Sąd złagodził karę 20-letniemu zabójcy i złodziejowi

Orzekł jednocześnie, że Rafał I. może skorzystać z warunkowego przedterminowego zwolnienia po 20 latach odbycia kary.

Sąd Okręgowy w Lublinie we wrześniu ub. roku - po rozpoznaniu sprawy na jednym posiedzeniu - skazał Rafała I. na dożywotnie więzienie. Oskarżony przyznał się do winy.

57-letni Bronisław M. został zabity w lutym ub. roku w swoim garażu, na uboczu miasta. Rafał I. zadał mu wiele ciosów nożem oraz drewnianą pałką i ukradł jego samochód. Ciało ofiary umieścił w bagażniku i pojechał po swoją dziewczynę Żanetę S. Zwłoki Bronisława M. wyrzucił kilkadziesiąt kilometrów dalej na polu w Karczmiskach.

Rafał I. zeznał, że nie miał zamiaru zabić 57-latka, chciał tylko ukraść jego samochód i wyjechać do Niemiec razem z Żanetą S. Dziewczyna, wychowanka domu dziecka, miała być przeniesiona do innej placówki. Rafał I. - jak tłumaczył - nie chciał, aby ich rozdzielono.

Sąd Apelacyjny przychylił się do apelacji złożonej przez obrońcę oskarżonego, który prosił o złagodzenie wymiaru kary m.in. ze względu na młodociany wiek oskarżonego i brak jakichkolwiek szans - w przypadku dożywocia - na jego powrót do społeczeństwa. Obrońca podnosił też, że Rafał I. od dziecka był zdany na siebie, nie miał oparcia w domu rodzinnym; kiedy miał trzy lata odszedł od nich ojciec, a ojczym traktował go źle.

W uzasadnieniu wyroku sędzia sprawozdawca Andrzej Kaczmarek podkreślił, że sąd ma na uwadze ból, cierpienie, żal, złość osób pokrzywdzonych, którzy tracą osobę bliską - ojca i męża.

Jednak - jak zaznaczył - przy wymierzaniu kary sąd nie może nie dostrzegać sprawcy. "Nie może być tak, żeby akceptować zasadę negatywnej prewencji i uważać, że wymiar kary ma czynić zadość żądaniom społecznym czy osobie pokrzywdzonej i ma stanowić adekwatną odpłatę za popełniony czyn" - powiedział sędzia.

Podkreślił, że sąd musi brać pod uwagę wszystkie okoliczności. "Kara nie może być odwetem" - zaznaczył.

Jak tłumaczył, kara dożywocia nie daje żadnych szans sprawcy na powrót do społeczeństwa i powinna być orzekana w sytuacji wysokiego stopnia zdemoralizowania sprawcy i braku szans na resocjalizację. Oskarżony - jak zaznaczył sędzia - konsekwentnie utrzymywał, że nie szedł do garaży z zamiarem popełnienia zabójstwa, że "spanikował", gdy właściciel auta bronił się.

Sędzia przypomniał też orzecznictwo Sądu Najwyższego, według którego orzekanie wobec sprawcy młodocianego kary bezterminowej może nastąpić tylko wtedy, gdy okaże się, że demoralizacja sprawcy nie jest wynikiem zaniedbań wychowawczych i środowiskowych.

Przywołał opinię psychologiczną sporządzoną po obserwacji psychiatrycznej Rafała I., że "oskarżony ma wysoki potencjał intelektualny, że zaniedbania środowiskowe, wychowawcze doprowadziły do tego, że nie pojmuje on wszystkich norm prawnych etyczno-moralnych tak, jak powinien pojmować normalny człowiek, wychowany w normalnych warunkach".

Sąd Apelacyjny zmienił także kwalifikację prawną czynu oskarżonej w tym samym procesie 17-letniej Żanety S. i obniżył karę wymierzając jej 1,5 roku więzienia.

Sąd pierwszej instancji skazał ją na 3 lata więzienia za pomocnictwo w zacieraniu śladów zbrodni, poprzez to, że dała Rafałowi I. rękawiczki, aby nie zostawił śladów.

Sąd Apelacyjny uznał Żanetę S. za winną pomocnictwa jedynie w dokonaniu kradzieży z włamaniem. Jak podkreślił w uzasadnieniu sędzia Kaczmarek, z materiału zgromadzonego w sprawie wynika, że oskarżona godziła się na kradzież samochodu, ale nie na zabójstwo właściciela auta i prosiła Rafała I., aby nie robił nikomu krzywdy.

"Obowiązkiem sądu było ustalić zamiar popełnienia przestępstwa przez nią ponad wszelką wątpliwość. Zamiaru tego nie można domniemywać, wyprowadzać w oparciu o czynność wykonawcze sprawcy głównego" - powiedział sędzia.

Wyrok jest prawomocny.