"Buldożer", "rzeźnik" czy znakomity polityk?
Po poważnym wylewie krwi do mózgu premier Ariel Szaron walczy o życie w szpitalu w Jerozolimie. Czuwający nad nim lekarze uważają, że jest mało prawdopodobne, by izraelski premier wrócił do pracy.
Odejście najpopularniejszego izraelskiego polityka grozi załamaniem procesu pokojowego na Bliskim Wschodzie.
77-letni Ariel Szaron jest szefem izraelskiego rządu od blisko pięciu lat. Urząd objął w marcu 2001 roku. Przed niespełna dwoma miesiącami rozstał się z kierowaną przez siebie prawicową partią Likud i założył własne ugrupowanie o nazwie Kadima. Było ono faworytem w przyspieszonych wyborach do Knessetu, które odbędą się w marcu. Według komentatorów odejście Szarona może doprowadzić do zwycięstwa Likudu niechętnemu pokojowi z Palestyńczyklami.
Jednym z osiągnięć rządu Szarona była realizacja planu wycofania się Izraela ze Strefy Gazy. Wojska izraelskie oraz ostatni żydowscy osadnicy opuścili to palestyńskie terytorium we wrześniu, pomimo sprzeciwu wielu środowisk, w tym części partii Likud. Wcześniej, w lutym, Szaron podpisał z prezydentem Autonomii Palestyńskiej Mahmudem Abbasem zawieszenie broni.
Szaron przez lata był uważany za polityka realizującego twardą politykę wobec Palestyńczyków. Część Arabów do dziś nazywa go "buldożerem" i "rzeźnikiem".
Ariel Szaron urodził się 27 lutego 1928 roku w rodzinie żydowskiego emigranta z Europy Wschodniej. Kiedy w latach 1948-49, kiedy formowało się współczesne państwo Izrael, Szaron był członkiem podziemnej organizacji zbrojnej Hagana, która w momencie proklamacji niepodległości Izraela stała się zalążkiem przyszłej armii.
Dzięki zasługom w czasie wojen arabsko-izraelskich w latach 1948-49 i 1956-57 wspiął się na szczyty kariery wojskowej. Podczas wojny sześciodniowej w 1967 roku Szaron pełnił funkcję generała i walnie przyczynił się do aneksji wschodniej części Jerozolimy oraz Strefy Gazy.
W 1973 roku Szaron rozpoczął karierę polityczną. Wówczas po raz pierwszy został wybrany do izraelskiego parlamentu. Przez kolejne cztery lata sprawował funkcję ministra rolnictwa, a podczas następnej kadencji Knesetu piastował stanowisko ministra obrony.
Jego kariera załamała się po niefortunnej decyzji wysłania wojsk Izraela na tereny południowego Libanu, gdzie znajdowały się obozy uchodźców palestyńskich. Wojska, które spowodowały zaprzestanie ataków Organizacji Wyzwolenia Palestyny na Izrael, przyczyniły się również do sparaliżowania funkcjonowania aparatu władzy w Libanie. Sytuację tę wykorzystali miejscowi chrześcijanie, którzy w obozach uchodźców dokonali masakry ludności palestyńskiej. Trybunał Izraela uznał Szarona odpowiedzialnym za dopuszczenie do tej sytuacji.
W latach 1984-96, w czasie rządów Likudu, był ministrem przemysłu (1984-90), budownictwa (1990-92) oraz infrastruktury (1996-98). Siedem lat temu wielką burzę wywołała decyzja ówczesnego premiera Izraela i szefa Likudu Benjamina Netanjahu, który ponownie powołał Szarona na stanowisko ministra obrony.
Drogi obu polityków rozeszły się w 1999 roku, gdy stanęli przeciwko sobie w wyborach na nowego szefa Likudu. Zwycięsko z potyczki wyszedł Ariel Szaron i to on został wówczas przeciwnikiem Ehuda Baraka w walce o stanowisko premiera kraju. W 2003 roku, po upadku swojego pierwszego rządu, stanął na czele kolejnego gabinetu.
W ostatnim czasie Izraelem wstrząsnęły doniesienia o korupcji w najbliższym otoczeniu Szarona. Premier i jego współpracownicy mieli nielegalnie przyjmować miliony dolarów na fnansowanie kampanii wyborczej Likudu w 1999 roku.