Stulecie Kościóła Katolickiego Mariawitów
Mariawityzm obchodzi w tym roku 100-lecie swego istnienia. Z tej okazji we wszystkich parafiach Kościoła Starokatolickiego Mariawitów odbywały się uroczystości jubileuszowe, o których obszernie pisała Ekumeniczna Agencja Informacyjna. Setną rocznicę istnienia świętowali także wyznawcy tzw. nurtu felicjanowskiego mariawityzmu, czyli Kościół Katolicki Mariawitów. Z tej okazji wydał on drukiem komunikat zatytułowany "Z okazji Jubileuszu 100-lecia Mariawityzmu".
Kościół Katolicki Mariawitów w dzisiejszym kształcie wyodrębnił się w 1935 roku w wyniku rozłamu w mariawityzmie. Na czele Wspólnoty stanął arcybiskup M. Jan Michał Kowalski, najbliższy współpracownik Mateczki Marii Franciszki i pierwszy biskup mariawicki. Po jej śmierci postanowił wprowadzić reformy w nowopowstałym Kościele. Miały one na celu wyjaskrawienie różnic istniejących między mariawitami a rzymskimi katolikami.
Arcybiskup Kowalski zniósł celibat i wprowadził ideę "małżeństw mistycznych" (zawieranych między kapłanami a zakonnicami). Wyznawcy Kościoła Katolickiego Mariawitów wierzyli, iż dzieci poczęte ze związków mistycznych rodzą się bez grzechu pierworodnego i są początkiem „nowej ery świata”. Felicjanowscy mariawici przetransponowali dogmat o Trójcy Świętej. Uważają, iż tak, jak Druga Osoba Trójcy wcieliła się w Jezusa Chrystusa, tak Bóg Ojciec wcielił się w Maryję, a Duch Święty w Mateczkę.
W 1929 roku abp Kowalski wprowadził kapłaństwo kobiet, a w 1935 roku powszechne kapłaństwo (ludowe), które wiązało się z nakazem sprawowania mszy świętych i udzielania sakramentów przez świeckich. Wprowadzenie kapłaństwa kobiet spowodowało zawieszenie członkostwa mariawitów w Unii Utrechckiej, której członkowie wyświęcają dziś kobiety na kapłanki.
Gwałtowne reformy abp. Kowalskiego spowodowały bolesny rozłam w mariawityzmie. Grupa wiernych, którzy utożsamiali się z pierwotnymi ideami mariawityzmu pozostała w Płocku, zaś abp Kowalski przeniósł się do Felicjanowa, aby tam kontynuować reformy. W ten sposób mariawityzm rozwijał się dwutorowo – w ramah Kościoła Starokatolickiego Mariawitów (Płocku) i Kościoła Katolickiego Mariawitów (Felicjanów).
W mariawityzmie felicjanowskim charakterystyczny jest silny kult Mateczki Marii Franciszki, która uważana jest za małżonkę duchową Chrystusa oraz za niewiastę z Apokalipsy "obleczoną w słońce" i "przybraną w pas arcykapłański" zapowiadający kapłaństwo kobiet. Kościół Katolicki Mariawitów zrównał postać Mateczki Kozłowskiej z Matką Bożą. Uważana jest ona za kolejną osobę po Chrystusie wybraną do zbawienia świata. Szczególne miejsce w teologii felicjanowskiego mariawityzmu zajmuje także abp J.M.M. Kowalski – uważany jest on za świętego męczennika i za wcielenie Michała Archanioła.
Kościół Katolicki Mariawitów nie udziela się na polu ekumenicznym. Nie jest zrzeszony w żadnej międzywyznaniowej organizacji. Zupełnie inną postawę i inną teologię reprezentuje Kościół Starokatolicki Mariawitów. Należy on do Światowej Rady Kościołów i Polskiej Rady Ekumenicznej, a jego przedstawiciele uczestniczą w pracach nad ekumenicznym przekładem Biblii.
Obecnie zwierzchnikiem Kościoła Katolickiego Mariawitów jest biskupka Maria Beatrycze Daniela Szulgowicz, następczyni zmarłego w marcu 2005 arcybiskupa M. Rafaela Józefa Wojciechowskiego, który przez dziesięciolecia kierował felicjanowskim mariawityzmem. Z okazji 100-lecia mariawityzmu w oświadczeniu wydanym przez Kościół Katolicki Mariawitów napisano, iż mariwityzm przeżywa obecnie najtrudniejszy okres. Podkreślono jednak pełnię nadziei na to, iż jubileusz przyczyni się do obiecanego w Piśmie Świętym Zmartwychwstania.
Tekst podkreśla także szczególną rolę Mateczki Kozłowskiej w zbawieniu świata. Możemy przeczytać: "W bieżącym roku upływa sto lat, gdy w pojęciu współczesnych skromna Dziewica, Felicja Kozłowska, nazywana przez mariawitów Mateczką, rozpoczęła na ziemiach polskich działalność, której celem było zainicjowanie i duchowe, lecz najprawdziwsze, zrodzenie Dzieła Wielkiego Miłosierdzia. Jej narodzenie i przygotowanie do tej misji było rezultatem przedwiecznych i miłosiernych planów Bożych, między innymi tych, które w Księdze Rodzaju mówiły o przyjściu na Ziemię Niewiasty dla starcia głowy węża, czyli szatana, lub w Apokalipsie: o przyjściu 'podobnej Synowi Człowieczemu', albo Niewiasty obleczonej w słońce, lub też 'Małżonki Barankowej' dla ponownego zbawienia świata i dokonania Dzieła Odkupienia dokonanego przez Chrystusa".
Pismo Kościoła Katolickiego Mariawitów przypomina historię objawień bł. Mateczki i podkreśla, iż pochodziły one od Boga – „Mateczka chociaż była Bogiem, Duchem Świętym, nie rozpoczęła Swej publicznej działalności Sama, lecz Swoją misję Zbawicielki wraz z Dziełem Bożym otrzymała od Pana Jezusa na drodze Objawienia”.
Dokument podkreśla też zasługi arcybiskupa Kowalskiego dla szerzenia mariawityzmu. Sporo uwagi poświęcono także postaci Antoniny Marii Izabeli Wiłuckiej-Kowalskiej, która w 1929 roku przyjęła święcenia kapłańskie i sakrę biskupią. Od tego czasu wchodziła w skład kapituły Kościoła mariawickiego obok biskupów: Jakuba Próchniewskiego, Filipa Feldmana i Bartłomieja Przysieckiego, którzy później znaleźli się w Kościele Starokatolickim Mariawitów. Po rozłamie jaki miał miejsce w Kościele Mariawickim w 1935 roku związała się z denominacją felicjanowską. Po aresztowaniu przez hitlerowców abpa Kowalskiego siostra Izabela kierowała Kościołem i przyjęła tytuł arcykapłanki.
Dokument jubileuszowy wydany przez Kościół Katolicki Mariawitów w całości jest rysem historycznym Kościoła i nie ma charakteru refleksji nad współczesną sytuacją Wspólnoty.
Nurt felicjanowski mariawityzmu nie zorganizował centralnych uroczystości (w odróżnieniu od Kościoła Starokatolickiego Mariawitów, który rocznicę powstania świętował w Płocku). Według zdobytych przez EAI informacji wierni Kościoła Katolickiego Mariawitów zorganizowali uroczyste msze w kustodiach.
Kościół Katolicki Mariawitów posiada obecnie 2 kustodie - Płocko-Łódzką i Warszawsko-Lubelską z ok. 4 tys. wiernych. W skład kustodii wchodzi łącznie 20 parafii.