Bender nie musi przepraszać Urbana

Zakończył się jeden z najdłuższych procesów cywilnych w III RP - sprawa toczyła się od ponad 13 lat.

Utrzymany został wyrok Sadu Apelacyjnego w Lublinie z października 2004 r. Wtedy sąd uznał, że używając porównania Bender nie miał na myśli zbrodniczych czynów Goebbelsa, lecz jego działalność propagandową. Wyrok SN jest ostateczny i zamyka sprawę.

Adwokat Urbana mec. Eugeniusz Baworowski podnosił w kasacji nie samo rozstrzygnięcie sądu, a to, że Sąd Apelacyjny - jego zdaniem - nie wypełnił ostatniego wyroku Sądu Najwyższego. Wtedy SN wskazywał, że należy odnieść się do konkretnych zeznań świadków występujących w tym procesie i ich odczuć związanych z tą wypowiedzią Bendera. Według mec. Baworowskiego lubelski sąd nie zrealizował tych wskazań, traktując zeznania świadków Urbana ogólnie - odrzucając wszystkie, ponieważ uznał prawdziwość świadków strony przeciwnej.

W uzasadnieniu wyroku sprawozdawca - sędzia SN Jerzy Frąckowiak - mówił, że sąd w Lublinie dokonał oceny sprzecznych zeznań świadków w tej sprawie. Sąd uznał, że obiektywnie porównanie polega na ocenie cech wspólnych obu tych ludzi i na tej podstawie ocenił zeznania świadków. Odrzucił te, które mówiły, że porównanie Bendera przypisuje Urbanowi wszystkie cechy zbrodniarza wojennego Josepha Goebbelsa.

Sąd Najwyższy nie odnosił się do innych aspektów tej sprawy - jedynie do zawartych w skardze kasacyjnej adwokata Urbana - podkreślił sędzia Frąckowiak. Przewodniczący składu sędzia SN Stanisław Dąbrowski zapewnił, że obecność publiczności i jej nastawienie do jednej ze stron nie mogło mieć i nie miało żadnego wpływu na decyzję w tej sprawie.

Jerzego Urbana nie było w sądzie, był natomiast Ryszard Bender. Na rozprawę przybyło ponad 70 starszych osób, głównie słuchaczy Radia Maryja, na której falach w nocy Bender prosił o wsparcie modlitwą i przybycie na rozprawę. Niektóre z nich trzymały portrety księdza Jerzego Popiełuszki. Wyrok korzystny dla Bendera przyjęły oklaskami. Sędzia Stanisław Dąbrowski podkreślił z naciskiem, że reakcja publiczności nia miała wpływu na orzeczenie. Po rozprawie publiczność otoczyła Ryszarda Bendera komentując, że wyrok dzięki Bogu był sprawiedliwy.

Z powodu przybycia tak dużej ilości sympatyków prof. Ryszarda Bendera potrzebna była większa sala.

Sam Bender, który jest obecnie ponownie senatorem, powiedział po rozprawie, iż nie liczył na to, że sprawa się zakończy. Być może coś się zmieniło w sądownictwie po wyborach, bo ciągnąca się i ślimacząca sprawa, odsyłana do kolejnych sądów w końcu znalazła swój kres - mówił dziennikarzom.

Urban wniósł powództwo w lipcu 1992 r. Sąd Najwyższy wcześniej trzy razy z powodów formalnych odsyłał sprawę do sądu apelacyjnego w Lublinie. Pierwsze orzeczenie przed lubelskimi sądami było korzystne dla Bendera, następne dla Urbana. Za każdym razem przegrany odwoływał się do sądu wyższej instancji.

W kwietniu 1992 r. w nadawanym na żywo telewizyjnym programie "Dekomunizacja po polsku" ówczesny senator prof. Ryszard Bender nazwał - rzecznika rządu PRL w latach 80. Jerzego Urbana "Goebbelsem stanu wojennego". Urban poczuł się obrażony porównaniem go do hitlerowskiego zbrodniarza wojennego, wytoczył Benderowi proces o ochronę dóbr osobistych i zażądał przeprosin. Bender odmówił przeproszenia twierdząc, że chodziło mu jedynie o porównanie stylów propagandy uprawianych przez obie postaci.