Niemoralny duet
Jak w stadzie zwierząt, także wśród ludzi głównym motorem rywalizacji o przywództwo są potrzeby seksualne. Walkę o władzę ludzie nazwali „polityką”. A teraz obłudnie udają, że do afery z Moniką Lewinski nie mieli pojęcia, co się dzieje w gabinetach polityków.
Czy władza jest rzeczywiście najpotężniejszym afrodyzjakiem – jak twierdzi Henry Kissinger? Wypowiadając w 1969 roku te słowa, doradca prezydenta Richarda Nixona nie wiedział jeszcze, że obiegną one świat i zostaną trwale zapamiętane. Miał za to niemałe doświadczenie i wprawę, które upewniały go, że władza upiększa i nawet brzydalom nadaje seksualną atrakcyjność. Kissinger był wówczas pięć lat po rozwodzie i prowadził światowe życie, pokazując się w waszyngtońskich nocnych klubach i publicznie nawiązując flirty.
Nie był wprawdzie przystojny, ale za to należał do grona najbardziej wpływowych mężczyzn na świecie. Już samo to wystarczało, aby mógł się otaczać wianuszkiem piękności, których nie traktował zresztą zbyt poważnie. – Jeżeli chodzę z aktorkami, to tylko dlatego, że nie jestem człowiekiem, który mógłby poślubić jedną z nich – mówił z nieskrywanym poczuciem wyższości w jednym z wywiadów. I dodawał: Te gwiazdeczki, którymi się otaczam, nie są nawet seksy. No tak, bo przecież one miały tylko ładne ciała, a on miał władzę.
Znajomość historii, już choćby tylko obyczajów dworskich, oraz częstotliwość z jaką współcześnie wybuchają łóżkowe skandale, w których politycy grają pierwszoplanowe role, każe bardzo poważnie traktować tę maksymę wytrawnego dyplomaty. Erotyczne podboje polityków nie miałyby jednak tej mocy, gdyby nie ciekawość wyborców, którzy na ogół bardzo chcą wiedzieć, co ich wybrańcy robią w zaciszach gabinetów, i to wcale niekoniecznie „po godzinach”.
Pełna wersja artykułu dostępna w aktualnym wydaniu "Forum".