Zdrojewski: uwielbiam fotografię i ogrody

Bogdan Zdrojewski: Rok temu prowadziłem lokomotywę, mały kawałek. Tak dla przypomnienia sobie. I dla frajdy. W pamięci pozostało wszystko, co się wiąże z tym zawodem. To pewnie dlatego, że zostałem maszynistą, gdy byłem młody, a wtedy wszystko bardziej pozostaje w pamięci.

- Dokładnie tak.

- Dość regularnie o tym myślę, tak raz, dwa razy w roku mam ochotę rzucić politykę. I to nie w danym momencie, tylko to sobie zaplanować, znaleźć odpowiednią okazję i zakończyć moją aktywność w polityce. Tylko że tych okazji ciągle brakuje.

- Wielki zawód polityczny ze strony grupy, z którą współpracuję. To mogłaby być ważna przyczyna. Ale też brak akceptacji wyborców, wtedy, gdy przestałby im się podobać mój sposób myślenia, działania. I gdyby przestali na mnie głosować. Wtedy opuściłbym politykę.

- Poparcie dla mnie od 1990 roku wzrasta. Trudno mi ciągle w to uwierzyć, bo wydawało się, że największe było po powodzi w 1997 roku. A okazuje się , że z wyborów na wybory jest coraz większe.

- Nie, ale nadal zaskoczeniem dla mnie są reakcje ludzi na ulicy. W pierwszych dniach po tych ostatnich wyborach. Ich niezwykła radość, uśmiech na twarzy, traktowanie mojego wyniku, jakby sami wygrali w totolotka. Muszę powiedzieć, że do tej pory takiej reakcji nie obserwowałem: podchodzenie, gratulowanie...

- Ten etap mam już za sobą. Bo taka ogromna życzliwość była po powodzi w 1997 roku. Ogromna chęć dotknięcia mnie, uzyskania autografu, zrobienia sobie ze mną zdjęcia, przekazania mi życzeń. W tej chwili jednak różnica między mną jako politykiem a gwiazdą filmową jest taka, że gwiazdę filmową wystarczy dotknąć czy wziąć autograf. A od polityka oprócz tego chce się jeszcze czegoś: "Niech Pan tego dopilnuje", "Niech Pan to załatwi", "Niech Pan tego wyrzuci". Pojawiają się oczekiwania, prośby, a zdjęcie z politykiem jest na drugim miejscu.

- Na wydział operatorski w Łodzi. Nie wyszło. To było po moich doświadczeniach zawodowych jako fotografa. Robiłem zdjęcia m.in. na międzynarodowych wystawach psów rasowych. To mi przynosiło olbrzymią satysfakcję. Mieliśmy sporo wystawców z zagranicy i miałem płacone w walutach obcych a te, w czasach socjalizmu, miały przeliczniki fantastyczne. To była dobra fucha. A dodatkowo ja znałem się na psach. Byłem wziętym, psim, fotografem. Poza tym uczyłem młodzież fotografii.

- Zdarzało mi się, że fotografowałem koleżanki...

- Nie. Akt jest jedną z najtrudniejszych form. Niewielu fotografów to potrafi.

Dorabiał Pan sobie jako fotograf, na przykład na weselach?

- Tylko wtedy, gdy były to śluby moich znajomych, przyjaciół, krewnych i robiłem to niezwykle, niezwykle niechętnie. Po długich namowach.

- Bo ja jestem takim fotografem starej daty, takim niereporterskim. Twierdzę, że aby być dobrym fotografem w danej dziedzinie, to przedmiot fotografowany trzeba znać. W związku z tym ostatnia wystawa, jaką miałem, to były "Ogrody japońskie". To wystawa, którą zrobiłem podczas podróży po Japonii.

- Wszystko. Uwielbiam ogrody, drzewa, grzebanie, przycinanie...

- Bardzo mnie uspokaja. Są trzy rzeczy, które mnie uspokajają: ogród, tenis i muzyka. Tylko te trzy rzeczy powodują, że mogę się wyłączyć.

- Nie tylko. Przede wszystkim dobra muzyka. To może być Bach, ale w dobrym wykonaniu, ale też i Kylie Minoque, bo to dobra wokalistka, czy Norah Jones, czy dobry jazz, stary jazz, na przykład Komeda.

- Także. Poetycka, z dobrymi tekstami, z Krakowa, Agnieszka Osiecka tekstowo, Marek Grechuta, Grzegorz Turnau.

- Po jakimś czasie tak (śmiech). Na początku mi się nie podoba to, czego słuchają, a po roku, dwóch, już się do tego przekonuję. Zaczyna mnie to intrygować.

