W Wieliczce można już zwiedzać komorę Michałowice

Atrakcją powstałej w XVIII wieku komory są olbrzymie rusztowania podpierające strop, stanowiące arcydzieło sztuki ciesielskiej. Komora została wyeksploatowana między poziomem drugim niższym, tj. na głębokości 103,5 metra i ciągnie się aż do poziomu pierwszego, ponad 50 metrów w górę.

Komora stanowi typowy przykład sposobu eksploatacji i zabezpieczania komór położonych w górnej części wielickiego złoża solnego. Powstała w wyniku wybrania bryły soli zielonej, z pozostawieniem niezbędnej powłoki ochronnej. Z uwagi na jej ogrom, zabezpieczenie komory stanowiło swoiste wyzwanie dla górników.

"W 1985 r. komora została wyłączona z ruchu turystycznego z uwagi na występujące zagrożenia górnicze, czyli odspojenia i zniszczenia obudowy. Cały czas prowadzono prace zabezpieczające, w 1990 r. ruszyły one intensywniej, ale kiedy wydawało się, że wszystko będzie przebiegało sprawnie, katastrofa w poprzeczni Mina w 1992 r. wstrzymała te prace. Wszystkie środki przeznaczyliśmy na walkę z zagrożeniem wodnym kopalni. Do zabezpieczania komory wróciliśmy w roku 1997" - opowiadał dyr. Bromowicz.

Do tej pory w całej komorze wklejono w górotwór prawie 16 kilometrów kotew zabezpieczających ze szkła epoksydowego, zabudowano nowe kratownice, zużywając 600 metrów sześc. drewna i wtłoczono za obudowy dla wypełnienia pustek prawie 850 metrów sześc. cementów piankowych.

Prace w komorze jeszcze trwają. Turyści mogą przechodzić przez taras widokowy, podziwiać drewnianą zabudowę i oglądać, na czym polegają prace zabezpieczające w kopalni. W tym roku kopalnię odwiedziło już ponad 800 tys. turystów.

Kopalnia Soli w Wieliczce działa nieprzerwanie od połowy XIII wieku. Pod Wieliczką powstał labirynt liczących blisko 300 km korytarzy. Zorganizowany ruch turystyczny trwa w kopalni od końca XVIII wieku. Obecnie trasa turystyczna liczy 2,5 km i obejmuje ponad 20 komór. W 1978 r. kopalnia została wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego UNESCO.