Cichocki Arms

Bumar zaproponował Cichockiemu znalezienie za granicą sprzętu, którego nie produkują polskie zakłady zbrojeniowe, a który był niezbędny do uzupełnienia oferty. Chodziło głównie o elektronikę i optoelektronikę wojskową. Gdyby Bumar pokonał Nour, Leszek Cichocki miałby też udział w zyskach Przedsiębiorstwa Handlowo-Usługowego Cenrex, w którym - przez spółkę Tomwar - ma 49% udziałów (właścicielem większościowym jest PHZ Bumar). Udziały w Cenreksie kupił pod koniec lat 90., gdy ówczesny zarząd spółki został oskarżony o nielegalny handel bronią z rosyjską mafią i Al-Kazarem - pośrednikiem bliskowschodnich terrorystów. Cenrex, podobnie jak Nat, dołączył do "irackiego" konsorcjum Bumaru.

W 1991 r. USA poprosiły Polskę o sprzedaż dużych ilości broni i sprzętu wojskowego dla antykomunistycznej partyzantki afgańskiej walczącej z dawnym sowieckim namiestnikiem Mohammadem Nadżibullahem. Amerykanie postawili warunek: transakcji nie będzie realizować żadna z kontrolowanych przez państwo central handlu bronią. Prawdopodobnie nie mieli zaufania do takich firm, jak Cenzin, Cenrex, Bumar czy Pezetel, uważając je za zbyt mocno powiązane z Sowietami.

Szefowie wywiadu UOP, do którego zwróciła się CIA, szukali mało znanej firmy gwarantującej dyskrecję. Odpowiednie urzędy miały natychmiast wydać wybranemu do tego zadania pośrednikowi wszystkie niezbędne koncesje na obrót specjalny z zagranicą. Wiceszefem wywiadu cywilnego był wtedy płk Gromosław Czempiński, zaprzyjaźniony z byłym szefem operacji CIA w Afganistanie Miltonem Beardenem. To Czempiński miał decydujący głos w znalezieniu właściwego partnera w Polsce. Wybrał Leszka Cichockiego, swego dawnego podwładnego z wydziału kontrwywiadu zagranicznego, którym kierował w latach 80. jeszcze w Departamencie I MSW.

Na początku lat 90. 40-letni wtedy Leszek Cichocki prowadził działalność gospodarczą pod szyldem Nat Import-Export. Handlował dalekowschodnimi tekstyliami i przyborami do pisania. Miał więc odpowiednio rozwiniętą logistykę do przeprowadzenia transakcji przez porty morskie oraz tzw. legendę, czyli szyld i historię umożliwiające realizację specjalnych zleceń pod przykryciem. Cichocki miał też tę zaletę, że jako były oficer wywiadu cywilnego PRL został pozytywnie zweryfikowany. Nie mógł jednak pracować w UOP, bo miał żonę Rosjankę. Żona była jednak atutem w operacji sprzedaży broni do Afganistanu, bo w ten sposób Cichocki nie budził podejrzeń KGB i GRU, które miały wówczas rozbudowaną siatkę szpiegowską w Polsce i łatwo mogły się dowiedzieć o supertajnym przedsięwzięciu.

Operację afgańską przeprowadzono w ten sposób, że broń i sprzęt wojskowy odbierały statki podstawione przez stronę amerykańską (operację nadzorowała CIA) w Gdańsku. Z polskiej strony nad operacją czuwała grupa oficerów wywiadu z ppłk. Dariuszem Antosikiem, w latach 2001-2002 szefem Zarządu Wywiadu UOP. Jeden z ładunków wart był około 30 mln USD, drugi ponad 50 mln USD. Wysyłka, oficjalnie na zamówienie Departamentu Stanu, obejmowała m.in. ręczne granatniki RPG-7 z Meska w Skarżysku-Kamiennej oraz rakiety odłamkowo-burzące do wyrzutni typu Grad z Tłoczni Metali "Pressta" w Bolechowie pod Poznaniem.

Szanse Cichockiego rosną po tym, jak Departament Obrony USA anulował wyniki poprzedniego przetargu na wyposażenie dla irackiego wojska. Nowy konkurs będzie rozstrzygany w Waszyngtonie, a nie w Bagdadzie. Ktokolwiek z polskiej strony znajdzie się wśród jego zwycięzców, szukając partnerów w naszym kraju, będzie pamiętać, że Nat jest znana CIA, która dba m.in. o to, żeby przeznaczone na wyposażenie irackiej armii pieniądze amerykańskich podatników zostały dobrze wydane. Co więcej, Nat to firma prywatna, a w przetargu ogłoszonym kilka miesięcy temu Pentagon wręcz napisał, że startować mogą tylko te spółki, w których udział państwa nie przekracza 5%. Warunku tego nie spełnia PHZ Bumar.

Jarosław Jakimczyk