"Na moim grobie małpa będzie waliła mnie w głowę"

Przeczytaj felieton w oryginale

Po doświadczeniu dnia Wszystkich Świętych zdecydowałem, że chcę zostać pochowany w Polsce. Poczekajcie tylko proszę aż faktycznie umrę.

Rozważałem wcześniej kilka innych opcji i muszę przyznać, że Polska oferuje najlepszy pakiet usług. Egipt też wyglądał nieźle, ale uznałem, że ryzyko wylądowania w przyszłości w szklanej skrzynce i bycia szturchanym przez archeologów, jest jednak zbyt wysokie. Ameryka oferuje wiele luksusowych opcji (wewnątrztrumienna klimatyzacja, Wi-Fi, i tak dalej), ale widziałem film "2012”, więc wiem, że wkrótce i tak wszystko znajdzie się tam pod wodą. Prawie wybrałem Meksyk, w którym obchodzi się bardzo wesoły Dzień Zmarłych, ale przypomniałem sobie, że nie lubię hałasu i w dodatku jestem uczulony na awokado.

Polska wersja bardzo mi pasuje - nie za cicho, ale też bez szaleństw. W Anglii nie mamy czegoś takiego jak dzień Wszystkich Świętych. Jedyne święto, jakie obchodzimy w tym czasie, nazywa się Dzień Guya Fawkesa i zasadniczo chodzi w nim o celebrowanie palenia katolików. Nie jestem pewien, dlaczego nie stało się ono jeszcze nad Wisłą popularne. Być może mógłbym spróbować wprowadzić je na polski rynek, wspomagając się odpowiednią reklamą i zmieniając nazwę. Jeśli wiem coś o Polakach, to na pewno to, że zawsze z radością przyjmują kolejny dzień wolny od pracy i kolejny powód do imprezy.

Polski sposób na bycie martwym bardzo mi pasuje. Leżysz przez większość czasu nic nie robiąc, a krewni odwiedzają cię raz do roku, by u ciebie posprzątać i dać ci jakieś kwiaty – przyznam, że nie różni się to zbytnio od mojego obecnego stylu życia. Muszę się tylko wcześniej zatroszczyć o kilka szczegółów.

Aby móc być pochowanym w Polsce, na pewno potrzebne jest specjalne zezwolenie. Biorąc lekcję z moich dotychczasowych doświadczeń w zdobywaniu tu oficjalnych papierków, powinienem chyba zacząć starać się o nie już teraz – jeśli dożyję do 75. roku życia, raczej wystarczy mi czasu.

Czymś, co często spotyka się na polskich cmentarzach, a prawie nigdy na angielskich, są nagrobki zaopatrzone w zdjęcia zmarłych. Pomysł ten wydaje mi się jednocześnie wspaniały i dziwaczny. Zawsze mnie na przykład zastanawia, jak takie zdjęcia są wybierane. Zwykle nie pokazują one zmarłej osoby tak jak wyglądała tuż przed śmiercią, cofają się raczej do późno - średniego wieku, co zresztą jest zrozumiałe. Trudno byłoby wszak podjąć taki temat: "Dobra, babciu, uśmiech do porcelanki!” Zdarzyło wam się słyszeć powiedzenie: "Drzewo, z którego będzie zrobiona twoja trumna, już gdzieś rośnie"? A teraz zastanówcie się nad takim: "Czy zdjęcie, które pojawi się na twoim nagrobku, zostało już zrobione?"

Cmentarze są generalnie poważnymi i mało zabawnymi miejscami, co jest zapewne powodem tego, że ludzie wybierają poważne i mało zabawne zdjęcia swych krewnych na nagrobki. Większość z nich przypomina zdjęcia, które robi się do dokumentów, co sprawia, że nagrobek zaczyna wyglądać jak akt bardzo stałego meldunku.

Moim zdaniem to nie fair: czy ktoś, kto staje się już pełnoetatowym rezydentem cmentarza, nie powinien mieć prawa choć trochę się zrelaksować i pozostawić wymóg powagi odwiedzającym? Osobiście rozważam dodanie do mojego testamentu paragrafu zmuszającego moich pozostałych przy życiu krewnych do umieszczenia na moim nagrobku zdjęcia, na którym szympans wali mnie w głowę. Przez setki lat przypadkowi przechodnie mijający mój grób nie będą mogli powstrzymać śmiechu. Czy można lepiej przyczynić się światu?

Z drugiej strony – czemu poprzestać na zdjęciu? Do mojego nagrobka mógłby wmontować ekran, który bez ustanku pokazywałby trzygodzinny dokument o moim życiu grany przez roboty wyglądające jak obsada "Przyjaciół".

Jamie Stokes specjalnie dla Wirtualnej Polski