Masakra przed korridą - czy to są jeszcze ludzie?

Jako autor książeczki o polowaniach jestem często zapraszany do udziału w różnych manifestacjach. Jakiś czas temu zaproszono mnie na protest przeciwko korridzie. Był bardzo malowniczy. Na chodniku przed ambasadą Królestwa Hiszpanii ułożyło się sześcioro młodych ludzi - bo tyle byków jest zabijanych podczas każdej korridy. Młodzi ludzie byli tylko w bieliźnie, na plecach mieli przyklejone piki i ociekali czerwoną farbą. Wokół zgromadziło się trochę gapiów, błyskały flesze, przechodniom rozdawano ulotki.

Wziąłem dwie. Włożyłem do kieszeni. Nikt z budynku ambasady nie wyszedł do nas. Napisałem potem do ambasady Hiszpanii list z protestem przeciwko temu barbarzyńskiemu zwyczajowi, jakim jest korrida. Że to ohydna tradycja, tchórzliwe mordowanie bogu ducha winnego zwierzęcia i że jestem przeciw.

I zapomniałem o całej sprawie. Wczoraj sprzątałem biurko i wpadły mi w ręce ulotki. Ulotki jak ulotki - któż by je czytał. Ale tym razem przeczytałem. I zebrało mi się na wymioty. Oto kilka fragmentów:

"Przygotowanie byka do korridy. Jako że byk jest zwierzęciem bardzo silnym, należy stłumić jego siłę. Z tego powodu po dokonanej selekcji byka wprowadza się go do przyczepy, której podłoga pochylona jest do przodu. Powoduje to dodatkowe wycieńczenie byka w trakcie transportu. Oraz wywołuje skurcze w jego kończynach. W takich warunkach byk przewożony jest przez setki kilometrów na areny w całym kraju, na których czeka go śmierć. Dodatkowo podcina mu się racice i nogi, oraz naciera się je rozpuszczalnikiem. Ból ma wycieńczyć zwierzę. Smaruje mu się oczy wazeliną, aby osłabić wzrok. Jego uszy wypełnia się mokrymi gazetami, by zaburzyć zmysł równowagi i orientację.

Główną bronią byka jest wierzganie. W celu osłabienia tego instynktu bije się zwierzę po nerkach workami wypełnionymi piaskiem. Do jego nozdrzy i gardła wpycha się szmaty lub watę, aby utrudnić oddychanie. Byk jest głodzony i trzymany bez wody przez parę dni poprzedzających korridę. Otrzymuje środki pobudzające lub uspokajające, podaje się również leki przeczyszczające mające spowodować odwodnienie. Jeżeli jest zanadto wycieńczony, nakłuwa mu się jądra szpilkami, aby szalał z bólu. Przed "walką" zamyka się go w ciemności. W momencie wyjścia na arenę oszałamia go światło i wrzeszcząca publiczność. Aby byk wyszedł na arenę efektownie, z impetem, tuż przed wyjściem wbija mu się w plecy niewielki sztylet."

Z trudem dobrnąłem do końca ulotki. Zawsze budziły we mnie odrazę wszelkie formy znęcania się, wszelkie odmiany mordu rytualnego ku uciesze gawiedzi, jakimi są przymusowe, wymuszone przez ludzi, walki zwierząt. Zawsze byłem przeciwny "walce" byka z torreadorem, ale nigdy nie zdawałem sobie sprawy z tego, jak dalece ta walka jest "ustawiona", co dzieje się za kulisami, i z jakim okrucieństwem ludzie (ludzie?) obchodzą się z ofiarą jeszcze przed rozpoczęciem ohydnego widowiska.

Barbarzyński zwyczaj? Za słabe określenie. Okrucieństwo podniesione do rangi "sztuki"? W pewnym sensie. Trzeba naprawdę być mistrzem okrucieństwa, żeby opracować te wszystkie potworne sposoby osłabiania zwierzęcia.

Nie będę cytował dalszego ciągu ulotki. Dowiedziałem się z niej jeszcze że ubocznymi ofiarami korridy są konie - rzadko przeżywają więcej niż trzy "przedstawienia". I że bezpośrednią przyczyną śmierci byka jest uduszenie przez krew, która zalewa mu nozdrza i jamę ustną.

Dowiedziałem się też rzeczy kuriozalnej. Wbrew temu, co można by sądzić, 93% ludności Hiszpanii nie interesuje się korridą, a cykliczność walk udaje się utrzymać dzięki wpływom z turystyki oraz... dotacjom z Unii Europejskiej! Dotacje płyną pod hasłem "utrzymywanie regionalnych tradycji". Korzystają z nich hodowcy oraz właściciele terenów, na których byki są hodowane.

Pamiętacie państwo Byczka Fernando? Byczek ten nie przejawiał zapału do walki i wolał skubać kwiatki: stokrotki i bławatki. Nawiasem mówiąc jego twórca, amerykański pisarz Munro Leaf, podzieliłby zapewne los mordowanych ludzi i zwierząt, gdyby w latach trzydziestych lub w okresie II wojny światowej pojawił się w nazistowskich Niemczech, tam bowiem jego książkę palono - jako propagandę pacyfistyczną.

Byczek Fernando to piękna bajka, mająca uczulić nas na cierpienie. Jednak w prawdziwym świecie ludzie oduczyliby byczka Fernando pacyfizmu. Na przykład wbijając mu szpilki w jądra.

Tomasz Matkowski