115 rocznica urodzin Władysława Tatarkiewicza
3 kwietnia mija 115 rocznica urodzin zmarłego przed 21 laty Władysława Tatarkiewicza, filozofa, estetyka i historyka sztuki.
Jako uczony zawsze budził podziw wszechstronnością zainteresowań, jako myśliciel uświadamiał potrzebę skupienia nad światem wartości, jako historyk, badacz i teoretyk uczył tolerancji i twórczej asymilacji wszystkiego, co jest autentyczną wartością.
Władysław Tatarkiewicz, członek licznych towarzystw naukowych, którego dorobek przekracza trzysta publikacji urodził się 3 kwietnia 1886 roku w Warszawie. Wnuk wybitnego rzeźbiarza, syn prawnika, początkowo także podjął studia prawnicze, ale usunięty po wiecu studenckim w 1905 roku wyjechał za granicę. Studiował filozofię i historię sztuki w Zurychu, Paryżu, Berlinie, Marburgu.
W 1915 roku objął katedrę filozofii na otwartym po stuletniej przerwie Uniwersytecie Warszawskim. Z uczelnią tą był związany przez 45 lat. Wykładał także na uniwersytetach w Wilnie i Poznaniu.
Do najważniejszych dzieł profesora Tatarkiewicza należy napisana w końcu lat 20-tych "Historia filozofii", kształtująca horyzonty myślowe całych pokoleń polskiej inteligencji. Dzieło to ma sens podwójny. Obcym przybliżył Tatarkiewicz filozofię uprawianą w Polsce, a swoich nauczył obcowania z myślą filozoficzną Europy, począwszy od narodzin tej myśli.
Naszą kulturę umysłową, filozoficzną i artystyczną wzbogacił także "Historią estetyki", która była owocem jego wieloletnich badań, poszukiwań i przemyśleń.
Zainteresowaniu filozofią zawsze towarzyszyło zainteresowanie sztuką. Profesor Tatarkiewicz poświęcił tej dziedzinie, a szczególnie epoce stanisławowskiej liczne prace badawcze. Wśród rozpraw i książek, najbardziej znane są "Łazienki Warszawskie", pasjonująca i urzekająca znawstwem wyprawa poprzez dzieje tego zespołu architektury.
Książką osobliwą, a może właśnie bardzo znamienną dla osobowości i postawy życiowej profesora jest traktat "O szczęściu", pierwsze opracowanie pojęcia "szczęście", a zarazem ukazanie go we wszystkich aspektach. Ta książka napisana w czasie okupacji hitlerowskiej dla wielu była wsparciem, przywracającym ład serca i ducha.
Władysław Tatarkiewicz należy do grona tych filozofów polskich, których myśl spotykała się z oddźwiękiem poza granicami kraju, przez co uczynił wiele dla podniesienia prestiżu polskiej filozofii na arenie międzynarodowej. (mk)
