Partii Republikańskiej na prezydenta Johna McCaina. Nie wykluczyła, że w 2012 zdecyduje się kandydować na urząd prezydenta. Jej autobiograficzna książka "Going Rogue: An American Life", już pierwszego dnia sprzedała się w 300 tys. egzemplarzy.

Rumuńska polityk, od 2009 posłanka do Parlamentu Europejskiego. Młodsza córka rumuńskiego prezydenta, Traiana Basescu. Ukończyła studia ekonomiczne i odbyła staż w Parlamencie Europejskim. W 2007 zaangażowała się w działalność ugrupowania swojego ojca, Partii Demokratyczno-Liberalnej. Elena Basescu miała zostać kandydatką PDL w wyborach europejskich w 2009. Gdy partia odmówiła wpisania jej na listę wyborczą, wystartowała jako niezależna. W Parlamencie Europejskim VII kadencji przystąpiła do grupy Europejskiej Partii Ludowej.

Francuska polityk pochodzenia marokańskiego i algierskiego, była minister sprawiedliwości i Strażnik Pieczęci, eurodeputowana. Jej ojciec był marokańskim murarzem, matka niepiśmienną Algierką. Ukończyła studia ekonomiczne oraz z zakresu prawa publicznego. W 2002 została doradcą Nicolasa Sarkozy'ego ds. zwalczania przestępczości. W wyborach samorządowych w 2008 została wybrana na mera VII dzielnicy Paryża. W 2009 z listy UMP została wybrana posłem do Parlamentu Europejskiego, w związku z tym 23 czerwca tego samego roku odeszła z rządu.

Grecka polityk, była burmistrz Aten, minister spraw zagranicznych Grecji od 2006 do 2009 roku. Jest najstarszą z czwórki dzieci byłego greckiego polityka Konstantina Mitsotakisa, który w latach 1990-1993 sprawował urząd premiera Grecji. Bakoyannis studiowała nauki polityczne oraz prawo publiczne na Uniwersytecie w Atenach, a także nauki polityczne i komunikację w Monachium w Niemczech. Płynnie mówi językiem greckim, angielskim, niemieckim i francuskim. W 2005 została wybrana Burmistrzem Świata, a 14 lutego 2006 została mianowana przez premiera Kostasa Karamanlisa na stanowisko ministra spraw zagranicznych Grecji. Pełniła urząd do 7 października 2009.

Czwarta żona króla Husajna I. Wychowywała i kształciła się w USA. W 1974 ukończyła architekturę i urbanistykę na Uniwersytecie Princeton. Pracowała w Jordanii przy rozbudowie lotniska w Ammanie. Tam poznała króla Husajna, za którego wyszła 15 czerwca 1978. Przed ślubem przeszła na islam i przyjęła imię Noor (z arab. światło). Nazywana jest często Grace Kelly Bliskiego Wschodu. Owdowiała w 1999. Znana z działalności społecznej na rzecz wzajemnego zrozumienia świata islamu i Zachodu, propagowania pokoju, rozwoju gospodarki oraz ochrony środowiska. Obecnie pełni funkcję przewodniczącej międzynarodowego zrzeszenia szkół wyższych o nazwie United World Colleges.

Włoska aktorka, polityk, była posłanka do Parlamentu Europejskiego, deputowana. W 1986 ukończyła studia na Uniwersytecie w Rimini, uzyskując tytuł zawodowy magistra sztuki ze specjalizacją menedżer filmowy. Na początku lat 90. ukończyła studia medyczne w zakresie chirurgii. W latach 1992-2004 sprawowała mandat posłanki do Izby Deputowanych XI, XII, XIII i XIV kadencji. Po raz pierwszy weszła do parlamentu z ramienia postfaszystowskiego Włoskiego Ruchu Socjalnego. Jako działaczka MSI poparła wejście w koalicję z centroprawicą Silvia Berlusconiego, sprzeciwiała się jednak rozwiązaniu partii. Ostatecznie przystąpiła do Sojuszu Narodowego, zasiadała we władzach krajowych tego ugrupowania. W 2003 r. odeszła z Sojuszu Narodowego, zakładając Akcję Socjalną. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w następnym roku została jedynym eurodeputowanym nowej formacji. Od 2007 wchodziła w skład grupy Tożsamość, Tradycja i Suwerenność. W 2008 roku Alessandra Mussolini po zerwaniu ze swoimi koalicjantami zgłosiła akces Akcji
Socjalnej do Ludu Wolności, z którego listy w przedterminowych wyborach w tym samym roku uzyskała mandat posła XVI kadencji.

Od 16 listopada 2007 minister rozwoju regionalnego w rządzie Donalda Tuska. W 1988 ukończyła iranistykę na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, a w 1996 Krajową Szkołę Administracji Publicznej (IV promocja), natomiast w 1998 studia podyplomowe w Szkole Głównej Handlowej. 16 listopada 2007 została zaprzysiężona na stanowisko ministra rozwoju regionalnego w rządzie Donalda Tuska.

Francuska polityk, sekretarz stanu w rządzie Fransois Fillona. Posiada dyplom DESS z zakresu informacji, komunikacji i organizacji przedsiębiorstw. W latach 90. pracowała w administracji regionalnej w Lotaryngii, następnie w regionalnym parku naturalnym. Od lat 80. działała w gaullistowskim Zgromadzeniu na rzecz Republiki. W 2002 i 2007 była wybierana w skład Zgromadzenia Narodowego z departamentu Meurthe-et-Moselle. 18 marca 2008 objęła stanowisko sekretarza stanu ds. rodziny w rządzie Fransois Fillona.

