Wayne Shorter Quartet - ostatnie bilety na koncert w Warszawie

Wayne Shorter karierę rozpoczął w latach 50. w zespołach pianisty Horace’a Silvera i trębacza Maynarda Fergussona. W kwintecie Milesa grał wspólnie z Herbiem Hancock’em,Tonym Williamsem i Ronem Carterem.

Od 1970 roku Wayne Shorter jest liderem bodaj najpopularniejszej formacji jazzu elektrycznego - grupy Weather Report. W tym samym czasie nagrywa i koncertuje z Herbiem Hancock’em (grupa VSOP), Carlosem Santaną.

Shorter grał najpierw na klarnecie, jednak jako nastolatek przerzucił się na saksofon tenorowy. W połowie lat 50. studiował muzykę na uniwersytecie w Nowym Jorku. Jako student grał z różnymi zespołami, m.in. u Horace'a Silvera, a po wyjściu z wojska związał się z zespołami Johna Coltrane'a. Przez krótki okres pracował też z Maynardem Fergusonem, gdzie poznał Joe Zawinula. W 1959 r. został muzykiem grupy Jazz Messengers Arta Blakeya i pozostał w niej do 1963 r. Rok później przyłączył się do Milesa Davisa, z którym koncertował i nagrywał do 1970 r. Pod koniec tego roku ,razem z Zawinulem, założył Weather Report -jedną z najważniejszych formacji fusion - jazzu.

W czasie pracy z A. Blakeyem i M. Davisem Wayne Shorter dużo pisał, a jego kompozycje stworzyły wcześniej podstawę kilku eksperymentalnych sesji płytowych dla wytwórni Blue Note. Shorter komponował dla nowego zespołu, a także dla siebie i grupy V.S.O.P., z którą współpracował w połowie i pod koniec lat 70. Najpopularniejszymi jego kompozycjami są m.in. Virgo, Speak No Evil, Wild Flower, E.S.P., Dolores, Footprints, Prince Of Darkness, Nefertiti, Orange Lady.

Z czasem Shorter stał się jednym z czołowych przedstawicieli hard bopu. Jego ognista, ostra i dramatyczna gra znakomicie pasowała do agresywnego charakteru grupy Blakeya. Współpraca z Davisem wydobyła z Shortera drugą, bardziej wrażliwą, stronę jego muzycznej osobowości. To inne podejście było widoczne już na Wayning Moments, jednak w pełni uwidoczniło się dopiero u Davisa. Na płycie Davisa Bitches Brew Shorter grał także na saksofonie sopranowym; dwa tygodnie później wykorzystał go na własnym albumie Super Nova, na którym zagrał z osobliwym entuzjazmem.

Lata spędzone z Zawinulem jeszcze bardziej poszerzyły wachlarz jego zainteresowań, podkreślając uznanie dla wolnych form i uwalniając jego fascynację muzycznymi osobliwościami. Zespół Weather Report położył podwaliny pod rozwój muzyki fusion, jednak coś co grupę rzeczywiście wyróżniało, to sposób w jaki pozwalała zachować obu indywidualnościom ich silne muzyczne osobowości.

Shorter skomponował jedne z najlepszych nagrań zespołu Blakeya z okresu, kiedy był jego członkiem; był także autorem wielu udanych utworów Davisa w drugiej połowie lat 60. Shorter wywarł ogromny wpływ na wykonawców hard bop i fusion. Wielu z nich zyskało, co w jazzie niezwykle rzadkie, status idola: Chick Corea, George Benson, Wayne Shorter, Al Di Meola, Herbie Hancock, Joe Zawinul. Po latach muzycy ci powrócili do modern-jazzu, w nim właśnie szukając twórczej i artystycznej satysfakcji.

Nowy Septet Wayne Shortera pojawił się wraz z albumem "High Life". Tym razem do współpracy Shorter zaprosił wybitnych muzyków, tworząc jakby "trzódkę" gwiazd: pianistka Rachel Z. odnosi sukcesy swojej autorskiej płyty" Trust The Universe"; pianista Adam Holzman nagrał doskonałe trzy albumy; Rich Paterson - jest jednym z najwybitniejszych basistów młodego pokolenia.

Producentem nagrania jest Marcus Miller, stąd muzyka Shortera z "High Life" zainteresowała nie tylko fanów modern-jazzu, ale także entuzjastów smooth-jazzu i hip hopu. Doskonale zafunkcjonował także na rynku impresyjny album "1 + 1" nagrany w duecie z Herbiem Hancock'em. Nagranie to natychmiast zyskało rekomendujące oceny krytyków i zyskało zachwyt publiczności. Saksofonista udowodnił, po raz kolejny, że jest jednym z najbardziej twórczych muzyków jazzowych - stale poszukując nowych horyzontów. Sensacją artystyczna ostatnich lat jest standardowy kwartet Shortera uznawany powszechnie za najwybitniejszy zespół dzisiejszego jazzu.