Stare warszawskie tramwaje - zdjęcia
Mieszkańcy Warszawy ujrzeli po raz pierwszy tramwaj elektryczny podczas prób w dniu 7 lutego 1908 roku. Wcześniej, w 1903 roku ogłoszono przetarg na budowę takiego tramwaju. Po wydaniu zezwolenia przez Ministerstwo Spraw Wewnętrznych udzielono koncesję na budowę i eksploatację przez 15 lat miejscowemu konsorcjum kapitalistów.
Jak można się dowiedzieć ze stron ZTM, jeden wagon motorowy firmy Wagenbauanstalt Falkienried z wyposażeniem elektrycznym Siemens - Schuckert kosztował 8000 rubli, zaś wagon doczepny 4000 rubli. Pojazd miał 24 miejsca siedzące i 16 stojących na otwartych pomostach. Wagony te, pomimo dwóch wojen światowych, przetrwały w eksploatacji w Warszawie prawie pół wieku! Dzięki Narodowemu Archiwum Cyfrowemu możemy przyjrzeć się niektórym maszynom, jeżdżącym kiedyś po warszawskich szynach.
Historyczne otwarcie tramwaju elektrycznego nastąpiło 26 marca 1908 roku. O godzinie 9 min. 35, po przecięciu taśmy, wóz o numerze bocznym 61, poprowadzony przez inż. Boulangera, ruszył na trasę wiodącą z Placu Krasińskich w kierunku Mokotowa, do Placu Unii Lubelskiej. Na zdjęciu: Wagon typu A z pierwszej serii na ulicy Puławskiej w Warszawie, rok 1931.
W listopadzie 1918 roku sporządzono spis stanu faktycznego Tramwajów Miejskich. Wynikało z niego, że długość sieci tramwajowej wynosi 42 kilometry ulic, liczba wozów silnikowych w ruchu wynosi 111, a liczba wozokilometrów wykonanych w tuż po odzyskaniu niepodległości, w roku 1918 roku wyniosła 9 700 000. Już w grudniu w grudniu 1918 po Warszawie kursowały aż 204 wagony tramwajowe! Na zdjęciu wagon silnikowy typ F i wagon doczepny typ P-14 tramwaju linii 17, okres międzywojenny.
W roku 1948 długość sieci tramwajowej wzrosła do 166 kilometrów. 22 lipca 1950 roku, z okazji święta narodowego na warszawską wyruszył trasę pierwszy tramwaj w dziejach prowadzony przez kobietę. Była to podobna rewolucja jak wprowadzenie konduktorek podczas wojny i podobne próby tuż przed jej wybuchem. Pierwszymi paniami motorniczymi były J. Górczyńska i J. Goździk. W styczniu 1960 roku stan taboru tramwajowego wynosił 823 wagony tramwajowe. Na zdjęciu wagon typu Konstal 13N linii 14 na ul. Marszałkowskiej, między 1967-1968.
Przełom lat 60-tych na 70-te zapisał się nie najlepiej w dziejach komunikacji tramwajowej stolicy, zlikwidowano bowiem wówczas około 20 kilometrów torów, w tym dogodne połączenie z Wilanowem (1973), z Powązkami (1971), przejazd przez Żelazną (1968), czy Świętego Wincentego (1969). Na zdjęciu wagon typu Konstal 105N linii 20 na skrzyżowaniu ulic Towarowej i Grzybowskiej, 1975-10-18.
Dla przypomnienia: Pierwsza linia tramwajów konnych w Warszawie została uruchomiona 11 grudnia 1866 roku, pod nazwą "Żelazna Droga Konna". Połączyła ona Dworce Kolei Warszawsko - Wiedeńskiej i Kolei Petersburskiej. Koncesję na budowę linii tramwajowej wydał rząd carski Towarzystwu Kolei Żelaznych Rosyjskich. Dzięki temu podległe jemu Towarzystwo Drogi Żelaznej Warszawsko-Petersburskiej na własny koszt wybudowało linię jednotorową (z mijankami i odgałęzieniami), o łącznej długości 7600 metrów. W skład sieci wchodziły następujące linie: między dworcami, przebiegająca przez Aleje Jerozolimskie, Marszałkowską, Królewską, Krakowskie Przedmieście, Nowy Zjazd i most drogowy na Wiśle.
