Starski Allan najbardziej ceni sobie wolność
Allan Starski - absolwent warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Jest synem scenarzysty i autora tekstów piosenek Ludwika Starskiego związanego z kinem przedwojennym i powojennym (autora piosenek m.in. w filmach: "Zapomniana melodia", "Skarb" i "Piętro wyżej"). Debiutował scenografią do filmu Ryszarda Bera "Chłopcy" (1973). Trzy lata później nawiązał współpracę z Andrzejem Wajdą. W 1993 roku wraz z Ewą Braun otrzymał Oscara za scenografię do "Listy Schindlera". W 2000 otrzymał Nagrodę "Polskie Orły" za scenografię do filmu "Pan Tadeusz", a w 2003 tę samą nagrodę za scenografię do filmu Romana Polańskiego "Pianista" nagrodzonego Złotą Palmą w Cannes. W pracy nad filmem, która jest pracą zespołową, najbardziej ceni sobie przekazywanie pomysłów i wolność.
Życiowe motto
Nie rób drugiemu co tobie nie miłe.
Internet to dla mnie...
pomoc w pracy i źródło wiadomości.
Najważniejsza książka
"Stąd do wieczności" Jamesa Joysa.
Nie wierzę...
w złe prognozy.
Gdybym nie był sobą, chciałbym być...
kompozytorem muzyki popularnej.
Najważniejszy wynalazek ludzkości
Radio.
Najbliższym z czterech żywiołów jest mi...
Powietrze.
Najważniejszym dniem w moim życiu był...
dzień moich urodzin.
Współpracuje z najwybitniejszymi reżyserami polskimi i zagranicznymi. Może poszczycić się znakomitymi osiągnięciami w dziedzinie scenografii teatralnej i telewizyjnej. "Film to dzieło zespołu ludzi, którzy dążą do wspólnego artystycznego celu. Jedną z najważniejszych rzeczy w tej pracy jest wzajemne porozumienie osób wykonujących poszczególne zawody. Reżyser jest liderem artystycznym całego przedsięwzięcia. Oprócz niego jest jeszcze operator filmowy. Współpraca z nim polega na przekazywaniu sobie pomysłów. Ja robię dekoracje, a dobry operator potrafi światłem wydobyć z nich całą urodę." - mówi Allan Starski. Realizując filmy historyczne inspirację czerpie z obrazów, sztychów, reportaży z przeszłości oraz przekazów starych fotografii. Jeśli zrozumiem dobrze intencje i zamiary reżysera, proponuje rozwiązanie, koncepcję plastyczną, którą reżyser może zaakceptować, i która może mu pomóc w narracji filmowej. Jest artystą po ASP, dlatego bardziej interesuje go projektowanie niż szukanie gotowych plenerów, wnętrz,
czy budynków. Używając plenerów, najchętniej wybiera ruiny, miejsca zdewastowane, gdyż one właśnie dają mu wolność, którą zawsze cenił w pracy.
Pytania zadawała Małgorzata Jaworska
