Wesele na stypie

W wielu krajach osoby będące w żałobie dokonują samookaleczeń. Rozdrapywane twarze, nacięcia na ciele, opalanie własnego ciała, ścinanie czy tez opalanie włosów. Rany czy głowy posypują popiołem. W taki sposób przeżywają żałobę niektóre plemiona afrykańskie, indiańskie i aborygeni. Poprzez te czynności krewni stają na granicy życia i śmierci. Mogą „być bliżej” zmarłego i np. obronić go przed koszmarem zaświatów.

Inne narody do grobu zmarłego, chowały żywcem jego służbę, czy ulubionego konia. Dopiero później żywych ludzi czy zwierzęta zastępowały figurki. Tak było w starożytnym Egipcie i Chanach, gdzie armia z terakoty chronić mała spokojny wieczny sen cesarza.

Szacunek do zmarłego wyraża się poprzez rytualne jedzenie jego mięsa. Taki zwyczaj panuje u australijskich aborygenów a także u mieszkańców Papui-Nowej Gwinei, gdzie właśnie poprzez spożywanie mięsa zmarłych rozprzestrzeniła się śmiertelna choroba mózgu.

Każda religia przewiduje różny czas trwania żałoby. W buddyzmie okres żałobny po rodzicach trwa sto dni, jeśli opłakujemy dalszych krewnych to 49 dni. W chrześcijaństwie żałoba po bliskich trwała rok. Kościół katolicki skrócił to do trzech miesięcy a prawosławny do 40dni.

Obok ekstremalnych emocji wyrażanych przez plemiona afrykańskie, judaizm zakazuje swoim wyznawcom tak silnych emocji. Nie wolno okaleczać się, wyrywać włosów, ucinać brody i zrobić sobie tatuażu. Ale należy dokonać rozdarcia szat. Ma to symbolizować przeżywany ból i nieodwracalność straty.

Różnym zwyczajom i wyrażaniem smutku po śmierci zmarłego towarzyszą także różne dla każdej kultury kolory szat żałobników. W krajach chrześcijańskich czerń uznawana jest za kolor żałoby. Ale w Hiszpanii i Francji do końca średniowiecza takim kolorem była biel. Tak jak w Japonii i Chinach. Potrawy składne dla zmarłego także są białe: biały ryż, ugotowana kura, słonina. Czerwień jest kolorem żałoby w niektórych krajach afrykańskich.

Zazwyczaj to kobiety są bardziej aktywne jeśli chodzi o kultywowanie obrzędów żałobnych. Dlatego, że postrzega się je jako osoby bardziej emocjonalne i stojące na straży tradycji. To one opłakują zmarłych, przestrzegają noszenia żałobnych stroi, są odpowiedzialne za przeprowadzenie odpowiednich rytuałów.

Dziś trudno o tak egzotyczne i często drastyczne obrzędy we współczesnym świecie zachodu. Zazwyczaj żałoba trwa miesiąc. Żałobnicy nie zawsze noszą czarne stroje, zmieniając je na takie w neutralnych kolorach.

NOKPГ CBETA, Jekaterina Rodionowa, Wadim Erlichmann