"Ptak smutnego stulecia" - Joanna Rawik o Edith Piaf

Książka Joanny Rawik jest opowieścią o fenomenie wychowanej przez ulicę wielkiej francuskiej pieśniarki. Legenda Piaf nie gaśnie, mimo że od jej śmierci minęło prawie 41 lat.

"Piaf nie była artystką jak inni. Nie mieści się w wymiarze sztuki, wyraźnie ją przekracza. Niczym Szekspir wyśpiewała los człowieka. (...) jej śpiew jest krzykiem rozpaczy człowieka samotnego, zagubionego w gąszczu bezdusznej cywilizacji" - napisała Rawik we wstępie do książki.

To druga książka, którą Rawik poświęciła Piaf. Pierwsza, "Edith Piaf - Hymn życia i miłości", wydana została w 1991 roku. Najnowszą pozycję autorka wzbogaciła m.in. o materiały dokumentalne zawarte w albumie Bernarda Marchois "Piaf tłumem uniesiona", na który natknęła się w brukselskim antykwariacie.

"Piosenki Piaf były na najwyższym poziomie artystycznym, muzycznym, literackim, a przy tym docierały do ludzi, były czytelne" - powiedziała Joanna Rawik.

Jej zdaniem Piaf stała się nie tylko pomnikiem kultury Europy, ale pomnikiem historii Francji, tak jak Joanna d'Arc, Wiktor Hugo czy Napoelon Bonaparte.

Joanna Rawik, piosenkarka, pisarka i dziennikarka, urodziła się w Rumunii. Do Polski przyjechała w wieku trzynastu lat. Na scenie zadebiutowała w połowie lat 50. we wrocławskim kabarecie "Kaczka". Do jej najbardziej znanych piosenek należą: "Nie z każdej mąki będzie chleb", "Za mało mamy siebie dla siebie", "Nie chodź tą ulicą", "Romantyczność". Koncertowała w Paryżu, Pradze, Berlinie, Budapeszcie, a także w ZSRR, USA i Australii.

W 1991 roku wydała swoją pierwszą książkę "Hymn życia i miłości - opowieść o Edith Piaf". Jest również autorką książek: "Za kulisami sławy" (1992), "Maestra - opowieść o Wandzie Wiłkomirskiej" (1993), "Kocham świat" (1995) i "Krótka opowieść o piosence" (2002).