Wieś kobiet
W patriarchalnej Kenii maltretowane przez mężów kobiety uciekły ze swoich domów i założyły wspólnotę. Na skrawku jałowego pola zbudowały kilka chatek z gliny i nazwały swoje nowe miejsce Umoja – w języku swahili oznacza to jedność - pisze Marta Stachowska w tygodniku "Polityka".
Rebecca Lolosoli, z plemienia Samburu w północnej Kenii, została zgwałcona przez białych żołnierzy stacjonujących w bazie nieopodal jej wioski. Przyniosła tym hańbę mężowi i braciom, dając im pretekst do bicia. Ponieważ prawo Samburu nie uznaje rozwodów, po miesiącach upokorzeń 32-letnia wówczas Rebecca uciekła od męża. Radziła sobie sprzedając wyprodukowany domowym sposobem alkohol. Przy jej ulicznym straganie szybko wyrastały kolejne stoiska kobiet wypędzonych z rodzinnych domów. Postanowiły się zjednoczyć. Powstała Umoja.
Dziś w Umoji mieszka 48 kobiet. Ściągają z różnych stron Kenii. Ofiary gwałtów i przemocy, wdowy lub rozwódki z innych plemion traktowane przez rodziny jako nieczyste.
Kobieta w naszej kulturze jest jedynie maszynką do produkcji dzieci. Można ją bezkarnie bić. Kobiety godzą się na to, bo nie wiedzą, że można żyć inaczej. Kiedy przychodzą do nas, odżywają. Są zdrowsze, ładnie się ubierają, uśmiechają. Uczą się też odmawiać mężom, którzy czasem przychodzą po nie z żądaniem powrotu do domu. Od 10 lat jeszcze żadna nie opuściła Umoji, aby wrócić do męża - mówi Rebecca.
Zwykły dzień osadzie rozpoczyna się ok. 6.00 rano wspólną modlitwą i prośbą o pomyślny dzień. Później codzienne obowiązki: przygotowanie posiłków, drobne naprawy i porządki, obrządek kóz, krów, przyniesienie gałęzi na opał i produkcja biżuterii. Kobiety chcą być jak najbardziej niezależne od świata zewnętrznego, same wszystko reperują, sporadycznie kupują żywność w oddalonej o pół kilometra wsi.
Problemem kobiet z Umoji jest niechęć ze strony miejscowych mężczyzn. Wspólnota kobiet - samowystarczalnych i niezależnych - zburzyła patriarchalny porządek.