Teatr w Łodzi

Zdaniem autora "Felietonu na zaproszenie", to ludzie Sojuszu nie zapomnieli wyborczego obrotu rzeczy w Łodzi. Złością pali ich klęska. Znaleźli podatny grunt emocjonalny. Podatność - w ocenie Nowakowskiego - może tkwić w pewnym niedowartościowaniu tamtejszej trupy teatralnej. Może w pamiętnym bojkocie i proteście w czasach stanu wojennego (1982-1984) mało się zaznaczyli? Niewyżycie patriotyczne pozostawiło w nich poczucie goryczy, wstydu - dywaguje autor.

Powołując się na opinię Tadeusza Słobodzianka, Nowakowski zauważa, że poprzednie władze miasta - wtedy SLD - dbały o teatr i sowicie dotowały z kasy miejskiej inicjatywy sceniczne, pieszcząc i chwaląc artystów. Ale nastały czasy chude, a i nowy prezydent ascetyczny, wręcz purytański i dosyć apodyktyczny. Podatny grunt wybuchowy był, wystarczył tylko zapalnik. Znaleźli przywódcę, może nawet nieświadomego manipulacji, niewyżytego bardziej niż inni, który zapragnął zaistnieć w roli płomiennego trybuna.

Autor felietonu przypomina, że Łódź to była tradycyjna twierdza Millera. Chociaż władzę im diabli wzięli, ale się nie poddają. Biegli w socjotechnice, zaczęli psuć szyki nowemu prezydentowi. Zajęli się teatrem i aktorami. Widowiskowy charakter konfliktu potwierdza trafnośc wyboru - przyznaje Marek Nowakowski. (mk)

Więcej: Teatr w Łodzi