Już nie jest honorowym obywatelem, współpracował z ZSRR

Za pozbawieniem Żymierskiego tytułu głosowało 16 radnych, przeciwko było trzech, a od głosu wstrzymało się dwóch. Radni podjęli uchwałę na wniosek grupy płocczan, którzy o pozbawienie Żymierskiego honorowej godności wystąpili jeszcze w 2010 r. W związku z tą sprawą zwrócono się do IPN o udostępnienie życiorysu Żymierskiego.

Po głosowaniu radna PiS Wioletta Kulpa powiedziała dziennikarzom, że historia oceniła Żymierskiego inaczej niż było to w chwili, gdy nadawano mu tytuł honorowego obywatela Płocka. - Sprawa jest oczywista. Najbardziej trafną decyzją było pozbawienie Żymierskiego tej godności - dodała radna. Jej zdaniem, najbardziej dyskredytujące w przypadku Żymierskiego było działanie przeciwko narodowi polskiemu.

Innego zdania był radny SLD Arkadiusz Iwaniak, który głosował za odrzuceniem uchwały. - Uważam, że był to wniosek całkowicie bezzasadny. Nie warto wracać i grzebać komuś w jego historii - oświadczył. Iwaniak dodał, że dane z IPN, dotyczące życiorysu Żymierskiego, w tym współpracy z wywiadem ZSRR, nie są dla niego wiarygodne. - To są wszystko fakty przedstawiane przez instytucję, której ja kompletnie nie wierzę - podsumował radny.

Michał Żymierski (właściwie Łyżwiński, pseudonim "Morski", "Rola") po wybuchu I wojny światowej służył w Legionach Polskich, a w okresie II wojny światowej był naczelnym dowódcą Armii Ludowej i Ludowego Wojska Polskiego. 3 maja 1945 r. otrzymał stopień marszałka Polski. Zmarł 15 października 1989 r.

Od listopada 1918 r. Żymierski służył w odrodzonym Wojsku Polskim (WP), początkowo jako dowódca Okręgu Wojskowego Ciechanów, a od połowy 1919 r. jako kierownik Ekspozytury Naczelnego Dowództwa WP w Sosnowcu, gdzie organizował pomoc dla Powstańców Śląskich. W latach 1921-1923 studiował w Ecole Superieure de Guerre w Paryżu, odbył też staż we Francuskim Sztabie Generalnym. W 1924 r. został mianowany generałem brygady. W latach 1924-1926 pełnił funkcję zastępcy szefa administracji armii ds. uzbrojenia w Ministerstwie Spraw Wojskowych, co odpowiadało stanowisku wiceministra. W czasie przewrotu majowego w 1926 r. pozostał lojalny rządowi i znalazł się w areszcie.

W 1927 r. został oskarżony o nadużycia finansowe w czasie pracy w Ministerstwie Spraw Wojskowych - za zamówienie w firmie "Protekta" po sztucznie zawyżonych cenach 100 tys. masek przeciwgazowych przyjął on łapówkę w wysokości 11 tys. zł oraz 6 tys. akcji firmy "Ursus". Sąd wojskowy skazał Żymierskiego na karę pięciu lat ciężkiego więzienia, wydalenia z wojska i degradacji do stopnia szeregowego. W więzieniu Żymierski nawiązał kontakt ze środowiskami komunistycznymi. Po zwolnieniu w 1931 r. wyjechał do Francji. Podjął tam współpracę z wywiadem sowieckim, któremu przekazywał informacje m.in. na temat organizacji i wyszkolenia WP. Zajmował się także werbowaniem agentów z korpusu oficerskiego WP. W 1937 r. wywiad sowiecki zerwał z nim kontakt, by nawiązać go ponownie w 1942 r. Żymierski, został doradcą wojskowym Sztabu Głównego Gwardii Ludowej, a następnie dowódcą Armii Ludowej, powołanej w miejsce GL. W 1944 r. został naczelnym dowódcą Wojska Polskiego, awansując na generała broni.

Od 1946 r. Żymierski stał na czele Państwowej Komisji Bezpieczeństwa, koordynującej działania wymierzone przeciwko strukturom niepodległościowym. W latach 1949-1952 wchodził w skład Rady Państwa. W 1953 r. został aresztowany - zwolniony i zrehabilitowany w 1955 r. W 1956 r. został wiceprezesem NBP i pełnił to stanowisko do 1967 r. Potem przeszedł na emeryturę. W 1974 r. został wybrany na honorowego prezesa ZBoWiD. W 1981 r. na IX Nadzwyczajnym Zjeździe PZPR Żymierski został wybrany na członka KC.

Pierwszy tytuł honorowego obywatela Płocka nadano w 1921 r. marszałkowi Józefowi Piłsudskiemu. Godność tę otrzymało dotychczas w sumie 18 osób, w tym m.in. prezydent II RP Ignacy Mościcki, a ostatnio Tadeusz Mazowiecki, pierwszy premier III RP.