Jacques Chirac: po prezydenturę po raz czwarty

W drugiej turze, 5 maja, spotka się jednak nie, jak przypuszczano, z premierem Lionelem Jospinem, lecz z kandydatem skrajnej prawicy Jean-Marie Le Penem.

Jego zwolennicy określają Chiraka jako człowieka serdecznego, szlachetnego, szczerego, otwartego, "zawsze troszczącego się o innych i ich problemy". Tymczasem przeciwnicy widzą w nim człowieka humorzastego i niestałego. W wieku 69 lat cieszy się opinią człowieka niezwykle żywotnego i rozsadzanego przez energię.

Urodzony w 1932 r. w rodzinie urzędnika bankowego, absolwent słynnej szkoły wojskowej w Saumur (1955 r.), kombatant wojny algierskiej (1956 r.), absolwent tzw. wielkiej szkoły, kształcącej najwyższe kadry państwowe - ENA (1959 r.), karierę rozpoczął w gabinetach ministerialnych, zanim sam zaangażował się w politykę.

Od 1967 r. do 1974 r. był nieprzerwanie ministrem lub wiceministrem (pracy, budżetu, stosunków z parlamentem, rolnictwa, spraw wewnętrznych).

W 1974 r. poparł w wyborach prezydenckich reprezentanta prawicy liberalnej, Valeryego Giscarda dEstaing, kosztem kandydata własnego obozu gaullistowskiego - Jacques`a Chaban-Delmas.

Ten krok przyniósł mu opinię zdrajcy, ale - wobec zwycięstwa Giscarda - otworzył drzwi do Matignon (siedziba premiera), gdzie pozostawał 1976 roku.

W 1977 r. został merem Paryża i to ważne stanowisko piastował aż do wygranej w wyborach prezydenckich w maju 1995 r.

Ten długi okres rządów w stolicy sprawił, że jego osobę wiąże się z aferami korupcyjnymi, do jakich w ciągu owych 18 lat doszło w stołecznym ratuszu: fikcyjnym zatrudnianiem członków RPR, przekupstwami przy zawieraniu kontraktów i nielegalnym finansowaniem RPR.

W wyborach prezydenckich 1981 r. odpadł już po pierwszej turze, w następnych - w 1988 r. przegrał z Francois Mitterrandem. Ostatecznie zwyciężył dopiero za trzecim razem i w maju 1995 r. wprowadził się do Pałacu Elizejskiego. Obecnie po raz czwarty (od 1981 roku) ubiega się o najwyższy urząd w państwie. (iza)