Dziewczyna z domu dziecka marzy o własnym mieszkaniu

Kacperek ma trzy latka. Śliczny, zadbany chłopczyk. Podbiega, podaje rękę. Potem biegnie do mamy i się do niej tuli. Choruje na porażenie mózgowe. Jego mama skończyła 21 lat. Ładna, schludnie ubrana dziewczyna. Od wielu lat zmaga się z poważną chorobą psychiczną. – Chcę, jak najszybciej zamieszkać u siebie. Nie chcę żyć u obcych – mówi młoda kobieta. Gdy miała 10 lat jej mama zachorowała. Dziewczynka musiała iść do domu dziecka. Zamieszkała w placówce prowadzonej przez siostry elżbietanki. Dobrze się uczyła, skończyła liceum. Od czasu do czasu miała ataki choroby, ale wówczas nie były one groźne.

W domu dziecka poznała chłopaka. Zaszła w ciążę, urodziła Kacpra. Ojciec chłopca zginął tragicznie. Została sama. Dwa lata temu od nas odeszła – mówi siostra Emilia, dyrektorka Domu Dziecka Promyczek. Zamieszkała u swojej mamy. Tam miała poczekać, aż jej mieszkanie, które otrzymała od miasta, wyremontują robotnicy. Pokój z kuchnią i łazienką, w starej poniemieckiej kamienicy był całkowicie zrujnowany. Ale w rodzinnym mieszkaniu ujawniła się choroba Pauliny. Jej mama, zmagająca się od lat z zaburzeniami psychicznymi, wyrzuciła ją z domu. Wróciła więc do sióstr. Mieszkała tutaj wraz z synkiem. Śpiewała, pisała wiersze. W jednym z nich napisała: „Życie, to walka o swoje, więc żyj i walcz, a będzie twoje”. W listopadzie minionego roku Paulina zachorowała. Leczyła się w szpitalu psychiatrycznym w Złotoryi. Tutaj poznała Edwarda. Ten 24-letni chłopak przed kilku laty został bardzo ciężko pobity. Ma napady depresji, cierpi na bezsenność. Wymaga opieki. –_ Gdy przyjechałam w odwiedziny do syna poznałam Paulinkę_
– wspomina Jolanta Hofmańska, mama Edzia. Mój syn się z nią zaprzyjaźnił. Paulinka zaśpiewała mi kilka piosenek i zapytała, czy może mówić do mnie mamo. Zgodziłam się. Po tygodniu, podczas kolejnych odwiedzin Paulinka mówiła lekarzom i pielęgniarkom, że jestem jej mamą. Na święta Bożego Narodzenia dostali przepustkę ze szpitala. Spędzili je u pani Hofmańskiej. Razem z Edziem odwiedzali Kacpra, który był wówczas w domu dziecka u sióstr – mówi pani Jolanta. Poznałam ją bliżej. Nawiązała się między nami nić przyjaźni.

Paulina wyszła ze szpitala w połowie stycznia tego roku. Jej mama nie przyjęła jej do domu. U sióstr też nie mogła zamieszkać. Przygarnęła ja pani Jolanta. Paulinka jest miłą dziewczyną – opowiada przybrana mama. Jakoś jej się układa z Edziem. Nie ma się co oszukiwać. Edziu nie znajdzie i nie będzie żył z normalną dziewczyną. Tak samo Paulinka nie zwiąże się z normalnym chłopcem.

Pani Jolanta uszczęśliwiła Paulinę, gdy wystąpiła do sądu o przyznanie jej opieki nad Kacperkiem. Sędzia się zgodziła. Dziecko wróciło do mamy. Paulinka ma ograniczone prawa rodzicielskie – wyjaśnia pani Jolanta. Ja się nimi opiekuję. Pilnuję, żeby regularnie brała lekarstwa, nie denerwowała się. Gdy ma spokój, to funkcjonuje normalnie.

Dziewczyna codziennie przychodzi do swojego mieszkania. W jego remoncie pomaga jej chłopak. Dom dziecka znalazł sponsorów, którzy kupili piec do centralnego ogrzewania, lodówkę, pralkę automatyczną i panele. Ale przydałby się drzwi, kafelki, czy meble. Sporo pieniędzy przekazał Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej. Dokłada też pani Hofmańska. Paulina ma pieniądze na utrzymanie siebie i dziecka. Z pomocy społecznej dostaje w sumie 1400 zł.

Wprowadzę się do swojego mieszkania pod koniec lipca – cieszy się Paulina. Zamieszkamy z Kacperkiem i Edziem. Teraz czuję się o wiele lepiej, gdy widzę koniec remontu. Trzeba spróbować samodzielnego życia.We wrześniu Paulina rozpocznie naukę w szkole policealnej. Chodziłam już do niej, ale musiałam przerwać z powodu choroby – wspomina.

Oczywiście, że będę się nimi opiekowała – zapewnia pani Jolanta. Mój syn i Paulinka nie mogą żyć zupełnie samodzielnie. – My bardzo kochamy Paulinkę – dodaje siostra Emilia. Zawsze może liczyć na naszą pomoc. Mamy pewne obawy, czy sobie poradzi, ale tacy ludzie mają prawo do w miarę normalnego życia. Bo właśnie życie jest najdroższą dla człowieka rzeczą – napisała w jednym z wierszy Paulinka. „Dane jest raz człowiekowi i trzeba je przeżyć tak, aby nie płonąć ze wstydu za lata przeżyte bez celu”. •

Zygmunt Mułek