Siergiej Sienkiv, płatny zabójca z Trójmiasta: "Przyszedłem na ten świat nie wiadomo po co" [WYWIAD]

Do "klubu płatnych zabójców", który działał na polskim wybrzeżu pod koniec lat 90. XX wieku, zaliczać się mieli m.in.: Artur Zirajewski "Iwan" (nie żyje), Daniel Z. "Zachar" (nie żyje), Marek R. (siedzi w więzieniu), Czesław K. "Czester" (ostatecznie uniewinniony, otrzymał zadośćuczynienie w wysokości 3 mln zł)
. Jednak najsłynniejszym członkiem tego mitycznego klubu - choć, jak się później okazało, nie popełnił większości z przypisywanych mu przez media zbrodni - jest urodzony we Lwowie Ukrainiec z polskimi korzeniami, Siergiej Sienkiv.

Siergiej Sienkiv do Polski zaczął przyjeżdżać w połowie lat 90. Na stałe osiadł w Trójmieście na początku 1998 roku. Tam spotkał bossów lokalnego świata przestępczego i zaczął z nimi współpracować. A potem szybko wpadł.

Od ponad 20 lat odsiaduje dożywocie za jedno zabójstwo oraz próbę drugiego. Dziś ma 53 lata i wywołuje bardziej współczucie niż strach. Trudno uwierzyć, że był kreowany na płatnego zabójcę ze Wschodu. Jeden z członków mitycznego klubu mówi mi, że Siergiej został przyparty do muru finansowo, a w konsekwencji zawędrował tam, gdzie jest teraz.

Po raz pierwszy spotykam się z nim w zakładzie karnym w północnej Polsce na początku 2020 roku. Sprawia sympatyczne wrażenie, jest niewysoki, uśmiechnięty i otwarty. Wydaje się być spokojny, ale wcale nie zobojętniały. Mówi po polsku, choć z wyraźnym wschodnim akcentem. Po widzeniu rozmawiamy jeszcze kilkakrotnie przez telefon. W końcu daje się przekonać do wywiadu.

Siergiej Sienkiv: Pierwotnie oskarżono mnie niemal o ludobójstwo. Do dziś zresztą jestem traktowany jak zabójca na zlecenie. Kiedy zostałem przewieziony do zakładu karnego w Malborku, dyrektor zawołał mnie i spytał: "To na kogo dostał pan tu zlecenie?". Jak mnie tam wieźli, to zebrało się całe miasteczko, żeby popatrzeć jak na zwierzę w klatce. Zaraz po zatrzymaniu wrzucono mnie na "enkę" [oddział dla niebezpiecznych więźniów – przyp. red.] z możliwie najcięższymi ograniczeniami. Np. pierwsze lata chodziłem na spacery w "dybach" [zespolonych kajdankach zakładanych na ręce i nogi – przyp. red.]. Na "enkach" przesiedziałem siedem lat, z czego przez pięć byłem cały czas skuty kajdankami. Tam traktowano nas jak bydło. Puszczanie głośnej muzyki non-stop było codzienną praktyką, stosowano to w formie tortur.

Tak. Sulej to kolega z dzieciństwa Artura Zirajewskiego. Ja z Markiem R. [także skazanym na dożywocie za to zabójstwo – przyp. red.] myśleliśmy, że mamy Suleja tylko porwać. Najpierw trzymaliśmy go w agencji towarzyskiej, potem Zirajewski zażądał, byśmy go zabrali na "przejażdżkę", Artur chciał wziąć na Suleja pieniądze. Ale dziś wiem, że od początku miał plan zabójstwa w głowie. Kazał nam skręcić w las. Zadzwonił do Marka z tekstem: "Trzeba go wykończyć". Więc Marek wyjął reklamówkę, żeby założyć mu na głowę... Ja się wkurzyłem, nie chciałem, żeby chłop się męczył… No i go zabiłem… Zirajewski stał nieopodal i pilnował. Gdybym tego nie zrobił, to pewnie i my poszlibyśmy do piachu.

Od redakcji: Do zabójstwa Piotra Suleja doszło 27 kwietnia 1998 roku w Borach Tucholskich. Zabójcy udusili Suleja, wrzucili ciało do samochodu i podpalili. Artur Zirajewski ps. "Iwan" później dostarczał gdańskiej prokuraturze rewelacji w postaci zeznań dotyczących zabójstwa generała policji Marka Papały. Te informacje okazały się wyssane z palca, a sam Zirajewski zmarł w 2010 roku w przywięziennym szpitalu na zator płucny.

Artur Zirajewski - zdjęcie z policyjnych akt.

W ogóle nie chciałem i nie planowałem go zabić. Mijałem się z nim na klatce schodowej. Myśli pani, że nie trafiłbym w takiego wielkiego chłopa z odległości 2 metrów? Umiem strzelać, byłem wcześniej w wojsku. On doskonale wie, że zabić go nie chciałem. Nigdy jednak nie zeznał w sądzie, że nie było z mojej strony zamiaru zabójstwa.