- Staram się obowiązków domowych, w miarę, nie zaniedbywać. Ale czasem jest tak, jak w ostatnich miesiącach, że dużo mnie nie ma w domu. I nie mogę pomóc. Teraz nie jestem władcą swojego czasu, funkcjonuję w jakimś bałaganie, wszystko ciągle się przesuwa, zmienia, a ja zawsze starałem się być człowiekiem zorganizowanym. Cierpimy przez to ja i moja rodzina. Jeden dzień miałem ostatnio taki, że przyleciałem z Warszawy do Wrocławia, za dwie godziny musiałem wracać do Warszawy i za chwilę znów powrót do Wrocławia.

- Tak, i przez to nie lubię polityki.

- Czasem coś ugotuję, dla rodziny. Wtedy zazwyczaj przesadzam, bo gotuję za dużo...

- Dokładnie.

A co jest Pana daniem popisowym?

- Sałatki, i to różne. Wszelkie rzeczy z kuchni włoskiej.

- Coraz rzadziej. Jeżeli zdarza się nam dyskusja na tematy miejskie, to na zasadzie wymiany myśli. Nie ma recenzowania, nie ma podpowiadania...

- Jak pracuję w ogrodzie, to bez krawata, bez eleganckiej koszuli, bez muszki. Jak gotuję, to w stroju, w którym kiedyś chodziłem remontować dach. Muszę się czuć luźno.

- Ja należę do osób, które rzadko się wkurzają.

- Okęcie. Wciąż są zamknięte nowe terminale, panuje tam absolutna katastrofa, system informowania pasażerów jest daleki od standardów. Ostatnio mnie oburzyła taka scena na lotnisku: na skutek opóźnienia samolotu rodzice z dziećmi, małymi dziećmi, stracili lot przez Atlantyk. Nic im nie zaoferowano, siedzieli w brudnym, zatłoczonym terminalu i na dodatek zamknięto im sklepik z napojami.

- Nie. Nie klnę.

Nigdy? A podczas zamieszania w Kijowie na Ukrainie, ze "skradzionym" samochodem i policjantami, kiedy Pana podejrzewano o kradzież?

- (śmiech) Wówczas też nie. Kierowca wyszedł do sklepu i wtedy zobaczyłem, że auto jest źle zaparkowane. Więc postanowiłem je "przeparkować", a że było dużo ulic jednokierunkowych, to musiałem objechać kawałek starego miasta. Wtedy mój kierowca wrócił i zobaczył, że nie ma samochodu i zaalarmował policję. Zadziałali od razu. Po chwili miałem za sobą policję uzbrojoną w karabiny maszynowe. Jak zaparkowałem, to byłem nieźle obstawiony.

- Nie. (śmiech)

- Że rura przecieka albo kiedy będę w domu, albo czy mogę im załatwić jakąś książkę, albo czy to prawda co podano w telewizji.

- Kiedyś tak było, ale z czasem zaczęło go mieć coraz więcej osób.

Dzieci już są duże?

- Karolina ma 24 lata, Stasiu - 23.

- Nie po nim, ale z imieniem Stasia był problem, bo wydawało się, że ma być dziewczynka i miała być Zuzia. Gdy okazało się, że chłopczyk, to miał być Tobiasz, ale żona zobaczyła w kalendarzu, że imieniny Tobiasza są w Zaduszki. Uznała, że to nie wypada, więc daliśmy mu Staszek. Nie przewidziała, że syn urodzi się w trzy tygodnie po terminie, właśnie 2 listopada.

- Syn nie ma specjalnych problemów sercowych, świetnie sobie z tym radzi, a córka, gdyby się radziła mnie w sprawach sercowych, to musiałbym z nią spędzać 24 godziny na dobę (śmiech). Są bardzo samodzielni.

- Tak, Ukochany i pamiętny przez wszystkie przygody, jakie z nim mieliśmy. Nie opuszczał nas ani na krok. Nie można go było zostawić samego. Pamiętam, że uciekał przez płot... To jeszcze nic. Dla niego nie było żadnego zamknięcia. Otwierał zamki, potrafił odsznurować zasznurowany dach, uciec treserowi, z którym zostawiłem go na czas jakiejś podróży. Raz uciekł z klapą od kanalizacji i tylko po śladach tej klapy można było go odnaleźć.

- To zależy od Donalda Tuska, nie ode mnie. To się rozstrzygnie w poniedziałek lub wtorek. Obiecuję. A kiedy Państwo zadzwonicie do mnie jako do ministra? Nie wiem. Może dopiero wtedy, kiedy prezydent wręczy mi tekę.

Hanna Wieczorek, Robert Migdał