Dom publiczny w Pompejach otwarty dla zwiedzających
Dom publiczny w starożytnych Pompejach
oficjalnie otwarto dla zwiedzających, po zakończeniu
całorocznych prac archeologów i konserwatorów nad zabezpieczeniem
jego wnętrza i odnowieniem erotycznych fresków zdobiących komnaty.
Wbrew dość rozpowszechnionemu przekonaniu o libertynizmie mieszkańców Pompei, którzy zginęli w zasypanym gorącym popiołem wulkanicznym mieście wskutek eksplozji Wezuwiusza w 79 roku przed Chrystusem, ten lupanar był jedynym budynkiem w starożytnych Pompejach przeznaczonym wyłącznie do uprawiania prostytucji, w odróżnieniu od hoteli istniejących w mieście.
Tak objaśnił funkcje obiektu turystom i dziennikarzom, przybyłym na jego otwarcie, Pietro Giovanni Guzzo, odpowiedzialny za prace archeologiczne w mieście.
Odkryty w 1862 roku pompejański dom publiczny ma 10 pokoi, po pięć na obu kondygnacjach, oraz latrynę. Bardziej wykwintnie udekorowane pierwsze piętro, z osobnym wejściem, było przeznaczone dla wyżej postawionych klientów. Kamienne łoża były przykryte materacami.
W każdej komnacie znajduje się bardzo wymowny fresk, będący prawdopodobnie swego rodzaju "katalogiem" usług erotycznych. Na ścianach pokoi są wypisane imiona kobiece i męskie - prawdopodobnie prostytutek i ich klientów.
Dom publiczny był usytuowany centralnie, niedaleko forum miejskiego i rynku, przy jednej z szerokich ulic Pompei.
Prace konserwatorskie pozwoliły na wzmocnienie struktury budynku, osłabionej przez lata wskutek licznych odwiedzin turystów - co roku Pompeje zwiedzają 3 miliony osób.
Określenie lupanar pochodzi od łacińskiego lupus (wilk); prostytutki w starożytnym Rzymie były nazywane wilczycami.