Na pewno nie jestem dobrym. We mnie spotyka się dobro i zło. Wszyscy dźwigają jakiś bagaż przeszłości, tyle że niektórzy cięższy. Pewnych rzeczy bym nie zrobił. Nie umiem np. kłamać. Tak sobie czasami myślę, że przyszedłem na ten świat nie wiadomo po co. Jak odejdę, nikt nawet nie zauważy mojej w nim nieobecności. Co ja po sobie zostawię, chyba tylko łzy tych ludzi, których skrzywdziłem. Radość pamięta jedynie mama.

Mamy już nie mam, zmarła w 2014 roku z poczuciem, że ma syna mordercę. Jestem dziś sierotą. Po jej śmierci chciałem sprzedać majątek rodziców, ale do tego muszę mieć paszport. Wszystkie poprzednie dokumenty są nieaktualne. Wysłałem wniosek do konsulatu, aby otrzymać paszport, wraz z opłatą. Wzięli ode mnie pieniądze, ale paszportu do dziś nie uzyskałem.

Od redakcji: Jak ustaliliśmy, konsulat Ukrainy w Gdańsku interesuje się sprawą Sienkiva. Areszt Śledczy, w którym Siergiej siedział w 2018 roku, nie wyraził zgody na przewiezienie go do ukraińskiej placówki celem wyrobienia paszportu. Witalij Maksymenko, konsul generalny Ukrainy w Gdańsku, będzie ponownie zwracał się do władz zakładu o kolejną zgodę.

Siergiej Sienkiv - zdjęcie z policyjnych akt.

Po wielu latach procesu. Podobnie jak oskarżony wraz ze mną o to zabójstwo Andrzej H. wnioskowałem o odszkodowanie za niesłuszne aresztowanie. "Hulio" odszkodowanie dostał, a mnie sąd odpisał, że musiałbym udowodnić, że wieloletni areszt nastąpił... z winy sądu.

Tak, chciałem dać dyla. Wiedziałem, że prokuratura zrobi wszystko, bym został skazany za wszystkie trójmiejskie zabójstwa. Myślałem, że ucieknę, ale tam było czterdziestu policjantów, a samych antyterrorystów ponad dziesięciu.

Siedzę w zakładach karnych dokładnie 21 lat. Przez swoją głupotę. O warunkowe będę mógł się starać za 3,5 roku. W tej chwili to jak dzwonienie do drzwi dzwonkiem niepodłączonym do prądu. Mam chęć do życia, jestem zdrowy, sprawny, komunikatywny. Lecz bardzo wątpię, aby mnie kiedykolwiek wypuszczono - bo ktoś po prostu będzie się bał. Nie ufam żadnym polskim instytucjom państwowym ani pozarządowym. Nigdy na terenie żadnego zakładu karnego nie widziałem sędziego, który by wizytował jednostkę, sprawdzał warunki odsiadki, a przecież bywają tu na tzw. wokandach. Siedzę tyle lat i żaden z nich nie sprawdzał, co się ze mną dzieje. Mają to wszystko w nosie.

Raz prowadziłem jedenastodniową głodówkę ze względu na odmowę udzielenia mi opieki medycznej. Zaczęło się od gorączki w piątek, ale pielęgniarka stwierdziła, że idzie do domu i nie ma czasu. Nie podano mi żadnych leków, w poniedziałek było już źle. Na skutek tej sytuacji podjąłem głodówkę, grożono, że na siłę będą mnie karmić. Przez dwa dni odmawiałem też przyjmowania wody, zapowiedziałem, że się wykończę. Każdy z nas jest traktowany jak potencjalny symulant, proszeni o lekarstwa medycy odsyłają nas po nie do więziennej kantyny.

Podróżował. Lubię podróże, zwiedzanie nieznanych mi miejsc. Teraz dbam o zdrowie, kondycję, ćwiczę – nie jakieś siłowe ćwiczenia, ale refleks, szybkość reakcji. Przede mną jeszcze wiele lat życia.

Czy ja mogę mieć do kogoś żal czy pretensję, że dałem się tak zbałamucić? Chyba tylko do siebie, że byłem taki głupi. Tak się zdarzyło, że poznałem ludzi z półświatka. Najbardziej żałuję, że na swojej drodze spotkałem Artura Zirajewskiego "Iwana". Wyjątkową gnidę, przez którą zaczęły się te wszystkie problemy, przez którą zostałem postawiony pod ścianą. W ten układ wmanewrowałem się sam.

Ja zabiłem, to ja za to płacę. Najbardziej żałuję, że Marek R. także za to siedzi. Także dostał dożywocie, a co chłop był winien, to przecież ja zabiłem. Serce krwawi, że siedzi przez moją głupotę, za mój czyn!

Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez dziejesie.wp.pl