Homo-fobie czyli czym jest homoseksualizm i co z tego wynika
Statystycznie jeden na piętnastu mężczyzn jest gejem, a jedna na dwadzieścia pięć kobiet – lesbijką. Wedle światowych szacunków osoby o orientacji homoseksualnej stanowią około 7% każdego społeczeństwa. Natomiast wiedza o tej grupie współobywateli jest właściwie żadna, dominują stereotypy – pisze „Polityka”.
Także edukacja szkolna w zakresie homoseksualizmu właściwie nie istnieje. Projektowano ją w ramach przedmiotu „Przygotowanie do życia w rodzinie”, ale to, co pozostało w wyniku modyfikacji programu dokonanych w drugiej połowie lat 90., jest faktycznie antyedukacją – zauważa „Polityka”. Zatwierdzone do użytku szkolnego podręczniki i materiały dla nauczycieli stanowią kompilację negatywnie wartościujących ocen.
Już na początku lat 70. dwudziestego wieku Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne (APA) zrzeszające autorytety naukowe z całego świata postanowiło – w następstwie coraz liczniej pojawiających się wątpliwości – poddać rewizji wyniki wielu dotychczasowych badań nad homoseksualizmem. Z zakłopotaniem zdemaskowano kompromitujące wykroczenia przeciwko metodologii naukowej, które podważały wiarygodność wniosków wyprowadzanych z tych badań.
Jednym z najpoważniejszych uchybień była rażąca niereprezentatywność osób badanych w zestawieniu z całą homoseksualną społecznością – podaje „Polityka”. Prowadzono badania nad pacjentami klinicznymi, którzy sami zgłosili się na terapię z powodu poważnych problemów natury psychicznej. Nie badano osób homoseksualnych, które nigdy nie odczuwały potrzeby korzystania z psychoterapii ani nawet konsultowania swojego samopoczucia z terapeutą. Ale wnioski z selektywnych badań uogólniano na całą populację gejowską, ogłaszając jako prawdę dowiedzioną naukowo, że geje są nieszczęśliwymi ludźmi o zaburzonej psychice, którzy nie radzą sobie w życiu społecznym. Tymczasem źródłem konfliktów psychicznych u gejów i lesbijek szukających pomocy nie była ich orientacja seksualna, tylko napiętnowanie społeczne i odrzucenie.
