Niewidomy będzie ścigał się w rajdzie

Pana Wiesława znają w Zgierzu głównie jako tenora. Jest śpiewakiem, wykonuje arie operowe, serenady, a jego ulubiony repertuar to przeboje Jana Kiepury. Występował na wielu scenach w Polsce i za granicą, wydał kilka płyt. Teraz jednak chce spróbować swych sił w zupełnie innej dziedzinie.

- Nieraz zastanawiałem się, jak to jest prowadzić auto. Kiedy dawno temu straciłem wzrok, wydawało mi się, że nigdy tego nie doświadczę i to marzenie nigdy się nie spełni. Ale przecież nie ma w życiu rzeczy niemożliwych. Jeśli się czegoś bardzo pragnie, to cuda się zdarzają - mówi niewidomy i wciska gaz do dechy.

Pan Wiesław kupił hondę, którą zwykle prowadzi jego żona. To jednak nie to samo, co usiąść za kierownicą i własnymi rękami nią kręcić. Dogadał się ze znanym pilotem rajdowym Pawłem Ciurzyńskim, który szefuje fundacji Bractwo Rajdowe. Ten zgodził się przygotować go do udziału w krakowskim rajdzie.

- Wyścig odbędzie się 2 czerwca, wystartują dwie drużyny złożone z czterech załóg - mówi Ciurzyński. - W jednej pojadą kierowcy niewidomi, którzy będą mieli do pomocy pilotów wybranych spośród studentów krakowskich uczelni. Druga składać się będzie z przedstawicieli mediów. Ci będą prowadzić auta z zasłoniętymi oczami, także przy pomocy pilotów. Rywalizacja polegać ma na przejechaniu w najkrótszym czasie odcinka najeżonego przeszkodami, które trzeba ominąć. Jest to możliwe tylko przy idealnej współpracy kierowcy i pilota. Ten pierwszy prowadzi samochód, a drugi przez cały czas mówi jak jechać.

Prowadzenie auta w oparciu o podpowiedzi pilota to tylko z pozoru proste zadanie. Wiesław Pawlak wiele dni poświęcił na treningi na stadionie Miejskiego Ośrodka Sportu i Rekreacji w Zgierzu, wzbudzając niekiedy prawdziwą sensację.

- Wszystko zależy od kodu, jakim obaj się posługujemy - mówi niewidomy kierowca. - Musi być zwięzły, precyzyjny i zrozumiały. Ja nie widzę pachołków, ale po odgłosie silnika orientuję się, z jaką prędkością jedzie samochód, wyczuwam też położenie kierownicy. Pilot musi mi tylko w odpowiedniej chwili powiedzieć, ile i w którą stronę mam ją skręcić. Kilka czy kilkanaście godzin treningów i nie ma z tym większych problemów. Trasę zapamiętuje się tak, jakby się ją widziało na własne oczy.

- Nie chodzi przecież o bicie rekordów, ale o dowiedzenie, że nawet niewidzący może być doskonałym kierowcą - mówi Ciurzyński. - Chciałbym, aby takie turnieje jak ten w Krakowie odbywały się cyklicznie i żeby więcej niewidzących mogło usiąść za sterami swoich aut. Dla tych ludzi to często zupełnie nieosiągalne, a tymczasem okazuje się, że można. Taka świadomość niesamowicie podbudowuje.