Dzwony obwieszczą budowę Świątyni Opatrzności

Kamień węgielny, który został poświęcony przez papieża Jana Pawła II podczas ostatniej pielgrzymki do Polski w 1999 roku składa się z trzech części umieszczonych w specjalnej szkatule. Pierwsza część to kamień węgielny z pierwszej budowy Świątyni Świętej Opatrzności Bożej z 1792 roku. Druga pochodzi ze zniszczonej warszawskiej katedry św. Jana Chrzciciela, a trzecia z Jasnogórskiego klasztoru z Częstochowy.

Prymas Polski kardynał Józef Glemp powiedział, że obecnie trwają poszukiwania kamienia węgielnego, który został położony pod budowę świątyni w latach 30. Przypomniał, że był to głaz, na którym - według tradycji - klęczał Tadeusz Kościuszko, kiedy modlił się przed bitwą pod Racławicami. Po wybuchu II wojny światowej kamień ten został zdeponowany w jednym z warszawskich kościołów. Prymas zapewnił, że jeśli się odnajdzie, zostanie dołączony do trzech pozostałych.

Wmurowania kamienia węgielnego pod budowę Świątyni Opatrzności dokona prymas Glemp. Znajdzie się on dokładnie w tym miejscu, gdzie zostanie umieszczony ołtarz główny. Akt erekcyjny pod budowę świątyni podpiszą m.in.: legat papieski, prymas Polski, prezydent, marszałkowie Sejmu i Senatu oraz 12 innych osób związanych z budową Świątyni Opatrzności Bożej, w tym architekci świątyni.

W liście pasterskim skierowanym do wiernych z okazji wmurowania kamienia węgielnego pod budowę Świątyni Opatrzności Bożej w Warszawie, prymas podkreślił, że poprzez uroczystości w dniu 2 maja, które będą czasem refleksji i modlitwy, chcemy nie tylko dotrzymać słowa danego przez przodków, ale pragniemy też otwierać Kościół Chrystusowy i naszą Ojczyznę na budowanie lepszego świata na kontynencie europejskim.

Kard. Glemp przypomniał, że decyzję o wzniesieniu w Warszawie Świątyni Opatrzności Bożej podjął Sejm Wielki w 1791 roku, dwa dni po uchwaleniu Konstytucji 3 Maja. Świątynia miała stanowić wotum narodu za wyzwolenie się spod wpływów obcych mocarstw. 2 maja 1792 roku nastąpił akt wmurowania kamienia węgielnego pod Świątynię Opatrzności Bożej. W wyniku przegranej wojny w obronie Konstytucji i w konsekwencji trzeciego rozbioru Polski do wzniesienia świątyni nie doszło. Drugą próbę podjęto w latach międzywojennych, ale wybuch II wojny światowej uniemożliwił realizację budowy.

Inicjatywę tę podjął Sejm, który 23 października 1998 roku uchwalił, że wzniesienie Świątyni Opatrzności Bożej będzie symbolem wdzięczności Narodu za odzyskanie wolności w 1989 roku, 20 lat pontyfikatu Jana Pawła II oraz 2000 lat chrześcijaństwa.

Konkurs na projekt świątyni rozstrzygnięto w 2000 roku. Jednak zwycięski projekt prof. Marka Budzyńskiego nie został ostatecznie przyjęty do realizacji. Drugi zamknięty konkurs architektoniczny został rozstrzygnięty w tym roku i przyniósł zwycięstwo pracowni Wojciecha i Lecha Szymborskich.

Opisując wybrany projekt, prymas powiedział, że Świątynia będzie wzniesiona na rzucie stylizowanego krzyża greckiego, a jej wnętrze - na 1500 miejsc siedzących - będzie dostosowane do wymogów liturgii oraz ogólnonarodowego charakteru świątyni.

Wokół świątyni staną trzy instytuty. Instytut Odrodzenia z amfiteatrem został zaprojektowany z myślą o spotkaniach młodzieży. W Instytucie Życia znajdą się instytucje charytatywne, hospicjum dla około 30 osób, stacja krwiodawstwa. Natomiast Instytut Jednania znajdzie się w budynku, którego frontowa fasada będzie kolumnadą. (mk)