Burze piaskowe niszczą Wielki Mur Chiński
Burze piaskowe zniszczyły potężny
fragment Wielkiego Muru Chińskiego, uznawanego powszechnie za
jeden z architektonicznych cudów świata - poinformowały
chińskie media.
W rejonie Minqin w północno-zachodniej prowincji Gansu, którędy przebiegał starożytny Jedwabny Szlak, w ciągu ostatnich 20 lat znikło 40 kilometrów Wielkiego Muru - podała agencja Xinhua.
Przyczyną tego jest wyłącznie działalność człowieka - dodała agencja.
W północnych Chinach ziemię zniszczyła nadmierna eksploatacja rolnicza w latach 50., doprowadzając do pustynnienia i w konsekwencji do burz piaskowych. Intensywna uprawa zniszczyła w rejonie Minqin zasoby wód gruntowych i doprowadziła do wyschnięcia niegdyś głębokiego na 60 metrów jeziora.
Minqin, położone pomiędzy dwoma pustyniami, jest jednym z najsuchszych rejonów Chin. Roczna suma opadów wynosi tam 110 mm, podczas gdy wskaźnik parowania jest od niej 24-krotnie wyższy.
W powiecie pozostało jedynie około 10 km muru. W tym rejonie zbudowano go w większości z ubijanej ziemi, a nie z cegieł i kamienia i dlatego bardziej jest narażony na erozję - powiedział archeolog Zhou Shengrui. - Z czasem struktura uległa osłabieniu i zaczęła się osypywać".
Częste burze piaskowe powodują nie tylko erozję ziemnej struktury; wywołują też pękanie muru i jego odpadanie kawałek po kawałku- powiedział Zhou.
Podobna erozja niszczy Wielki Mur w innych miejscach, ale sytuacja najgorzej wygląda w Gansu- powiedział Zhou. Znikły tam wieże strażnicze, a wysokość muru zmalała z niemal pięciu metrów do poniżej dwóch.
Miłośnicy zabytków mają nadzieję, że uratują pozostałości muru, pokrywając je ziemią, by uchronić je przed dalszą erozją. Chcą też sadzić drzewa i inne rośliny, by utworzyć zaporę przed piaskiem.
W tym rejonie budowę muru zapoczątkowano w latach 206-220 p.n.e. i kontynuowano w czasach dynastii Ming (1368-1644).
Wielki Mur Chiński liczy ok. 2400 km długości, ma 4-16 m wysokości i szerokość 4-8 metrów. Pierwsze jego odcinki pochodzą z VI wieku p.n.e. Budowla miała powstrzymać najazdy koczowników z północy. W 1987 roku mur wpisano na listę dziedzictwa kultury UNESCO.
Według obrońców zabytków duże partie muru narażone są na zniszczenia wynikające z zaniedbań i niedostatecznej ochrony. W niektórych rejonach miejscowa ludność lub nawet deweloperzy rozkradają mur, by wykorzystać kamienie i piasek jako materiały budowlane.