Argentyńska polityk, senator z prowincji Buenos Aires od 2005 do 2007. W latach 2003-2007 argentyńska pierwsza dama. Prezydent Argentyny od 10 grudnia 2007. Jej ojciec miał hiszpańskie korzenie, a matka korzenie niemieckie. W 1979 ukończyła prawo oraz nauki społeczne na Narodowym Uniwersytecie La Plata. Fernandez rozpoczęła swoją polityczną działalność w latach 70. W czasie rządów junty wojskowej w kraju pod wodzą Jorge Rafaela Videli, razem z mężem wycofała się z polityki. Pod koniec lat 80. XX w. została członkiem Zgromadzenia Lokalnego prowincji Santa Cruz. W 1993 uzyskała reelekcję. Fernandez de Kirchner aktywnie wsparła kampanię prezydencką swojego męża w 2003. Nastor Kirchner został prezydentem 25 maja 2003. Wiosną 2007 prezydent Nestor Kirchner, który wydawał się być najpoważniejszym kandydatem do urzędu prezydenta w 2007, ogłosił, iż nie zamierza ubiegać się o reelekcję. Kandydatką Frontu na rzecz Zwycięstwa została żona Kirchnera – Cristina Fernandez de Kirchner. W wyborach 28 października 2007
odniosła zwycięstwo już pierwszej turze głosowania, zdobywając prawie 50% głosów.

Szefowa francuskiego koncernu Areva, budującego elektrownie atomowe. Jest absolwentką Krajowej Francuskiej Szkoły Górnictwa i Ecole Normale Supérieure. Karierę zawodową rozpoczęła w 1983 roku, w przemyśle hutniczym. Przygotowywała spotkania na szczycie G7. Od lipca 2001 roku, jest dyrektor generalnym grupy Areva.

Ukraińska polityk, doktor ekonomii, była wicepremier, premier Ukrainy w 2005 i ponownie od 2007. Jej ojciec, Wołodymyr Abramowicz Hryhian, był pochodzenia ormiańskiego. W roku 1984 ukończyła studia ekonomiczne na uniwersytecie w Dniepropietrowsku. W 1999 obroniła doktorat na kijowskim Narodowym Uniwersytecie Ekonomicznym. Opublikowała ponad 50 prac naukowych. W 1996 uzyskała mandat deputowanej do Rady Najwyższej II kadencji. W wyborach prezydenckich w 1999 poparła Leonida Kuczmę, przystępując do proprezydenckiej większości. W grudniu 1999 objęła urząd wicepremiera Ukrainy w rządzie Wiktora Juszczenki. Od 2000 r. kierowała też rządowym komitetem paliwowo-energetycznym. Wkrótce popadła w konflikt z prezydentem i jego otoczeniem. W wyborach prezydenckich w 2004 poparła kandydaturę Wiktora Juszczenki, biorąc następnie aktywny udział w ramach pomarańczowej rewolucji. 24 stycznia 2005 została powołana na funkcję p.o. premiera Ukrainy. 4 lutego 2005 objęła oficjalnie tekę premiera. Została zdymisjonowana 8 września
tego samego roku na skutek konfliktu z otoczeniem prezydenta. W przedterminowych wyborach w 2007 jej blok zdobył 30,71% głosów i 156 miejsc w parlamencie, zajmując drugie miejsce po Partii Regionów Ukrainy.

Socjolog, producentka filmowa, posłanka na Sejm RP V i VI kadencji. W 1982 roku ukończyła studia na Wydziale Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. Swoją karierę zawodową związała z filmem i kulturą. W roku 2001 wstąpiła do Platformy Obywatelskiej RP.

Francuska polityk, prawnik, minister w kilku rządach, pierwsza kobieta na stanowisku ministra finansów w państwach wchodzących w skład G8, odznaczona Legią Honorową.

Francuska polityk, była eurodeputowana, minister w trzech rządach. Ma stopień naukowy doktora z zakresu farmacji. Od 1982 była radną rady generalnej Maine-et-Loire. W maju 2007 zrezygnowała z mandatu w PE, obejmując urząd ministra ds. zdrowia, młodzieży i sportu w pierwszym rządzie Francoisa Fillona. W wyborach parlamentarnych w czerwcu tego samego roku ponownie została posłanką do Zgromadzenia Narodowego, utrzymała też stanowisko ministra w drugim gabinecie tego premiera.

Niemiecka polityk Unii Chrześcijańsko-Demokratycznej (CDU), federalna minister do spraw rodziny, osób starszych, kobiet i młodzieży Niemiec od 22 listopada 2005. Jest absolwentką ekonomii i nauk medycznych Uniwersytetu w Getyndze i Uniwersytetu w Munster (WWU), Hanowerze oraz Stanford University. W latach 1987-1992 pracowała jako asystentka na Uniwersytecie Medycznym w Hanowerze. Od 2003 do 2005 była ministrem do spraw socjalnych w rządzie landu Dolna Saksonia. W 2005 została mianowana ministrem do spraw rodziny, osób starszych, kobiet i młodzieży w pierwszym, a w 2009 drugim rządzie Angeli Merkel. Ursula von der Leyen jest córką Ernsta Albrechta, byłego premiera Dolnej Saksonii. Jej mężem jest Heiko von der Leyen, profesor nauk medycznych. Mają siedmioro dzieci.