Blaszana wiata, a w środku smród oleju. W głowie myśl: to nie rajska Europa

Ruch na dworcu trwa nieustannie. Autobusy jeden po drugim zatrzymują się między wiatami. Z Kijowa, Charkowa, Kołomyi, Lwowa… Z nich wysiadają ci, którzy przyjeżdżają ze wschodu. W Polsce chcą zarobić, wykształcić się, a może zacząć lepsze życie.

- Ale to koszmar jest - kręci głową Wiola, Ukrainka, która trafiła tu parę lat temu. - Przyjeżdżasz po raz pierwszy i widzisz takie… coś. Myślisz sobie: matko, gdzie ja jestem. Do Polski czy do siebie przyjechałam? - śmieje się.

To Dworzec Zachodni, czyli miejsce, które dla wielu Ukraińców jest w Polsce pierwszym przeżyciem. Tym większym, gdy zostają tam z niczym, bo agencja pracy ich oszukała.

Pewne rzeczy są niezmienne. Na dworcu jest to zapach, a właściwie smród. Stary olej, papierosowy dym i wilgoć, które wypełniają podziemne przejścia. Tam w barach od rana sprzedaje się piwo, a na ladzie leżą kanapki z mielonym kotletem.

Zmieniła się jednak klientela. - Głównie przychodzą Ukraińcy - właścicielka baru podnosi wzrok znad kanapek. -Tylko wie pan co… niezbyt ich lubię, bo kruszą! Okruchy wszędzie.

Lepiej jednak przetrzeć stolik, a potem policzyć zysk. Dlatego potrzeby podróżnych zza wschodniej granicy wyczuto na różnych płaszczyznach.

Niezbędnym narzędziem jest telefon, są więc reklamy sieci komórkowych. Po rosyjsku i ukraińsku. Praca? Nie trzeba iść daleko. Agencje mają biura nawet na dworcu. Pękają zresztą w szwach. Są saloniki z prasą, a tam też coś się znajdzie. Choćby książka do nauki polskiego.

- Wiosną przyjeżdża najwięcej osób - stwierdza mężczyzna, który perony obserwuje przez okienko w swoim kiosku. - Na zbiory czereśni, truskawek i kalafiorów. Teraz na jabłka.

Tymczasem pod wiatę podjeżdża kolejny autobus. Wokół niego kręci się już kobieta, która z siatki wyjmuje karty SIM. Inna rozdaje ulotki jednej z agencji pracy.

Najpierw otrząsają się po pierwszym wrażeniu, a potem uświadamiają: nie rozumiem nic. Patrzą na rozkład jazdy miejskich autobusów i nie wiedzą, o co chodzi.

Dlatego jest prościej, gdy przyjadą na dworzec przez agencję. Ona pracę załatwi wcześniej. Słucha wcześniej o warunkach pracy, które mają być komfortowe i bezpieczne. O płacy, która pozwoli zebrać oszczędności. Jednak wszystko to szybko zderza się z rzeczywistością.

- Raz przyjechała kobieta i nawet nikt jej z dworca nie wziął. Została całkiem sama - opowiada Wiola. - Innym razem moją znajomą wywieźli gdzieś do piwnicy.

Wtedy autobus przyjechał w środku nocy, a znajomą Wioli zabrał umówiony samochód. Jechała w ciemności. Gdzie? Tego nie wiedziała. Było z nią siedem innych osób, też Ukraińców. Trafili do wsi, a tam kazano im spać w piwnicy. Leżeli na łóżkach skleconych z palet. Rano dowiedzieli się, że na pracę muszą czekać jeszcze dwa dni. Postanowili uciekać.

- Ale zwykle ludzie myślą, że taka agencja to jest bóg. Oni się boją o coś spytać, o swoje zawalczyć. Będą płakać i czekać – zauważa Wiola.

Na dworzec przyjeżdżają młodsi i starsi. Tacy, których gna potrzeba zarobku, ale też i tacy, którzy szukają nowych doświadczeń. Są studenci i ci, którzy mają nadzieję na pracę w swojej branży.

- Kiedyś przyjeżdżali ludzie prości, ale teraz to się zmieniło. Są też ludzie z miast, wykształceni, którzy już nie chcą kibli sprzątać - oznajmia Wiola.

Jednak dworzec działa w obie strony. Obok Ukraińców na swoje autobusy czekają Polacy, którzy dobrze znają ich problemy. Oni pojadą do Anglii, Francji i Holandii. Tak jak Wiola, która swojego chłopaka, Adama, poznała w jednej z fabryk. Był wyjątkiem, czyli Polakiem pracującym wśród niemal samych Ukraińców. Teraz jadą za chlebem dalej, razem.

- To się przesuwa. Pustkę trzeba zapełnić. My wyjeżdżamy, a ktoś przyjeżdża - podsumowuje Adam.

Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez dziejesie.wp.pl